Titel: De Gynaecoloog
Auteur: Saskia van Mieghem
Uitgeverij :Aquazz
Publicatiedatum: mei 2018
Recensie door Baukje
Waardering: 1,5 kraai
Achterflap
Wanneer Charlotte in het ziekenhuis wakker wordt na wat in eerste instantie een kleine ingreep zou zijn, krijgt ze de schrik van haar leven. Zonder enig overleg is haar baarmoeder verwijderd. De reden is vooralsnog aannemelijk, totdat blijkt dat haar baarmoeder nooit is terechtgekomen in het laboratorium voor pathologisch onderzoek. Gynaecoloog Iris, die de operatie heeft verricht, beweert dat het laboratorium een fout heeft gemaakt. Charlotte is niet overtuigd en gaat samen met haar vriendin Manon, die ook werkzaam is in het ziekenhuis als gynaecoloog, op onderzoek uit. Ze komen erachter dat er meerdere baarmoeders zijn verdwenen tijdens operaties die Iris heeft verricht. Charlotte en Manon starten - niet zonder gevaar - een eigen onderzoek. Wie waren Iris haar patiënten? Wat gebeurde er met de verwijderde baarmoeders? Wie zit hierachter? Als er een gruwelijke moord plaatsvindt, is er geen weg meer terug en zal Charlotte alles op alles zetten om de waarheid aan het licht te brengen.
De cover
Twee, in operatiekleding gestoken personen waarvan de ene duidelijk een vrouw is, gezien vanaf de rug. Ze bevinden zich in een ziekenhuisgang.
De titel in onderbroken rood. Bovenaan de naam van de auteur en de ondertitel: Baarmoeders verdwijnen op mysterieuze wijze. Twee vriendinnen gaan op onderzoek uit.
Mijn mening
Ik vind het een lelijke, wat goedkoop ogende cover. De getekende baarmoeder op de achterzijde van het boek vind ik helemaal afschuwelijk. Weliswaar past de afbeelding, zowel voor als achter, bij het verhaal maar het had allemaal veel spannender en verrassender gemogen. Met iets meer fantasie had er veel meer uit de cover gehaald kunnen worden.
Het verhaal
Charlotte, moeder van Bram en vriendin van Thomas, gaat voor een simpele ingreep naar het ziekenhuis en wordt op de verkoeverkamer wakker. Zonder dat ze erin gekend is, is haar
baarmoeder verwijderd. Later blijkt dat dit orgaan nooit in het laboratorium is aangekomen voor verder onderzoek.
Charlotte vertrouwt de boel niet en gaat samen met Manon, vriendin en gynaecoloog in hetzelfde ziekenhuis waar de eerste is geopereerd, op onderzoek uit.
Al snel komen ze erachter dat er meer baarmoeders om dubieuze redenen worden verwijderd en eveneens verdwijnen. En steeds is daar Iris, voormalige schoolvriendin van Charlotte en degene die ook haar baarmoederoperatie heeft uitgevoerd, bij betrokken.
Gaandeweg de tijd komen meer feiten boven tafel en wordt ook duidelijk waarom Iris geen contact meer heeft met haar zusje Laura. Het aantal slachtoffers groeit. Niet alleen de vrouwen bij wie de baarmoeder onterecht is verwijderd maar ook zij die vermoord zijn.
Wie de moordenaar is blijft een raadsel, zelfs als het boek eenmaal uit is.
Mijn mening
Er zijn door de bank genomen, drie soorten mensen, als je kijkt naar schrijven. Mensen die kunnen schrijven maar geen verhaal kunnen bedenken. Mensen die een verhaal kunnen bedenken maar niet kunnen schrijven. En mensen die een verhaal kunnen bedenken en het ook nog aangenaam en geloofwaardig op papier kunnen zetten.
De laatste categorie zijn de schrijvers wiens boeken terecht door een reguliere uitgeverij op de markt gebracht worden. De andere twee maken kans bij de, als paddenstoelen uit de grond schietende, uitgeverijen die met minimale middelen boeken op de markt brengen waarvan de kwaliteit niet de drijfveer was om het boek uit te geven.
Saskia hoort voor mij tot de tweede groep. De Gynaecoloog is een verhaal met potentie. Origineel en geschreven met een vlotte pen. Maar daar blijft het dan ook steken. Het is amateuristisch en met veel beginnersfouten geschreven.
Zo zijn de personages ongeloofwaardig. Waar Manon nog enigszins wegkomt met haar, voor de lezer prettige karakter, zijn Charlotte en Thomas onsympathieke mensen met onwaarschijnlijk gedrag.
Meteen vanaf het begin reageren ze beiden zo niet aannemelijk in situaties dat ze niet alleen ongeloofwaardige maar ook nare personages zijn.
Zo verbreekt Thomas vrijwel meteen nadat Charlotte bijkomt uit haar narcose de relatie omdat zij nu samen geen kinderen meer kunnen krijgen. Elke lezer zal zijn verdriet en zijn onmacht begrijpen maar ik geloof niet dat er ook maar een lezer zal zijn die deze reactie zal herkennen als een mogelijke optie, wanneer deze zelf in eenzelfde situatie terecht komt. En dat is toch wat een goede schrijver moet kunnen; personages neerzetten als mensen van vlees en bloed.
Ook Charlotte haar reactie is een heel primaire. Daar waar je verbijstering, ongeloof en verdriet zou verwachten, snauwt ze er pittig op los.
Iets later in het verhaal volgen we haar bij de bevalling van Bram. Daar waar de meeste vrouwen tussen de weeën door bij moeten komen en meer dan genoeg hebben aan zichzelf giechelt en ginnegapt Charlotte met Manon over Iris, die stevig over de tong gaat. Overigens haalde Charlotte, voordat Iris door Manon bij de bevalling is weggebonjourd, met Iris herinneringen op aan de schooltijd toen ze nog beste vriendinnen waren en praten ze elkaar bij over de jaren waarin ze elkaar uit het oog verloren waren.
Of ik ben een watje en had vreselijke bevallingen of Charlotte is een powervrouw, maar heel geloofwaardig las het niet.
Niet alleen de personages zijn ongeloofwaardige, maar het hele verhaal hangt van rare dingen aan elkaar. Zeker wanneer we het plot naderen, leest een gebeurtenis die voor de enige spanning in het boek moet zorgen meer als een klucht dan als een nagelbijtende thriller.
Op het gebied van spanningsopbouw kan Van Mieghem nog wel een schrijfopleiding gebruiken. Iets dat ik haar sowieso met klem aanraad, juist omdat dat wat je niet kan leren, een verhaal verzinnen, zij wel kan.
In plaats van de spanning gedoseerd en geloofwaardig op te bouwen maakt Saskia simpele dingen onnodig moeilijk. Zo laat Charlotte haar vierjarige zoon Bram uit een tuin ontsnappen door hem over een schutting te helpen maar komt ze zelf niet over dat ding heen. Nu zal elke lezer een tuin en woning kennen en zonder enige moeite voorwerpen kunnen opsommen die daar heel gemakkelijk voor handen zijn en waarmee een schutting bedongen kan worden.
Helaas denkt Charlotte niet aan het verslepen van die bloempot, keukenstoel, trapje, emmer of wat dan ook, maar gaat geduldig zitten wachten tot de ontvoerder terug is van boodschappen doen.
Ook wanneer Charlotte twee vrouwen samen ziet, die bij elkaar in het ziekenhuis werken, is het voor haar meteen reuze verdacht. Later blijkt er tussen deze twee vrouwen ook wel dubieuze connectie te zitten, maar dat kon Charlotte op dat moment niet weten en was wat ze
bedacht ook nog erg vergezocht. Kortom, er was geen enkel aanleiding voor haar overtrokken reactie en lijkt slechts als doel te hebben om spanning aan het verhaal te geven. Een goede auteur bouwt spanning juist op door deze subtiel en bijna ongemerkt te brengen. Saskia lijkt het in Caps Lock in haar boek te zetten waardoor de spanning ver te zoeken is.
Situaties die dan weer wel ernstig zijn, worden door Van Mieghem als simpel weggezet.
Er gebeurt iets met Bram waar ik, als moeder, meteen in de paniek zou schieten en waarbij iedereen dat zou zien aan mij. Charlotte echter doet alsof alles de normaalste zaak van de wereld is. Ook de, dan toch, door haar gebelde politie reageert uiterst laconiek terwijl elk goed functionerend politiekorps in deze situatie meteen in de hoogste paraatheid zou gaan handelen.
Verder zijn de dialogen ronduit slecht en onnatuurlijk. Ook het gebruik, in combinatie met een dialoog, van het woord ‘zucht’ of ‘grinnikt’ is zo veelvuldig dat het ergernis oproept.
Al met al maakt dit dat het boek niet als een thriller leest maar als een lang opstel van een middelbare scholier.
Waar Saskia ook nog veel winst in kan behalen is in show don’t tell. Nergens wordt de verbeelding van de lezer geprikkeld. Saskia heeft een bijna journalistiek aandoende stijl. Alles wordt verteld en vrijwel niets wordt geshowd. Bijvoorbeeld: Plotseling word ik overvallen door een gevoel van paniek als ik merk dat Manon uit het zicht is verdwenen. Alsjeblieft niet weer!
De paniek voel ik niet, als lezer, ik ervaar hem niet. De beklemming bij de keel, de koude handen, het zweten op de rug, de maag die in opstand komt, het licht worden in het hoofd, de droge mond. Al die signalen waarmee je paniek kan showen zijn niet in het boek te vinden.
Wat er wel in het boek te vinden zijn, zijn veel dubbele woorden. Van synoniemen lijkt Van Mieghem nog nooit gehoord te hebben. Hierdoor leest de zeer makkelijke tekst regelmatig saai en onplezierig.
Ook staan er heel veel fouten in het verhaal. En dan heb ik het niet over foutief gebruik van ‘d’of ‘t’. Die maak ikzelf ook en het laat een zin niet anders lopen. Wat ik bedoel zijn zinnen als deze: Kom, ik schenk wat wijn in en zal je vertellen wat ik op het vandaag internet heb ontdekt. Als ook: Nabij een gelegen voorraadkamer verschuilt ze zich en wacht een aantal minuten. Of: Ze goot de infuusstandaard aan kant en rent …
Deze fouten mogen niet, en zeker geen tientallen.
Dan het plot. Ja, dat zie je al van verre aankomen. Wel blijft het een raadsel waarom de rol van Laura aan het verhaal is toegevoegd. Want nu lijkt haar personage er slechts aan de haren bijgesleept en heeft het geen enkele toegevoegde waarde.
Dee moordenaar denk ik te kennen al blijft ook dat onduidelijk, want juist die maakt Van Mieghem niet bekend. Net als dat het motief vaag blijft. En hoewel ik van open eindjes hou, vind ik juist het bekend maken van de moordenaar en diens motief juist wel essentieel. Via sociale media begrijp ik dat de auteur een vervolg aan het schrijven is op De Gynaecoloog waarin ze het verhaal nog een keer verteld maar dan vanuit het perspectief van de moordenaar. Hierdoor lijkt het onbevredigende plot slechts een commercieel doel te hebben waardoor het nog onbevredigender wordt.
Vind ik het een mustread, dit boek? Nee, zeker niet. Ik wil Saskia van Mieghem sterk aanraden, voordat ze haar vierde boek gaat schrijven, een paar goede schrijfopleidingen te gaan volgen. Doet ze dat niet dan zal het, ondanks boek vier, een amateuristisch schrijfsel blijven vol met beginnersfouten.
Met goede schrijftechnieken geef ik het meer kans. Want schrijven kun je leren, maar een verhaal bedenken niet. En dat laatste kan ze wel.
Al ben ik al dat gynaecologisch gedoe nu ook wel zat. Daar waar het boek een non-fictie was maar wel met een gynaecologisch motief, zijn de andere twee, net als het vierde boek waarmee ze bezig is, fictie, maar hebben ze allemaal een gynaecologische rode draad. En daar waar het bij een fictieboek nog origineel is, is het bij boek twee al wat gemakkelijk. Alles wat daarna komt wordt een uitgemolken onderwerp.
Schrijfstijl 1
Leesplezier 2
Spanning 0
Plot 0
Originaliteit 4
1.5 kraaien
Wanneer Charlotte in het ziekenhuis wakker wordt na wat in eerste instantie een kleine ingreep zou zijn, krijgt ze de schrik van haar leven. Zonder enig overleg is haar baarmoeder verwijderd. De reden is vooralsnog aannemelijk, totdat blijkt dat haar baarmoeder nooit is terechtgekomen in het laboratorium voor pathologisch onderzoek. Gynaecoloog Iris, die de operatie heeft verricht, beweert dat het laboratorium een fout heeft gemaakt. Charlotte is niet overtuigd en gaat samen met haar vriendin Manon, die ook werkzaam is in het ziekenhuis als gynaecoloog, op onderzoek uit. Ze komen erachter dat er meerdere baarmoeders zijn verdwenen tijdens operaties die Iris heeft verricht. Charlotte en Manon starten - niet zonder gevaar - een eigen onderzoek. Wie waren Iris haar patiënten? Wat gebeurde er met de verwijderde baarmoeders? Wie zit hierachter? Als er een gruwelijke moord plaatsvindt, is er geen weg meer terug en zal Charlotte alles op alles zetten om de waarheid aan het licht te brengen.
