Marcella Kleine - Schijnvertoning

Samenvatting zoals op de achterkant van het boek:

Ellen leidt samen met haar gezin een luxe leven. In hun villawijk hebben zij een vriendenkring opgebouwd, waar de Prosecco rijkelijk vloeit. Mooi en succesvol zijn is de norm.
Een nieuwe baan in een psychiatrische instelling toont Ellen een andere kant van de maatschappij. Langzaamaan ontstaan er scheurtjes in haar levensvisie, waardoor zij met andere ogen naar haar leven kijkt. Dit brengt haar in verwarring. Wanneer er ook nog vreemde dingen gebeuren, vraagt zij zich af wie daar achter zit. Of verbeeldt zij zich alle gebeurtenissen, zoals haar omgeving beweert? Al haar zekerheden raken aan het wankelen en Ellen dreigt zich daarin te verliezen.

Mijn mening:

Het eerste wat op valt is de omslag. Een foto van een schilderij van de voor mij onbekende kunstenaar Jenny Nes. De omslag past ook prima bij de titel Schijnvertoning.

Het tweede wat opvalt is dat er op die omslag het woord roman staat. Nu ben ik een alleslezer (wat ik lieg, want sommige genres kunnen mij niet geheel bekoren), maar een boek wat als roman wordt aangeduid lezen voor Thrillerlezers? Wordt dat wel iets? Ja is het antwoord. Volmondig zelfs.

Het boek start met een song van Eric Clapton: Wonderful tonight. Daarna met een kleine proloog waarin iemand aan het verdrinken is. We zijn gestart!

We hebben alles wat ons hartje begeert.Allebei een goed betaalde baan,wat ook wel mag met onze torenhoge hypotheek. Een moderne villa in hoofddorp, twee luxe auto’s voor de deur, leuke vrienden en niet te vergeten de koningswens van veel mensen. Onze kinderen Joy en Mees. Een meisje en een jongen. We hebben alles, behalve rust.

De hoofdpersoon Ellen rent zich rot om alles in goede banen te leiden: kinderen naar school, feestjes, kadootjes regelen, kinderen voeden en aankleden en werken. Haar man vertrekt sóchtends heel vroeg en komt laat thuis.

Ellen loopt constant met een schuldgevoel rond, omdat ze zoveel werkt en haar kinderen daarom na school naar de opvang moeten.

Zij en haar vrienden, die allemaal bijelkaar wonen en de tuinen met elkaar verbonden hebben en samen een vrijdagborrel hebben, samen uit eten gaan, samen naar de bioscoop enzovoort, leiden het leventje waarbij het heel belangrijk is wat de buitenwereld belangrijk vindt. Ik zelf vraag me altijd af waarom die mensen kinderen hebben (omdat het zo hoort waarschijnlijk), omdat ze in wezen hun eigen kinderen amper zien. Na de opvang is het eten en al snel bedtijd. Is het hebben van veel geld en auto’s en een groot huis dan zo veel belangrijker? ja dus klaarblijkelijk.

Dan gebeuren er dingen waarvan niet duidelijk is of ze gebeuren om Ellen overspannen cq gek te maken of dat Ellen dingen ziet die er niet zijn. Heeft Ellen misschien zelf ook een psychische ziekte. Ze werkt in een psychiatrische inrichting, waar ze met verschillende bewoners in contact komt. Thuis kunnen haar man en haar goede vrienden haar werk niet heel serieus nemen. Ze praten over die gekken en kunnen zich nauwelijks voorstellen dat iedereen kans kan maken ooit daar terecht te komen. Een op de vier mensen als ik het mij goed herinner, hebben problemen op psychisch gebied.

Ik vertel hem alles over mijn visie, die in duigen is gevallen.Dat s je maar hard werkt en je best doet, alle weelde en een perfect leven binnen handbereik liggen.. Hoe er langzaam maar eker barsten in mijn denkbeeld en levensovertuiging zijn ontstaan door de confrontaties met de patienten.. Mensen die misschien ook wel hard willen werken en een perfect leven willen leiden, maar die hun eigen lot niet in handen hebben. Het besef dat een perfect leven een illusie is, een luchtballon, die elk moment kan knappen.

Wat blijft er van mij over als ik toegeef aan mijn ontwakende, diepere gevoelens van mededogen. Mijn vriendinnen zullen mij zeker niet meer interessant vinden als ik te serieus in het leven sta.

Ik vond het een mooie ontwikkeling die Ellen doormaakt in het boek. Daarnaast loopt er toch een nogal spannende verhaallijn die een verrassende ontknoping heeft! Waar ik niet over ga uitweiden hier.

Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Marcella heeft een prettig lezende schrijfstijl en zorgt met haar verhaal dat je het boek snel wil doorlezen, want je wilt weten wat er allemaal speelt. Is ze echt gek aan het worden of wat is er aan de hand? De titel vind ik mooi bedacht.

Voor mij persoonlijk was het boek extra interessant, omdat ik zelf in de hulpverlening werk. Ik vind de beschrijvingen van enkele personen en de vooroordelen bij “gewone” mensen uitstekend beschreven.

****  sterren (dikke vier zelfs)

ink