De dochters van de beul door Ted Dekkers

 “De moordenaar had zich veel moeite getroost om de botten van het slachtoffer één voor één te breken zonder zelfs maar één schrammetje op de huid te veroorzaken.”

In deze thriller staat de relatie tussen vader en dochter centraal. Ryan Evans, inlichtingenofficier bij de Amerikaanse marine, gaat zo in zijn werk op dat hij is vervreemd van zijn vrouw en zijn dochter Bethany. Zijn vrouw zoekt haar heil bij andere mannen, zijn dochter wil hem niet meer zien. En dan is er een seriemoordenaar die op zoek is naar de perfecte dochter en daarom meisjes ontvoert. Als zijn slachtoffers niet aan zijn verwachtingen voldoen, vermoordt hij hen door hun botten te breken. Wanneer Evans door gruwelijke ervaringen in Irak voortaan in de eerste plaats vader wil zijn voor Bethany, slaat juist de Bottenbreker toe. In Texas gaan Evans en de Bottenbreker een strijd op leven en dood aan, met Bethany als inzet. Spannend geschreven thriller met veel vaart, maar met een nogal onwaarschijnlijk plot en soms een beetje melodramatisch van toon. Veel aandacht voor de karaktertekening van de personages. Opvallend veel Bijbelse thematiek en symboliek zijn in het verhaal verwerkt. Een thriller met een boodschap, maar ook met een overdaad aan gruwelijke wreedheden.

Dit boek begint al lekker met een goede spanning. Dat is waar ik van houdt, gelijk een goed begin. Maar al gauw werd mijn enthousiasme getemperd want het begon ook meteen wat rommelig. Zo zit Ryan nog vast in het Midden- Oosten en moet gruwelijke dingen zien en “” POEF” zo ineens zit hij bij de burger psychiater. Geen aanloop tot het bevrijden ervan, helemaal niets. ZO gaat het eigenlijk het gehele verhaal. Het ene moment is één van de spelers nog in leven en zo is die ook weer vermoord. Dat was voor mij toch een minpuntje .

Ook het feit dat de auteur veelvuldig gebruik maakte van : “Alvin haat 3 dingen, namelijk...” gaf mij de kriebels en rolde daardoor ook regelmatig met mijn ogen. ( älweer??) Halverwege het verhaal merk je dat Alvin 294647 dingen haat. Af en toe zitten kleine typefoutjes of spaties vergeten.

De kaft vond ik erg sprekend. Een man in het donker, zonder zichtbare ogen want de titel staat erdoor. Toen ik zijn vorige boek “Adam” uit de kast pakte zag ik dat die exact dezelfde kaft had. Jammer, want dat haalde voor mij het mooie van de kaft eraf.

Het verhaal zelf is een beetje voorspelbaar, goed begin, zakt halverwege flink in en aan het eind gaat de auteur iets overmoedig worden en gaat ver over de top heen, waardoor het erg onrealistisch wordt. Heel jammer....

Komt dit boek in mijn boekenkast?:  No Way

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: Ik geef “Adam” nog wel een kans.

Raad ik dit boek aan aan anderen?:  Misschien, maar dan wel erbij gezegd te hebben wat ik ervan vond.

Dit boek geef ik 2,5 kraaien. Het is een middelmatig boek . Wel goede punten maar teveel tekortkomingen. 

Tamara