Wanneer de Ierse
ongehuwde tiener Philomena Lee zwanger raakt, wordt ze bij wijze van straf naar
een klooster in Roscrea gestuurd. Daar bevalt ze van een jongen, Anthony.
Philomena mag drie jaar in het klooster blijven en voor haar zoontje zorgen,
maar moet in ruil daarvoor hard werken. Ze is zich er van bewust dat haar kind
haar elk ogenblik kan worden afgenomen. Na een verblijf van drie jaar adopteert
een Amerikaans echtpaar Anthony en Philomena wordt gedwongen om afscheid van
hem te nemen. Vijftig jaar lang houdt ze haar mond over deze gebeurtenis,
totdat ze haar dochter erover vertelt. Samen schakelen ze journalist Martin
Sixsmith in om uit te zoeken wat er met Anthony is gebeurd. Philomena is het
verslag van de zoektocht naar Anthony.
Philomena roept de schande van de familie op zich af als ze
in de jaren 50 als jong meisje ongehuwd zwanger raakt. Haar familie is streng
katholiek en stuurt haar naar een klooster in Ierland. Zoals te verwachten is
het leven daar zwaar en allesbehalve liefdevol. Uiteindelijk bevalt ze daar van
een gezonde zoon. Ze noemt hem Anthony en aanbidt haar kleine man. Toch weet ze
dat ze na 3 jaar afscheid van hem zal moeten nemen. Deze driejarige periode is
schrijnend, emotioneel en hartverwarmend beschreven. Geregeld staan de tranen
me in de ogen. Uiteindelijk wordt Anthony geadopteerd en komt bij een
Amerikaans echtpaar terecht en krijgt de naam Michael. Hij groeit daar op
wetende dat hij is geadopteerd. Hij neemt zich voor zijn biologische moeder te
gaan vinden. Helaas zonder succes.
We volgen het leven van Michael en niet zozeer dat van
Philomena. Ik heb het gehele verhaal gewacht op het verhaal van haar. Ze heeft
indruk gemaakt en als lezer wil je weten hoe het haar is vergaan, wat zij met
haar leven heeft gedaan. Het moet een traumatische ervaring zijn geweest om als
jonge vrouw je kind af te moeten geven, dat kan niet anders. Vooral omdat het
een waargebeurd verhaal is blijf je jezelf dat afvragen. Pas op het allerlaatst
komt zij weer terug in het verhaal. Jammer.
Het is raar dat de vertaler/uitgever van het boek heeft
gekozen voor de titel 'Philomena' in plaats van ‘Het verloren kind van
Philomena’ zoals de oorspronkelijke titel is want dat zou een betere keuze zijn
geweest. Het boek is namelijk een weerspiegeling van het leven van Anthony, de
zoon van Philomena. Zijn gevecht met het leven, zijn identiteit. En niet zozeer
van dat van zijn biologische moeder wat naar mijn mening een gemiste kans is.
De cover van het boek belooft ‘de hartverscheurende zoektocht naar haar
gestolen kind’. Dat is dus pertinent niet het geval. Alleen in het begin van
het boek is daar sprake van maar de rest gaat toch echt alleen over Michael. En
dat is niet wat ik had verwacht en had gehoopt.
In de film krijgt Philomena veel meer aandacht, en dat is
terecht. Het completeert het verhaal dan volledig. Helaas is dat in het boek
dus niet zo. Neemt niet weg dat het een indringend verhaal is, maar dat van
Michael. De manier waarop het is geschreven is mooi maar had nóg mooier kunnen
zijn. Ik mis diepgang, nog meer emotie. Een waargebeurd verhaal met dit gegeven
had veel meer ruimte moeten krijgen, had nog meer tranen moeten trekken bij de
lezer. Het begint zo veelbelovend maar uiteindelijk was ik toch teleurgesteld.
Vooral omdat ik de film heb gezien en ik het aandeel van Philomena mis. Zo zie
je maar weer hoe verschillend die twee kunnen zijn, hoe ze uiteen kunnen
liggen. Niet voor niets dat ik ervoor kies óf het een te lezen óf het ander te
kijken. Gelukkig heb ik in dit geval de film wel gezien, die was naar mijn
mening vele malen mooier dan het boek. Wat niet wegneemt dat het boek erg
lezenswaardig is. Tip; ga dan niet de film kijken! 'Philomena' is verfilmd met
in de hoofdrollen Judi Dench en Steve Coogan. In de film heeft Philomena gelukkig
een veel groter aandeel waardoor het verhaal voor mij persoonlijk nóg mooier
wordt.
4 sterren voor het boek
5 voor de film
Patrice
Geen opmerkingen:
Een reactie posten