"Verdronken" - Rachel Ward

Oorspronkelijke titel The Drowning
Vertaald door Sabine Mutsaerts
Uitgeverij The House of Books
Verscheen januari 2014
Uitgave Paperback en E-book
ISBN 9789044342314 en 9789044342321
195 pagina’s
YA Thriller


Samenvatting
Carl wordt wakker aan de rand van een meer. Hij heeft het koud, zijn kleren zijn doorweekt. Dan ziet hij dat het lichaam van zijn broer door hulpverleners in een lijkzak wordt getild. Een meisje staat trillend en huiverend tussen hen in. Wat is er gebeurd? Was hij betrokken bij de dood van zijn broer? Carl moet de waarheid achterhalen, voordat deze hem inhaalt.


Schrijver
Rachel Ward werd op 21 augustus 1964 in Engeland geboren. Ze studeerde aardrijkskunde aan Durham University (Durham, Engeland). Rachel Ward is getrouwd, heeft twee kinderen en woont in het Engelse Bath. In 2006 won ze een literaire prijs op het Frome Festival met een kort verhaal, dat later het eerste hoofdstuk van haar debuut Deadline werd.


Mijn mening
Ik kreeg de kans om dit boek te lezen via Thrillerlezersblog. Een YA (Young Adult) boek, die lees ik eigenlijk nooit. De cover laat een meisje zien, onder water dobberend in wat een kamer lijkt te zijn die totaal onder water staat. Een aparte cover, het maakt me nieuwsgierig naar de inhoud van het boek.

Het boek begint met een proloog. Mooi beschreven, maar wel vaag. Er rijzen alleen maar vragen in me op. Er ligt iemand op de oever bij een meer. Wanneer hij zijn ogen open doet, kijkt hij in het dode gezicht van iemand anders die sprekend op hem lijkt. Die persoon wordt op dat moment in een lijkenzak gedaan en zo’n zak komt ook zijn kant op. Ze worden in een ambulance gelegd. Wanneer onze persoon zijn ogen weer opendoet, ziet hij een meisje. Zij begint hard te gillen…. Wie is deze persoon? En wat is er gebeurd?

Het verhaal gaat verder met Carl Adams als ik-persoon. Hij is bijna verdronken en is nu, ontslagen uit het ziekenhuis, op weg naar huis. Door het ongeluk is hij echter zijn geheugen kwijt. De vrouw die bij hem is, is dat zijn moeder? Ook het huis waar ze heen gaan is hem totaal onbekend.


“De bloemen zijn voor mijn broer, die verdronken is. Het is me keer op keer verteld, maar het is niet meer dan een verhaal. Iets wat een ander is overkomen. Ik kan me er niets van herinneren. Ze zeiden dat mijn geheugen wel terug zou komen, maar dat is moeilijk voor te stellen als je niet eens meer weet waar je woont.”

Maar als snel komen er beelden in hem op van een andere jongen in het water en een meisje. Die jongen zal Rob dan wel zijn, maar wie is het meisje? Carl gaat dit meisje, Neisha, zoeken en vindt haar al snel. Weet zij wat er gebeurd is? Carl krijgt steeds vaker flashbacks, maar hij krijgt ook beelden van Rob. Het lijkt net alsof Rob bij hem is en tegen hem praat. Carl is bang voor deze beelden.


“Hoe kun je zien of je gek aan het worden bent? Kun je dat aan je eigen ogen zien?”

Carl voelt zich schuldig omdat hij niet verdrietig is om de dood van zijn broer. Maar hoe langer hoe meer krijgt hij het gevoel dat hij zelf schuldig is aan de dood van Rob.
Wat is er in dat meer gebeurd? Wat was de rol van Carl en Neisha? Hoe gaat het verder met die twee? En waarom blijft Rob bij Carl terugkomen om hem tot waanzin te drijven?

Meteen vanaf het begin van het boek viel het taalgebruik mij op. Bij tijd en wijle lijkt het wel poëzie. Groot compliment ook aan de vertaler, die dit zo weet over te brengen.

“De beelden in mijn hoofd zijn als spinnenwebben die over het trapje geweven zijn. Teer en kwetsbaar. Ik wil er niet doorheen banjeren, wil ze niet stukmaken. Ik wil niet dat ze verdwijnen. Het liefst zou ik hier blijven staan, blijven kijken tot ik het allemaal weer weet. Tot ik het voel. Het komt terug, dat weet ik zeker. Het is er al, als een woord dat op het puntje van mijn tong ligt. Als ik gewoon blij staan kijken…”


Prachtige metaforen, beeldend geschreven, pakkend. Ook de beschrijving van de gevoelens tussen Carl en Neisha zijn prachtig. Je voelt je eigen eerste heftige puber verliefdheid weer…
De keuze van de titel vind ik erg goed. Aan het begin lijkt de titel erg voor de hand liggend, maar gaandeweg het boek krijgt deze nog een diepere lading.
Op de cover wordt het boek een “bloedstollende thriller” genoemd. En inderdaad, de spanningsboog staat van begin tot eind gespannen. Bloedstollend was het voor mij niet echt, maar het verhaal zakt nergens in.
Ik houd niet zo van “bovennatuurlijke” boeken. Halverwege dacht ik even dat dit verhaal wel erg zweverig werd, maar de schrijver balanceert heel kunstig op de subtiele grens tussen bovennatuurlijke verschijnselen en de op hol geslagen verbeelding van een puber na een opgelopen trauma. Wat is echt en wat ontspruit uit de verbeelding van Carl? Het is aan de lezer zelf om die keuze te maken.


Conclusie: ik heb genoten van dit boek, was onder de indruk van zowel taalgebruik als verhaallijn.

*****
Monique