Runa van Vera Buck

Titel: Runa

Auteur: Vera Buck

Uitgeverij: Karakter Uitgevers B.V.

Publicatiedatum: mei 2016

Recensie door: Tamara

Kraaien: 2,5

Parijs, 1884. Op de neurologische afdeling van de enorme Salpetrière-kliniek, voert dokter Charcot experimenten uit op hysterische patiënten. Op een dag wordt het jonge meisje Runa bij de kliniek afgeleverd: een meisje dat niet vatbaar lijkt voor alle bekende behandelmethodes. De artsen dompelen haar in ijsbaden, of binden haar dagenlang vast op bed, maar niets lijkt dit diep verwarde meisje te kunnen helpen.
Jori Hell, een Zwitserse student geneeskunde, ruikt een mogelijkheid om te promoveren en stelt iets voor aan dr. Charcot wat tot dat moment als ondenkbaar gold. Als eerste arts wil hij de waanzin rechtstreeks uit de hersenen van een patiënte snijden, met alle risico's van dien.
Als er door heel Parijs onheilspellende boodschappen opduiken en kort daarna lijken gevonden worden van mensen die op schokkende wijze om het leven gebracht zijn, stelt de politie een onderzoek in.

“Ze waren volkomen leeg, op de vliegen na die erin nestelden.”

Dit boek heb ik al een tijdje in mijn kast staan en was er erg benieuwd naar. Niet alleen de dikte van het boek (608 pagina's), maar ook de cover intrigeerde mij. En aangezien ik toch even moest wachten op een nieuw recensieboek, ben ik ( ein-de-lijk) aan dit boek begonnen.

Voor de mensen die hier een heerlijk dikke thriller boek verwachten, kan ik meteen al teleurstellen. Behalve het mensonterende onderzoeken, is er weinig trillerigs aan. Op dat gebied vond ik het boek al een tegenvaller.

Ondanks de titel, draait het verhaal helemaal niet erg om Runa.  Je leest voornamelijk over Jori. Jori is een student geneeskunde en wil heel graag een remedie ontdekken voor zijn vriendin Pauline. Op het moment dat Runa haar intrede doet, blijft ze eigenlijk het hele boek een beetje in de luwte staan. Af en toe krijgt ze de kans om wat te doen, te vertellen maar de auteur had grotere plannen met Jori, dr. Charcot, monsieur Lecoq en dr. Luys.

Er zijn veel spelers toegevoegd aan dit verhaal, die allemaal (in)direct te maken hebben met Runa. Al moet ik zeggen dat ik persoonlijk vind, dat er echt téveel mensen aan toe zijn gevoegd. Ook zijn de toevalligheden mij net iets te aanwezig. Het papiertje van een zangboek, aan het bord geprikt bij het station waar Jori net moet uitstappen, het papiertje ziet, om hem vervolgens in de prullenbak te gooien, waar Lecoq hem weer uitvist. De auteur heeft geprobeerd alle karakters met elkaar te verbinden, maar voor mij heeft ze daarmee ook gelijk heel wat glamour uit het verhaal gehaald. Te vaak switch je van Jori, naar het jongetje op zolder, naar Lecoq en terug naar Jori. Dan ineens komen Frederic en zijn zusje in beeld.

Ook het gebruik van sommige woorden haalde, voor mij, de vaart uit het verhaal. Denk aan: corpus ossis metacarpalis of fysiognomie.

Maar toch was er iets aan het verhaal wat mij bleef doen lezen. Was het Runa, waarvan ik hoopte meer te mogen lezen? Of toch de hoop op wat gruwelijkers? Geen idee, maar ik heb het boek toch echt uitgelezen.

Het plot kan ik ook heel kort over zijn. Waardeloos! Het was een slecht uitgewerkt stukje. Het verhaal eindigt wanneer Jori op de trein wordt gezet. Dan ga je ineens 15 jaar later in het verhaal (epiloog) en lees je hoe het met iedereen vergaan is. Alleen niet hoe het gekomen is! Hoe is het zover met monsieur Lecoq gekomen? En Runa? en.en.en.en.en.en.en.en..waarom.waarom.waarom.waarom... dat speelde vooral in mijn gedachte toen ik de laatste bladzijde omsloeg en het boek gefrustreerd aan de kant legde.

Ik denk dat een romanliefhebber (die tegen een beetje gruwelijkheid kan) dit nog wel eens een mooi boek kan vinden. Voor mij was dat het vooral niet!

Spanning: 1

Originaliteit: 4

Psychologische ontwikkeling personages: 3

Leesplezier: 3

Schrijfstijl: 3

Plot: 1