Weerzien in de hel
‘Lafaard!’ zet er meteen de beuk in. Voor je het boek goed
en wel open hebt, komt er een abrupt einde aan de vriendschap tussen Cleo en
Maité en laat Maité het leven.
9 jaar later. Akelige geluiden en beelden brengen personages
in staat van alarm. Dichte mist vertroebelt het zicht en werkt
verstikkend. Er lijkt van alles te broeien: misdaad is in de maak.
‘Lafaard!’ pakt van bij het begin: een jong beloftevol leven
dat wordt beëindigd, een jong meisje dat spoorloos verdwijnt, … het gaat niet
in de koude kleren van de lezer zitten. Waarom gebeurt dit? Wie zit hier
achter?
Sterre Carron houdt de crimescene weer dicht bij huis.
Wanneer de misdaad toeslaat in Mechelen en omstreken is het niet lang wachten
op Mechelens beroemdste hoofdinspecteur. Voor de twintigste keer is het alle
hens aan dek voor de ploeg van Rani. Het goed geoliede team drijft deze keer op
girlpower: op trouwe luitenant Bert na vallen alle mannelijke teamleden uit.
Zou chef Van Damme nu toch echt te oud worden voor de job?
Slechts een handvol verdachten. Het zou een gevalletje van
vlug elimineren kunnen worden, ware het niet dat de dader het plan goed heeft
uitgekiend en niet over één nacht ijs is gegaan.
Ook in deze ‘Rani Diaz’ brengt Sterre Carron levensechte
personages tot leven. Of je rondt ze liefst met een grote bocht of ze nemen je
voor hen in, maar ze laten je niet onverschillig. Niemand laat het achterste
van zijn of haar tong zien. Die geheimzinnigheid maakt dat het voor de
rechercheurs moeilijk is om het bos door de bomen te zien. Wie is zo laf dat
hij of zij de titel verdient gevolgd door een uitroepteken?
Het politieonderzoek verloopt heel transparant: elke
onderzoeksdaad kan nauwgezet gevolgd worden en plaatsen delict tonen zich in al
hun walgelijkheid en gruwel aan de lezer. Dat mensen elkaar zo de duivel kunnen
aandoen! Deze laatste zijn poort staat wijd open; het alles verterende vuur
rust niet voordat het genoegdoening vindt bij zijn prooien.
‘Lafaard!’ leest in korte hoofdstukken. De vertelstandpunten
wisselen voortdurend en vlot tussen Rani en haar team en de hoofdpersonages.
Het verhaal golft van piek naar piek. Met het draaien van de bladzijden, slinkt
de resterende tijd en gaat de spanning richting climax. De auteur speelt het
slim: ze maakt haar lezer nieuwsgierig door de ‘wie’ en ‘waarom’-vragen geruime
tijd open te laten. Sterres schrijfstijl is vlot, helder, heel toegankelijk en
recht toe recht aan. Beeldend tot in de walgelijke en/of gruwelijke details.
Dit wordt met tijd en stond gecounterd met hele mooie metaforen.
Spannend, geheimzinnig, claustrofobisch, empathisch …
‘Lafaard!’ heeft het allemaal! Sterre weet hoe ze het hoofd van haar lezers van
begin tot eind moet kapen! Alles laat vermoeden dat Mechelen en omstreken nog
lang niet misdaadvrij zijn. Op de Rani Diaz-reeks zit nog lang geen sleet!
4.5 kraaien.
Anita.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten