Titel: Doggerland
misleiding
Auteur: Maria
Adolfsson
Uitgeverij: Luitingh-
Sijthoff
Publicatiedatum: april
2019
Recensie door: Tamara
Kraaien: 3
Inspecteur Karen Hornby moet alles op alles zetten om de geheimen van het eiland Doggerland te ontrafelen.
Het is de ochtend na Oistra, het oesterfestival op de Doggerlandeilanden. Inspecteur Karen Hornby wordt wakker met een verschrikkelijke kater – maar dat is nog de minste van haar problemen. Naast haar in bed ligt haar baas. Dan komt het bericht dat er een vrouw bruut is vermoord. Karen wordt op de zaak gezet, en daarna blijkt dat het slachtoffer de ex is van haar baas. Terwijl de situatie steeds gecompliceerder wordt, realiseert Karen zich dat de persoonlijke verhoudingen en de geschiedenis van het eiland het onderzoek nogal vertroebelen…
“In
de brij van bloed vormen de restanten van haar verbrijzelde gebit een groteske
grijns.”
Het
verhaal begint op het moment dat Karen ontwaakt naast haar baas en terwijl zij
later naar huis rijdt, ziet ze de ex vrouw van het baas richting haar huis
lopen. Niet veel later wordt zij vermoordt gevonden.
De
auteur heeft heel erg haar best gedaan om de omgeving tot in het kleinste
detail te beschrijven. Elk huisje en elk kiezeltje wordt benoemd. In het begin
vond ik het niet heel erg, maar als bijna alles tot in het detail wordt
beschreven, ga ik dingen overslaan. Ik hoef niet zo nodig te weten hoe de keukens
van de mensen daar eruit zien. Soms kon ik gewoon halve pagina's overslaan.
Het
verhaal zelf vond ik echt matig, bijna op het saaie af. Op de moord na, gebeurt
er weinig en ligt er veel nadruk op het onderzoek zelf. Ook het verleden van
Karen wordt mondjesmaat benoemd, terwijl je graag wilt weten wat er nu met haar
man en zoontje is gebeurd. Heel af en toe, maar dan ook echt heel af en toe,
komt er wat spanning in het boek, maar eigenlijk is dat te verwaarlozen.
Zo
ineens komt er een inbreker voor en iemand die vrouwen bewerkt met een kapotte
fles. Ik vond dit meer een beetje opvulling dan toevoeging.
Ook
worden de namen (te) vaak voluit geschreven. De ene keer is het gewoon Karen en
dan ineens weer Karen eiken Hornby. Voorbeeld: Karen was op zoek naar een
parkeerplaats en drie zinnen later loopt Karen eiken Hornby de parkeerplaats
af. Persoonlijk vond ik dat een beetje onzinnig en kreeg het gevoel dat dit een
beetje als opvulling diende.
Het
plot kwam ineens vol spanning te staan, wat ik in het gehele boek had gemist.
Maar dat was ook maar heel kort, helaas. Diegene die de moorden gepleegd had,
deed mij echt mijn ogen rollen. Vond het een beetje een clou voor een hele
slechte film.
Het
enige wat het boek nog een beetje opkrikt, zijn de ontwikkelingen van de
personages. Iedereen krijgt een goede omschrijving en komt ook goed uit de
verf.
Dit
boek is erg geschikt voor mensen die niet houden van actie, moord, doodslag en
bloed. Maar ik zal de komende delen niet zo heel snel oppakken.
Spanning:
2
Psychologische
ontwikkeling personages: 4
Leesplezier:
3
Schrijfstijl:
3
Plot:
3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten