Het is
1896. Sherlock Holmes heeft opnieuw de kranten gehaald door allerlei
mysterieuze zaken op te lossen voor rijke Londenaren. Maar te midden van de
arbeiderswoningen in Zuid-Londen, houdt William Arrowood zich bezig met veel
duisterdere, gewelddadigere en minder goed betaalde zaken. Arrowood is zonder
twijfel de betere detective, dus wanneer Mr en Mrs Barclay hem op het hart
drukken hun ontvoerde dochter Birdie terug te vinden, is hij ervan overtuigd
dat hij en zijn assistent dat zo voor elkaar hebben. Maar deze aanvankelijk
eenvoudige zaak met één vermist persoon, verandert al gauw in een grootschalig
moordonderzoek. Ver weg van de chique wijken is Arrowoods Londen er een van
onverbiddelijke wreedheid, waar het kwaad erop wacht ontmaskerd te worden…
Mijn
mening:
Londen.
Victoriaanse tijd. Referenties naar Sherlock Holmes. Die zaken alleen al
maakten dat mijn interesse voor dit boek gewekt werd. Eén van mijn (misschien
wel vreemdere, haha) hobby’s is informatie lezen en bestuderen rond Jack the
Ripper. The Ripper is een van die fascinerende seriemoordenaars waarvan je
nooit gaat weten wie hij nu écht was. De zaak houdt al meer dan honderd jaar
historici bezig.
The Ripper
is een van de redenen waarom die tijd me zo fascineert. Het waren dan ook
gruwelijke tijden – er was wel al wat vooruitgaan naar modernisering, maar in
steden als Londen, waar mensen op elkaar gepakt in kleine huisjes wonen, was
daar nog niet veel van te merken. Een mensenleven was niet veel waard; enkel de
rijken telden. Al de rest leek niet van tel te zijn.
Die basis
heeft Mick Finlay genomen om Arrowood in het leven te roepen. De rijkeren
hebben Sherlock Holmes, terwijl Arrowood de dossiers van de armen behandelt. En
dat is nu net ook het probleem een beetje van dit geheel. Holmes deed in de
boeken van Sir Conan Doyle niet enkel de rijken; hij behandelde ook dossiers
van niet-gegoeden op een briljante manier, met Dr. Watson aan zijn
rechterzijde.
Holmes
behoeft geen introductie. Als een auteur dan een statement neerzet – als steeds
terugkerende gimmick die té lang wordt uitgesponnen – dat hij beter is dan
Holmes en dat die man zich te goed waant voor de armen terwijl hij niet eens zo
goed is als detective maar meer teert op zijn succes – ja, dan moet je als
auteur ook wel in staat zijn om je personage die status te geven dat hij
verdient.
Alleen,
Arrowood is een afkooksel van Holmes mét vaak dezelfde trekken die met mensen
teveel doen denken aan Holmes, tot en met zijn trouwe assistent toe die hem
verafgoodt. Bovendien worden de verhalen nét als bij Holmes verteld vanuit het
standpunt van de assistent. Als je als auteur een originele insteek wilt, dan
kan je best ook voor unieke personages zorgen die helemaal niet aan Holmes doen
denken. Deze auteur probeert toch wel een graantje mee te pikken op het succes
van Holmes door veelvuldig zijn naam te gebruiken, maar dat lukt helaas niet.
Het verhaal
zelf had veel sterker tot zijn recht gekomen op een andere manier, want het is
echt wel een sterk gegeven waar je heel veel mee kunt doen. Het feit dat ik
nieuwsgierig was naar de oplossing en de personages, heeft me doen doorlezen en
dit boek uiteindelijk met een 3 doen eindigen. De auteur kan schrijven, hij kan
mooie zinnen vormen en een goed verhaal in elkaar steken, maar hij zou het veel
beter ver weg doen van Holmes en op zichzelf beginnen. Het zou zijn talent
enkel maar ten goede komen.
3 kraaien
Sandra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten