Auteur: Ilaria Tuti
Uitgeverij: Xander uitgevers B.V.
Publicatiedatum: Januari 2019
Recensie door: Tamara
Kraaien: 4
Teresa Battaglia is een gedreven commissaris met een enorm talent voor het profileren van daders. Maar haar sterkste wapen, haar brein, begint haar langzaam in de steek te laten. En dat terwijl ze voor een belangrijke zaak staat. Samen met haar onervaren collega Massimo stort Teresa zich op de zaak van het lijk met de uitgestoken ogen. Ze voelt aan alles: er zullen meer doden volgen. Waarom verminkt iemand op zo'n gruwelijke wijze de lichamen van zijn slachtoffers? En welke andere geheimen verbergt het onheilspellende bergdorp in de Alpen?
“Hij heeft haar neus en oren afgebeten mompelde ze.”
Dit boek kent diverse verhaallijnen. Zo zit je in 1974 in het gebouw wat zij “de School”noemen. Daar maak je kennis met kind 39. Dan zit je weer in het heden middenin een moordonderzoek of zit je bij de kinderen. Al deze verhaallijnen waren in het begin steeds maar 1 hoofdstuk, wat voor mij het zeker niet aantrekkelijk maakte. Af en toe was ik even de draad kwijt. Het verleden werd wel bovenaan vermeld, maar het duurde bij mij soms even of ik nu bij Battaglia, de kinderen of de moordenaar zat. Ik vond het vooral rommelig overkomen. Later in het boek werden de lijnen wat meer uitgesmeerd over de hoofdstukken wat het meteen heel anders deed lezen voor mij.
Het verhaal zelf is echt prachtig! Origineel, spannend en vooral “weer eens wat anders”.
Echter was het de schrijfstijl van deze Tuti die mij niet aansprak. Zinnen als “ De duisternis verwelkomde hun hartenklop als een vochtige moederschoot” ( say what?!) zorgde ervoor dat ik gewoon niet geheel in het verhaal opging. Battaglia werd ook neergezet als een norse dame waar ik zelf met een middelvinger in de lucht voor was weggelopen. Terwijl haar collega Massimo alles eraan doet om “vriendjes” met haar te worden, doet zij niets anders dan hem afbekken. Nee, deze dame heb ik zeker niet in mijn hart gesloten. Wel vond ik mooi hoe haar aandoening langzaam grip op haar krijgt. Je proeft goed de wanhoop, angst en vooral de onwetendheid hierin heel goed.
Het was voor mij ook de schrijfstijl die een kraai heeft laten wegvliegen ( al zullen er zeker lezers zijn, die haar manier van schrijven beter kunnen waarderen dan dat ik dat deed.)
Al had ik ook graag meer willen lezen van de moordenaar. Je leest wel hoe het hem verlopen is in de jaren, maar ik had wat meer erover willen lezen. Toch kwamen een paar dingen onverwachts, wat mijn wenkbrauwen boven de leesbril deed opstijgen. Het einde had van mij ook iets beter uitgewerkt mogen worden. Het klooster, de moordenaar in de cel en het gebeuren met de baby had veel meer aandacht mogen hebben.
Al met al... Een goed , spannend boek wat zeker de moeite waard is.
Komt dit boek in mijn pareltjes boekenkast?: Ja! Misschien dat ik hem over een x aantal jaren weer herlees en de manier van schrijven dan wel pakt.
Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: Oh dat zeker!
Zal ik dit boek aanraden aan anderen?: Dat ook, maar alleen als je tegen afgebeten oren kan ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten