Louise van Anne-Laure Van Neer

Titel: Louise

Auteur: Anne-Laure Van Neer

Uitgeverij: Vrijdag

Publicatiedatum: september 2019

Recensie door Lisa

Waardering: 4 kraaien

‘Huurster gevraagd voor goedkoop appartement, in ruil voor hulp in huis.’

De advertentie leek zo perfect. Anne-Laure is hoogzwanger, hormonaal labiel en heeft net ontdekt dat haar vriend de term monogamie nogal ruim interpreteert. Alles wat ze wil is een veilig nest voor haar baby, dus trekt ze in bij Louise en haar dementerende man Roger.

Net wanneer ze haar leven en hormonen weer in de hand heeft, vindt ze in een lade een verborgen manuscript. Het schetst een misdaadverhaal met in de hoofdrol Roger, Louise en een lijk dat maar niet wil verdwijnen.

Is dit huis wel veilig?

Mijn mening

Wie Anne-Laure zegt, zegt bijzondere boeken. Thrillers zou ik ze niet noemen, daarvoor zijn ze te apart en vaak ook te humoristisch op een nogal droge toon. Niet ieders meug, en zeker niet voor ieders smaak. Maar als je die laag van humor – soms tot het niveau van slapstick (zoals in Maurice) kan waarderen – weet dat hij of zij een bijzonder boek vastheeft.

Louise is een verhaal dat bestaat uit twee verhalen. Aan de ene kant heb je het verhaal Anne-Laure – bijzonder en apart genoeg ook de naam van de auteur én op zich al een heel speciale naam – en anderzijds heb je het verhaal Louise. Je onderscheidt de twee vrij snel maar het duurt wel een aantal hoofdstukken voor je hieraan gewoon bent geraakt.

Het boek vertrekt traag, maar wanneer het op gang is – vooral wanneer Anne-Laure haar intrek heeft genomen in het huis van de toch wel zeer speciale Louise, die er bijzondere trekjes op na houdt – begint het boek pas echt op gang te komen. Het bewuste manuscript in de lade is een bijzonderheid die het hele verhaal een extra dimensie geeft.

Er zijn nog meer bijzonderheden aan dit boek, zoals de cover. Sommigen zien meteen een zwangere vrouw. Anderen herkennen er andere dingen in, tot mannelijke geslachtsdelen toe (ik heb een check gedaan bij een aantal onwetende Facebook-vrienden, waarvan er een aantal toch ongetwijfeld een wenkbrauw hebben opgetrokken). Of dit het doel was van de auteur weet ik niet, maar ik mag hopen van wel. Hoewel ik wel niet weet of een mannelijk geslachtsdeel in bepaalde toestand herkennen al dan niet een compliment is. Ikzelf heb er ook heel veel zaken in herkend, maar uiteindelijk belandde ik dan toch bij de zwangere vrouw.

Er is ook de bijzondere schrijfstijl van deze auteur die anders is dan velen. Ook hier weer heb je een “love it or hate it”-gevoel dat typisch is bij haar boeken. Lees er maar eens wat vroegere recensies op na. In mijn geval: love it, maar er is wel een maar aan verbonden. Helaas was ik geen grote fan van het bombastische einde. In feite heb ik een aantal keer tegen het boek zitten roepen, voornamelijk dan tegen het hoofdpersonage Anne-Laure die precies doet wat al die domme wichten in slasher-movies doen. Zonder al te veel te spoilen heb je in gevaarlijke situaties twee opties: Run, Forest, Run! Of: ik-weet-dat-ik-in-gevaar-ben-en-toch-ren-ik-fijntjes-naar-boven. Dat stuk heeft toch wel wat van mijn leesplezier weggenomen, net als het ietwat gemakkelijke einde (té gemakkelijk).

Toch krijgt Anne-Laure (de auteur, niet het personage) een fijne vier kraaien. Enerzijds omdat ze gewoon zo bijzonder schrijft en altijd zorgt voor uren van vertier. Anderzijds omdat het gewoon een fijn boek is dat je laat roepen en tieren tegen die andere Anne-Laure.

4 kraaien.