 |
| foto door Koen Broos |
Intermezzo
Het is een zaterdagmiddag in
februari en voor de tijd van het jaar uitzonderlijk druk in de boekhandel. Dat
het druk is in de winkel kan natuurlijk slechts worden toegejuicht, maar
toch... Ik zit aan mijn bureau en zie dat het dringend nodig is om in de chaos
die er in mijn boekenkasten is ontstaan terug orde te scheppen. Het probleem is
dat ik omsingeld word door mensen met veel vragen en weinig geduld. Nee, dat is
geen probleem. Dat is mijn job. En ik hou van mijn job. Ik ben er zelfs erg
goed in, if I may say so myself. Maar
toch... Vanuit mijn ooghoeken zie ik iemand een boek uit het lineair nemen —
zoals wij in boekhandelstaal een plank met boeken plachten te noemen — en het
betreffende werk even later tussen twee andere volumes stompen, zonder rekening
te houden met de alfabetische orde die voor harmonie en duidelijkheid in het
geheel zorgt. Uit een andere ooghoek zie ik hoe iemand een exemplaar van de
Engelse uitgave van Normal People
stiekem achterlaat op een stapel van de nieuwste thriller van Jo Claes. De
rommel zwelt aan. De chaos neemt toe. Er verschijnen enkele zweetdruppels op
mijn gelaat. Mijn hart gaat sneller slaan, en ik begin hoog op mijn borst te
ademen.
Voor mij staat een vrouw die drie
minuten geleden vroeg naar de boeken van Elena Ferrari. Ik zei haar dat ik geen
boeken van Elena Ferrari heb, maar haar wel kon helpen aan het werk van Elena
Ferrante. Nee, hield ze vol, het moesten de boeken van Elena Ferrari zijn, over
Napels. Ik zeg haar nogmaals dat ze Elena Ferrante bedoelt, en dat Elena
Ferrari niet bestaat. (Om het niet nodeloos moeilijk te maken voor de arme
vrouw, verzwijg ik het feit dat Elena Ferrante eigenlijk ook niet echt
bestaat.) Drie minuten later gelooft ze mij nog steeds niet.
Het is binnen dat korte
tijdsbestek dat ik de bovengenoemde chaos lijdzaam zie aanzwellen. Ook de rij
met wachtenden achter mevrouw Ferrari wordt langer. Ik zie een man eigenhandig zijn
nek kraken en een vrouw met haar ogen draaien. De jongedame aan het einde van
de wachtrij maakt een afwijzend gebaar en gaat elders op zoek naar hulp.
En dan, geheel onaangekondigd,
word ik in al die drukte plots de trotse eigenaar van een revelatie. Deze
boekhandelaar heeft nood aan vakantie, zegt die revelatie.
Vakantie...
Het gevolg is dat ik uiteindelijk
orde in de chaos wist te scheppen, en alle mensen heb kunnen verder helpen,
behalve de mevrouw die op zoek was naar de boeken van Elena Ferrari. Die is ze
elders gaan zoeken. Achteraf bekeken ben ik haar desalniettemin erg dankbaar,
want zonder haar was het waarschijnlijk nooit tot mij doorgedrongen dat ik er
even tussenuit moest.
Dit allemaal om te zeggen dat ik er
de komende weken niet ben. Dus volgende maand voor één keer geen column op deze
website. Deze boekhandelaar legt de boeken neer en vertrekt voor een poos naar
de andere kant van de wereld, met pen, papier, fototoestel, wandelschoenen en
vrouwlief.
Met dank aan Elena Ferrari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten