Isa Hoes - Toen ik je zag

NHeel ederland leeft intens mee met Isa Hoes als zij op 6 oktober 2010 bij thuiskomst de verschrikkelijke ontdekking doet dat haar man, Antonie Kamerling, uit het leven is gestapt.

Antonie, bekend als acteur/zanger, is al jaren depressief. Hij krijgt de diagnose manisch depressief te zijn. Voor de buitenwereld lijkt het jonge stel echter het ideale leventje te hebben; beide succesvol, geliefd, geld, 2 prachtige kinderen en elkaar. 

Maar alles blijkt zó anders te zijn..... 

Isa schrijft dit boek vanuit haar beleving tijdens haar relatie met Antonie en de zware weg die ze in de loop van jaren samen hebben afgelegd. Maar ook de mooie momenten komen aan bod. De liefde tussen deze twee is zo sterk dat deze ervoor zorgt dat ze het heel lang met elkaar volhouden, met vallen en opstaan, dat wel. 

Ik kan er niets aan doen dat het gevoel me bekruipt het vooral triest te vinden wat ik lees. Bekende Nederlander of niet; het leven met een partner die zó negatief in het leven staat is zwaar, vreselijk zwaar.

In het boek wordt goed beschreven hoe het onbegrip naar elkaar en het onvermogen te snappen wat de ander meemaakt ongewild afstand teweeg brengt. Beide weten niet hoe te handelen, Antonie houdt hulp heel lang van zich af want hij was ervan overtuigd er zelf wel uit te komen. En Isa wist niet wat ze moest doen, wat is wijsheid in zo'n situatie? 

Terwijl je het boek leest krijg je een goed beeld van de gedachten, de onmacht en schuldgevoelens van Isa als partner én als moeder. Wanneer is er écht iets aan de hand met je man, overdrijf je niet, handel je op een juiste manier, wanneer schakel je hulp in, hoe lang blijf je naar de buitenwereld volhouden dat er niets aan de hand is? Allemaal vragen waarop Isa maar ook zeker Antonie antwoorden zochten in de jaren dat het alleen maar nóg zwaarder werd. 

Het boek leest heel gemakkelijk, geen moeilijke woorden of klinische uitleg en in een vloeiende lijn geschreven. Wat me opviel is dat het geen literair hoogstandje is, het doet aan als een dagboek van een verdrietige partner dat door iedereen geschreven kan zijn. Dat is zeker niet negatief bedoeld, het maakt het misschien zelfs nóg menselijker en daardoor laagdrempelig om te lezen. 

Het verdriet dat een dergelijk ziektebeeld met zich meebrengt mag duidelijk zijn. Net als de afloop van dit specifieke verhaal. Het is frustrerend om de liefde van je leven aan zoiets kapot te zien gaan. En je kan er niets aan doen. Het gevoel van; 'ik stond erbij en ik keek er naar'........

De dood van Antonie is in de pers breed uitgemeten, de roddelbladen stonden er vol van en er gingen diverse verhalen in de rondte. Ik heb het vermoeden dat Isa, met het schrijven van dit verhaal, probeert duidelijkheid te brengen op een eerlijke en open manier zonder de persoonlijke details te vertellen. Ze vertelt veel maar sommige dingen ook juist weer niet, dat proef je gewoon. Het doet integer aan, het zou je vriendin kunnen zijn dit dit verhaal heeft geschreven. En ik denk dat dát juist de lezer pakt, je op je gevoel aanspreekt.

Zelf had ik meer verwacht van het boek, wat precies weet ik eigenlijk niet. Het is triest.....voor een ieder die hiermee in aanraking komt.

Patrice