Jean-Paul Dullers ondervraagd

 

Hamley Books en Jean-Paul Dullers sloegen de handen in elkaar.  Sinds kort ligt zijn boek ‘De zaak Tom’ in de boekhandel.  Vlaanderen is een nieuw speurdersduo rijker.  Tijd om de auteur een aantal vragen te stellen.

●  Zou je je kort willen voorstellen aan de Thrillerlezers?

Ik ben 65 jaar jong, ik ben germanist op relatieve rust.

Ik geef nog les aan vijfde en zesde leerjaar, vreemde talen, vooral Frans en Engels. Dit doe ik als vrijwilliger, omdat het mij energie geeft. Verder ben ik opa van vijf kleinkinderen, het zesde is op komst.

●  Lou Verberck schrijft op zijn Ipad, meestal in liggende positie.  Beschrijf je jezelf terwijl je schrijft?  Op welke manier schrijf jij?

Net zoals hij, liggend en met een pennetje op de IPad. Ik ben lui, vandaar.

●  Heb je wel eens te kampen met een writersblock?

Nee, ik schrijf niet elke dag, enkel wanneer ik zin heb, en tijdens corona is dat zeer weinig. Zeker nu met de lancering van mijn derde gaat alle aandacht daarheen.

●  Wie of wat heeft je geïnspireerd tot het schrijven van ‘De zaak Tom’?

Ik wilde iets schrijven over een vriendschap tussen twee (macho) mannen, omdat je daar zelden iets over leest. Bovendien wilde ik een verhaal dat zich in Genk afspeelt, om dezelfde reden.

 

 

●  In het boek kan de schrijver zijn verhaal niet loslaten.  Is dat herkenbaar voor jou?

Jazeker, het blijft opspelen tot het in de winkel ligt en nog daarna. Het wordt deel van je geheel, pars pro toto, en gaat hopelijk tijdloos worden.

●  ‘De zaak Tom’ speelt in Limburg, voornamelijk in Genk.  Dat is best uniek in het Vlaamse thrillerland.  Waarom koos je voor deze regio?

Wel zoals gezegd omdat deze mooie regio in de literatuur verwaarloosd wordt, het is een prachtige streek met eigenzinnige maar lieve mensen.

●  In het boek wordt gezegd dat Limburgers je niet rechtstreeks aankijken.  Uit verlegenheid?   Heb jij als Limburger ook te lijden onder verlegenheid?

Nee, helemaal niet, dat is misschien wat overdreven. Toch kampen heel wat Limburgers met een soort gevoel van ‘hou het simpel, dat is al gek genoeg’.

●  Je neemt geen blad voor de mond wanneer je het over de Limburgers hebt.  In het boek beweer je bv. dat Genkenaars gehecht zijn aan uiterlijke schijn.  Denk je niet dat je de Genkenaars hiermee gaat schofferen? 

Dat kan zijn, dat geldt vooral voor de mensen uit Hasselt, het is een beetje zoals de inwoners van Antwerp. De rest is parking. Ik schrijf zonder al te veel remmingen, ik stel me niet te veel vragen of de lezers het gaan lusten, anders ben je bezig met commercieel te schrijven.

 

 

 

●  Tom is een jongeman met het Downsyndroom.  Je typeert hem niet in de meest vriendelijke bewoordingen.  Nochtans hebben personen met Down de reputatie vriendelijke en lieve mensen te zijn.  Kan je verklaren waarom Tom anders wordt voorgesteld?

Omdat ik Tom al vijf jaar ken, en samen met zijn moeder zijn we het erover eens dat hij geen simpel karakter heeft, om het zacht uit te drukken. We zuchten allebei eens als hij weer wat uitgestoken heeft. Ook hier wil ik de werkelijkheid niet mooier voorstellen dan ze is.

●  En dan de vrouwen in het verhaal.  Vooral Coppens blinkt uit in het spuien van platitudes over de vrouwen met wie hij omgaat.  Zo vrouwonvriendelijk heb ik het nog niet gauw meegemaakt!  Waarom Jean-Paul?  Hou je niet van vrouwen? J

Ik ben dol op vrouwen, Coppens is in die zin een beetje een klootzak, net als Van In in Aspe bv. Hij heeft ook goede kanten, maar ik maak hem niet mooier dan hij is.

●  Ook de politie krijgt bij herhaling een veeg uit de pan.  Louter fictief, dat beeld van de politie?

De actualiteit in Charleroi en in de VS bewijzen dat het niet allemaal dieners van de wet zijn.

