Verdoemd van Mariska Overman

Titel :Verdoemd

Auteur: Mariska Overman

Uitgeverij: De Crime Compagnie

Publicatiedatum: januari 2019R

Recensie door Baukje

Waardering: drie kraaien 
 Met dank aan de Crime Compagnie voor het recensie exemplaar

Achterflap

Drie jonge mensen.
Drie zelfdodingen.
Klopt dat wel? Of is er meer aan de hand?
Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur ontrafelt beetje bij beetje een duistere waarheid. Ze bijt zich vast in de zaak maar verliest daarbij zichzelf uit het oog.

De cover

Een vrouwengezicht achter een venster vol ijs dat ze met haar hand wegveegt. De titel in vrij grote, hardroze letters met daaronder, in wit, de naam van de auteur.

Als ondertitel ‘Wat is het verpletterende geheim achter de dood van drie jonge mensen’.

Mijn mening

Het eerste dat bij mij opkomt is, een commerciële cover. Een cover, die ook  het handelsmerk van de uitgeverij lijkt te zijn. Mijn advies is om eens af te stappen van het gegeven dat vrouwenthrillers een vrouw op de cover horen te hebben. Waar het heel veel covers geleden nog spannend en vernieuwend was, is het nu saai en geen uiting van lef.

Wat ik belangrijk vind is dat een cover bij het verhaal past. In dit geval is dat niet zo. Het ijs komt in het hele verhaal niet voor en de hoofdpersoon is weliswaar een vrouw maar daar houdt elke vergelijking met deze foto dan ook op.

Kijkende naar het verhaal, waar toch vooral de worsteling van een paar pubers de rode draad is, zou veel spannender en verrassender kunnen. Dit komt in deze cover totaal niet tot uiting.

Het verhaal

Isabelle Dieudonné is nog slechts zijdelings bij de recherche betrokken wanneer ze het lichaam van een tiener op haar tafel in het mortuarium krijgt.

Daan, Sara en Jelte zijn drie pubers die elkaar voornamelijk in de coffeeshop ontmoeten waar ze hun tijd veelal stoned doorbrengen. Alle drie de jongeren worstelen met hun leven, hun achtergrond, met zichzelf en vinden elkaar daarin.

Wanneer Jelte een geheim uit zijn verleden uit de doeken doet, besluiten de drie wraak te nemen. Maar is dit wel zo verstandig en sprak Jelte wel de waarheid tegen zijn twee vrienden?

Het jonge lichaam dat Isabelle klaar maakt om aan de nabestaanden te tonen, raakt aan de herinneringen uit haar eigen puberteit. Hierdoor gaan bij haar alarmbelletjes af die steeds harder gaan rinkelen wanneer blijkt dat dit de derde zelfdoding is van een tiener op dezelfde plek.

Samen met Damon, rechercheur, gaat ze op onderzoek uit, in de overtuiging dat hier geen sprake is van zelfdoding maar van moord. Wanneer die vermoedens echter niet omgezet kunnen worden in concrete bewijzen wordt Damon van de zaak afgehaald. Voor Isabelle betekent dit echter niet einde verhaal. Zij bijt zich vast in de zaak en neemt daarbij risico’s die niet zonder gevolgen blijven.

Het verhaal wordt verteld in twee tijdlijnen. Het heden, met voornamelijk Isabelle als perspectief, en het verleden, met de pubers als perspectief. Gaandeweg komen deze lijnen bij elkaar.

Mijn mening

Ik hink enorm op twee benen bij de beoordeling van dit boek. Overman is overduidelijk gegroeid. Haar schrijfstijl is sterk verbeterd en ze gebruikt mooie zinnen en metaforen. Soms is het bijna literair en ik heb daar enorm van genoten.

Ook het idee voor dit verhaal, de worsteling van pubers, het ondoordachte doen en niet denken, de emoties die harder in het hoofd vechten dan de ratio, zijn goede ingrediënten voor een prima boek.

Toch heeft het verhaal me geen moment geraakt. Sowieso vind ik het wat rommelig aandoen met name de gebeurtenissen in het verleden.

Verder wordt een paar keer een bekend televisieprogramma aangehaald op een manier die op mij erg geforceerd overkomt en wordt er regelmatig gebruik gemaakt van songteksten. Iets waar ik niet van hou en inmiddels wel een uitgekauwd kunstje vind. Op mij komt het gebruiken van songteksten om een sfeer neer te zetten, over als een tekortkoming van de auteur. Iets als ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’. En in het geval van Overman denk ik niet dat het nodig is, zeker niet als ik kijk naar haar groei.

Toch is dit allemaal nog een kwestie van smaak.

Wat me echt stoorde waren de personages. Daar waar Peter, en in iets mindere mate Damon, nog goed uitgewerkte personages zijn die onder je huid kruipen, is Isabelle een onsympathiek chagrijnig mens met een alcoholprobleem en een hoop issues. De jongeren zijn ook tieners waar ik weinig gevoel bij krijg. Sowieso stoort het veelvuldig alcoholgebruik in het boek me enorm. Ook het bijna als normaal beschreven drugsgebruik vind ik teveel, al heeft dat laatste nog wel een doel. De vele alcoholische drankjes hadden ook prima afgewisseld kunnen worden met water, thee of frisdrank.

Een personage is een goed personage waneer het de lezer raakt, onder diens huid kruipt. Wanneer je even Isabelle wordt. Je hoeft het personage niet sympathiek te vinden als je maar iets herkent en dat mis ik nu.

Voor mij voel ik nergens de noodzaak van de auteur om dit boek te schrijven. Althans, niet in deze vorm. Ik voel wel dat het onderwerp voor Overman een belangrijke is, maar dit was naar mijn idee veel beter tot zijn recht gekomen in een stand alone.

De ontwikkeling van Isabelle leest voor mij alsof Mariska zelf geen plezier meer heeft aan dit personage. Daar waar in Hoofdzaak en Voltooid, Isabelle nog las als iemand die je wel in je leven wil hebben, is het nu een vrouw waar je ver bij weg wil blijven. Dit omdat ze kortaangebonden is, te veel drinkt, niets uitgepraat wil hebben, je geen deelgenoot maakt van haar gevoelens en gewoon voornamelijk onsympathiek is. Ook de manier waarmee ze met haar broer David omgaat, vind ik niet geloofwaardig. Ik begrijp haar twijfel en haar verdriet om zijn daad, maar ik mis de onvoorwaardelijke liefde wat je ook verwacht tussen broer en zus. Juist het schuren in die gemixte gevoelens lees ik nergens.

Ik heb het vermoeden dat Isabelle Dieudonné niet als vervolgpersonages is ontstaan. Was dit wel zo geweest dan zou Hoofdzaak al een heel andere dader hebben moeten krijgen. Voor mijn gevoel zijn de vervolgen op Overmans debuut slechts ontstaan vanuit een verwachting van lezers en mogelijk ook de uitgeverij. Maar niet vanuit werkelijk plezier van Mariska zelf.

Mijn advies zou dan ook zijn, laat Isabelle los en ga nieuwe boeken schrijven met nieuwe personages. Ik heb het volste vertrouwen dat Overman dit kan.

Schrijfstijl  3

Leesplezier 3

Spanning 2

Plot 2

Originaliteit 4

3 kraaien