De 100 jarige man in Dyslexie uitvoering

“De 100 jarige die uit het raam klom en verdween” – Jonas Jonasson

Allan wordt honderd en dat wordt groots gevierd in het bejaardentehuis, behalve dan dat de jarige het op zijn heupen krijgt en kort voordat het feest losbarst, vertrekt. De tijd die hem rest kan hij beter besteden, vindt hij, en hij klimt uit het raam en verdwijnt. Pers en burgemeester hebben het nakijken.

Allan is een nuchter type dat weinig tot geen angst kent en die verder niet al te lang stilstaat bij zijn beslissingen, maar ad hoc handelt en het avontuur op zijn hoogbejaarde leeftijd niet schuwt. Met alle gevolgen van dien. De vaart houdt hij er in elk geval in, want vanaf het moment dat hij het bejaardentehuis verlaat, wordt De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween een soort roadtrip waarbij de lezer de memorabele avonturen van de 100-jarige meemaakt - zo let hij even op een koffer voor iemand die maar niet terugkomt en dus gaat de koffer mee de bus in, maar er blijkt enorm veel (maffia)geld in te zitten, hetgeen woeste achtervolgingen tot gevolg heeft -, ook verzamelt Allan een bonte club figuren om zich heen in een zwaan-kleef-aan effect.

Tegelijkertijd passeren de memorabele momenten uit zijn leven én die van de twintigste-eeuwse geschiedenis de revue, met Allan als wel heel bijzonder gezelschap.

Allan woont in een bejaardenhuis wanneer hij zijn 100^e verjaardag viert. Hij heeft alleen een heel ander idee bedacht om deze memorabele dag te gaan vieren; hij vlucht weg uit zijn woning, steelt een koffer waarmee hij, zonder het te weten een aantal criminelen op zijn nek haalt die vervolgens de jacht op hem openen. Tijdens dit hachelijke avontuur word je als lezer meegenomen in het leven  van Alan en kijkt met hem terug op zijn rijke leven. Vanaf zijn jonge jaren tot op het moment dat hij in het bejaardenhuis terecht is gekomen komen we alles over hem te weten. Hoogte –en dieptepunten in de geschiedenis die tijdens zijn lange leven hebben plaatsgevonden passeren de revue, rijkelijk verteld. Je zou haast vergeten dat daar intussen natuurlijk nog wel die koffer met al dat geld is. Hoe gaat Alan zich uit deze situatie redden? Is hij met zijn 100 jaar opgewassen tegen alles wat nu op zijn pad komt?

Wát een boek! De humor, de manier van schrijven (met een onwaarschijnlijk goede vertaling!) waardoor de clichés en het cynisme overkomen zoals ze waarschijnlijk ook bedoeld zijn. De spot wordt gedreven met ouderdom, het onvermijdelijke moment. Ik heb soms het idee gehad dat er vinger werd gewezen naar ouderen die hun tijd afwachten in plaats van er iets leuks van te maken. Dat als je oud wordt het nog steeds erg leuk kan zijn, dat je van alles kunt ondernemen en ervaren. Een heerlijk standpunt natuurlijk, eentje die van harte aan te bevelen is. Hoe heerlijk is het dan om ouder te worden? Al lezende groeit de sympathie voor Alan, de hoofdpersoon, al moet ik zeggen dat ik vanaf het begin dat al had. Een heerlijke eigenzinnige oudere man die het wel gehad heeft met het ‘moeten’ en nu kiest voor zichzelf en zich daarmee allerlei niet alledaagse dingen op de hals haalt.

De schrijver neemt je mee in het volle leven van deze Alan, de tijd van ‘toen’, vol van persoonlijke -en historisch belangrijke gebeurtenissen. De heerlijke schrijfstijl zorgt ervoor dat je het boek moeilijk weg legt, dat je geregeld gniffelt en zelfs hardop moet lachen! Het is grappig, emotioneel, verbazend en vol fantasie. Totaal onrealistisch natuurlijk maar daarom niet minder vermakelijk, integendeel zelfs! Het is eens een heel ander boek om te lezen, een hartverwarmend verhaal met een knipoog. Met momenten zag ik het gewoon voor me, hilarisch gewoon!

Is het een diepzinnig of zwaar boek? Nee. Is het spannend? Nee, niet echt. Is het een goed boek? Ja! Het is een heerlijk boek, ontspannend, grappig en oh zo menselijk. Een aanrader voor iedere lezer die het kan waarderen dat je zo nu en dan een traan wegpinkt, zowel van emotie als van het lachen. En dat je nog iets leert ook. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat dit een boek is wat je moet aanspreken qua humor en schrijfstijl. Ik kan het niet echt vergelijken met iets wat ik eerder heb gelezen. Humor is natuurlijk altijd wel moeilijk, het is tenslotte heel persoonlijk. Al moet ik zeggen dat ik maar weinig recensies heb gelezen van lezers die niet hebben genoten van dit verhaal.

4 sterren

Uitgeverij; Signatuur

ISBN; 9789056724450

Paperback; 358 Pagina’s

Opmerking;

Van Signatuur heb ik een speciale uitgave voor Dyslexie mogen lezen. Ik heb dit boek ook in de ‘normale’ druk gelezen. Bij het openslaan van dit boek vallen meteen een aantal zaken op. Door het gebruik van een ander lettertype (groter), inktkleur (blauw) en ruimere opzet leest het zelfs voor mij als niet dyslectisch zijnde stukken rustiger. Ik heb het boek laten lezen door een goede vriend die dyslectisch is en later samen besproken. Hij zei het volgende over dit boek in deze uitgave;

“Normaal gesproken pak ik zelden een boek. Het lezen van de krant of de tv-gids kost me al heel veel moeite. Het is niet dat ik niet kan lezen natuurlijk, maar het kost me gewoon heel veel concentratie. Van Patrice kreeg ik dit boek onder mijn neus geschoven. Het zou wel iets voor mij zijn omdat het een komisch boek was, het was mijn soort humor volgens haar. Eerlijk gezegd had ik er helemaal geen zin in. Dat heb ik nooit als ik iets ‘moet’ en al helemaal niet met lezen. Toch heb ik het opgepakt en tot mijn stomme verbazing had ik nauwelijks moeite met het lezen. De letters zijn groter en anders, ik zie het gewoon beter. Ik mankeer niets aan mijn ogen maar toch zag ik de tekst stukken beter. Het zal door het lettertype komen. Patrice liet mij haar boek zien van deze schrijver en dan is het stukken moeilijker lezen. Die letters zijn stukken kleiner! Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat deze boeken er zijn. Ik werk ook niet met computers of zo dus lezen hoef ik gelukkig niet zo veel. Ik heb het boek van Patrice mogen houden, ze zei dat ik het van Bruna cadeau heb gekregen omdat ik het gelezen heb. Dat vind ik wel heel aardig. Ik ga zeker nog eens een boek lezen als er meer zijn zoals deze. Het was inderdaad een heel grappig boek! Hartelijk bedankt, Stefan van Kemenade”