● Zijn Coppens en Vercauteren geïnspireerd op bestaande mensen?

Niet echt, Vercauteren is een beetje geïnspireerd door mijn vriend met dezelfde naam als de rechercheur.

●  Het duo Coppens – Vercauteren drinkt geen alcohol. Waarom is het zo belangrijk om te beklemtonen dat ze geheelonthouders zijn?

Weer om de cliché’s uit de weg te gaan van zuipende flikken, er zijn er ook andere.

●  Coppens is verslaafd aan koffie.  En jij, Jean-Paul, tegen welk drankje zeg jij niet ‘nee’?

Alles waar alcohol in zit gaat erin bij mij, liefst van al een goed glaasje wijn.

●  Waarin onderscheiden Coppens en Vercauteren zich van de gemiddelde rechercheur in andere misdaadverhalen?

Ze drinken niet, zijn de beste maatjes door dik en dun en zijn complementair in hun tegenstellingen. Ze delen hun maîtressen en doen daar niet flauw over. Ze zijn gehuwd met hun job en een beetje ook met mekaar.

●  Lijk je op één van hen?  Op wie?

Ik lijk eerder op Lou, de schrijver in het verhaal.

Al heb ik ook een tikje Coppens in mij.

●  Heb je grootse plannen met het duo?

Niet echt, het vervolgverhaal staat al in de steigers en dan hoop ik er ng eentje bij te doen. Ik wil ook nog andere romans schrijven.

●  Wanneer Vercauteren aan zet is, gaat het dikwijls over eten.  Hij zou een goede kok zijn alhoewel hij dikwijls te vinden is in een frituur.  Hou jij van lekker en goed eten?

Mijn vrouw kookt geweldig, dus daar heb ik veel geluk mee. Ik ben wel niet zo’n grote eter.

●  Wat is jouw lievelingsgerecht?

Pasta bolognaise en kip met dragonder.

●  Ben jij een goede kok?  Wat is jouw topgerecht?

Zelfgemaakte pizza is zowat het enige dat ik kan.

●  Dirk Coppens zijn motor stimuleert zijn gelukshormonen.  Wie of wat stimuleert jouw gelukshormonen?

Mijn motor ook, de kinderen op school, de spelers uit mijn G-ploeg, waaronder ook Tom, want ik zie hem graag ondanks alles. En boven alles mijn kinderen en kleinkinderen, ik ben zot op hen.

●  Rijd jij met de motor?  Heeft die net zoals de motor van Dirk een naam?  Waarom zou je een naam aan je motor geven?

Mijn vorige heette Artie, naar BMW RT. Mijn huidige ga ik Giséle noemen, wegens een BMW GS. Een motor is als een lief, die heeft ook een naam.

●  Dirk bewaart gelukkige herinneringen aan Durbuy/Sy.  Zijn dat tegelijk jouw herinneringen?  Aan welke plaats(en) bewaar jij mooie herinneringen?

Vlakbij Durbuy ligt Hamoir, daar woont mijn schoonvader. Ik ga al vijf jaar op bezoek bij hem, liefst met de moto en blijf dan elke week twee tot drie dagen bij hem. Hij heeft mijn hond ingepikt, dat plus het feit dat hij de tofste 94-jarige is die er bestaat. In Sy brachten we als kind onze vakanties door.

●  Dirk Coppens krijgt zijn best ingevingen op zijn motor of op het kleinste kamertje.  Op welke plaatsen, momenten duiken bij jou de beste ideeën op?

In de auto vaak, of op toilet ook. Verder ligt de inspiratie op je te wachten op de stoeprand bij wijze van spreken. Ogen en oren open en het loopt zo binnen.

 

 

 ●  Coppens vertrouwt heel erg op zijn gevoel.  Ben jij een gevoelsmens, Jean-Paul?

Zeer zeker, ik kan wenen voor een hond met een hoge hoed op. Ik ben ook bang dat er iets aan mijn schatjes zou gebeuren.

●  Wat kan jou gelukkig maken?

Een lekker glaasje op een terrasje, met een goede babbel met wie er ook zit dan. Verder ben ik een sport freak, ik kijk naar alles op TV. En mijn kroost zoals al gezegd.

●  Ben je ondertussen al met een nieuw boek bezig?

Het vierde boek wordt De Zaak Margot, weer met de twee speurders en ditmaal tweehonderd blzn dikker. Ik tik af op 450 blzn ditmaal.

 

Dat belooft!  Dankjewel Jean-Paul!  Nog veel schrijfplezier!