Titel : De andere Vrouw
Auteur: Michael Robotham
Uitgeverij: Cargo
Publicatiedatum: november 2018
Recensie door Annemarie
Waardering: 4,5 kraai
Een nieuw deel in de reeks van de serie met in de hoofdrol
de favoriete hoofdpersoon Joseph O’Loughlin en zijn partner in crime Vincent
Ruiz. Een duo dat ook in dit negende
deel van de serie beslist niet verveelt!
Joe O’Loughlin pakt het leven met zijn twee dochters weer op
na het overlijden van zijn vrouw als hij een telefoontje krijgt dat zijn vader
in coma in het ziekenhuis ligt. Hij blijkt in zijn huis ernstig mishandeld te
zijn. Aangekomen op de intensive care ontdekt Joe een voor hem onbekende vrouw,
genaamd Olivia Blackmore.
Naast het bed zit een vrouw, deels in schaduwen gehuld. Ze
kijkt op en alsof ze geschrokken is, haar ogen zijn roodomrand en hebben donkere kringen door slaapgebrek. Ze laat
mijn vaders hand los en staat op. “Joseph toch?” Ik knik. “Zo had ik me onze
ontmoeting niet voorgesteld.” “ Ik begrijp het niet, waar is mijn moeder?” “Ze
is er niet.” “Maar ze zeiden…” “Ik heb het ziekenhuis gevraagd je te bellen.” “
Het spijt me, maar wie bent u?” “Ik ben zijn andere vrouw.”
Deze scène is typisch Robotham. Krachtige, kernachtige
dialogen, levensecht en binnenkomend als een mokerslag. In een klap is het
helder waar het hier om gaat…
De ontdekking van de andere vrouw van zijn vader is het
startschot van een zoektocht naar de achtergrond van de mishandeling van zijn
vader. Maar ook is het een prachtig verhaal over de relatie tussen vader en
zoon. Joseph ontdekt dat hij zijn vader eigenlijk helemaal niet goed kent. Door
de verhalen van Olivia leert hij hem op een andere manier kennen.
De schrijfstijl van Robotham is weer net zo geweldig als we
gewend zijn. Mooie zinnen die lopen als een trein. Als geen ander kan hij in een paar zinnen,
soms woorden een krachitge emotie neerzetten. Over het gemis van zijn vrouw: ‘
Julianne zou het wel geweten hebben wat ze moest zeggen. Ze was goed in dat
soort dingen, in problemen oplossen of de zon achter de wolken zien schijnen.’
De boeken zijn een prachtige combinatie tussen enerzijds de
visie van de psycholoog O’Loughlin en anderzijds de meer rauwdouwer Vincent
Ruiz, een gepensioneerde rechercheur die hem vaak ter zijde staat als het om de
meer fysieke kant van het onderzoek naar een misdrijf gaat.
Joseph en Vincent gaan samen op onderzoek uit naar de dader
van de mishandeling van zijn vader. Het is een mooi verhaal, met een aardige
wending aan het einde maar een niet al te zeer verrassend plot. Toch is het
totaal plaatje van dit boek mijns inziens echt een ruime 4 kraaien waard.
Vanwege de levensecht neergezette karakters, de uitermate soepele pen, de
prachtige zinnen (alleen in de boeken van Robotham maak ik notities en arceer
ik op mijn e reader om nog eens terug te lezen!), krachtige dialogen en het
neerzetten van emoties (van hilarisch tot op het bot ontroerend). Het is niet
een boek dat je tot diep in de nacht wilt uitlezen om tot een ontknoping te
komen van wie de dader is. Het label
thriller dekt eigenlijk de lading niet, spannende psychologische roman past
eigenlijk beter. Het is een boek dat je langzaam leest om er zo lang mogelijk
van te genieten. Zo’n boek waarbij je aan het einde verzucht hoe jammer het is
dat je het toch alweer uit hebt!
Lees de boeken wel in volgorde, zo volg je het leven van
Joseph O’Loughlin het beste. Zo ontdek je hoe hij de ziekte Parkinson
gediagnostiseerd krijgt en hoe hij daarmee omgaat. Over zijn vaderschap, het
verlies van zijn vrouw en in dit laatste deel wellicht de het opbloeien van een
prille nieuwe liefde.
4,5 kraai