De cover
Twee, in operatiekleding gestoken personen waarvan de ene duidelijk een vrouw is, gezien vanaf de rug. Ze bevinden zich in een ziekenhuisgang.
De titel in onderbroken rood. Bovenaan de naam van de auteur en de ondertitel: Baarmoeders verdwijnen op mysterieuze wijze. Twee vriendinnen gaan op onderzoek uit.
Mijn mening
Ik vind het een lelijke, wat goedkoop ogende cover. De getekende baarmoeder op de achterzijde van het boek vind ik helemaal afschuwelijk. Weliswaar past de afbeelding, zowel voor als achter, bij het verhaal maar het had allemaal veel spannender en verrassender gemogen. Met iets meer fantasie had er veel meer uit de cover gehaald kunnen worden.
Het verhaal
Charlotte, moeder van Bram en vriendin van Thomas, gaat voor een simpele ingreep naar het ziekenhuis en wordt op de verkoeverkamer wakker. Zonder dat ze erin gekend is, is haar
baarmoeder verwijderd. Later blijkt dat dit orgaan nooit in het laboratorium is aangekomen voor verder onderzoek.
Charlotte vertrouwt de boel niet en gaat samen met Manon, vriendin en gynaecoloog in hetzelfde ziekenhuis waar de eerste is geopereerd, op onderzoek uit.
Al snel komen ze erachter dat er meer baarmoeders om dubieuze redenen worden verwijderd en eveneens verdwijnen. En steeds is daar Iris, voormalige schoolvriendin van Charlotte en degene die ook haar baarmoederoperatie heeft uitgevoerd, bij betrokken.
Gaandeweg de tijd komen meer feiten boven tafel en wordt ook duidelijk waarom Iris geen contact meer heeft met haar zusje Laura. Het aantal slachtoffers groeit. Niet alleen de vrouwen bij wie de baarmoeder onterecht is verwijderd maar ook zij die vermoord zijn.
Wie de moordenaar is blijft een raadsel, zelfs als het boek eenmaal uit is.
Mijn mening
Er zijn door de bank genomen, drie soorten mensen, als je kijkt naar schrijven. Mensen die kunnen schrijven maar geen verhaal kunnen bedenken. Mensen die een verhaal kunnen bedenken maar niet kunnen schrijven. En mensen die een verhaal kunnen bedenken en het ook nog aangenaam en geloofwaardig op papier kunnen zetten.
De laatste categorie zijn de schrijvers wiens boeken terecht door een reguliere uitgeverij op de markt gebracht worden. De andere twee maken kans bij de, als paddenstoelen uit de grond schietende, uitgeverijen die met minimale middelen boeken op de markt brengen waarvan de kwaliteit niet de drijfveer was om het boek uit te geven.
Saskia hoort voor mij tot de tweede groep. De Gynaecoloog is een verhaal met potentie. Origineel en geschreven met een vlotte pen. Maar daar blijft het dan ook steken. Het is amateuristisch en met veel beginnersfouten geschreven.
Zo zijn de personages ongeloofwaardig. Waar Manon nog enigszins wegkomt met haar, voor de lezer prettige karakter, zijn Charlotte en Thomas onsympathieke mensen met onwaarschijnlijk gedrag.
Meteen vanaf het begin reageren ze beiden zo niet aannemelijk in situaties dat ze niet alleen ongeloofwaardige maar ook nare personages zijn.
Zo verbreekt Thomas vrijwel meteen nadat Charlotte bijkomt uit haar narcose de relatie omdat zij nu samen geen kinderen meer kunnen krijgen. Elke lezer zal zijn verdriet en zijn onmacht begrijpen maar ik geloof niet dat er ook maar een lezer zal zijn die deze reactie zal herkennen als een mogelijke optie, wanneer deze zelf in eenzelfde situatie terecht komt. En dat is toch wat een goede schrijver moet kunnen; personages neerzetten als mensen van vlees en bloed.
Ook Charlotte haar reactie is een heel primaire. Daar waar je verbijstering, ongeloof en verdriet zou verwachten, snauwt ze er pittig op los.
Iets later in het verhaal volgen we haar bij de bevalling van Bram. Daar waar de meeste vrouwen tussen de weeën door bij moeten komen en meer dan genoeg hebben aan zichzelf giechelt en ginnegapt Charlotte met Manon over Iris, die stevig over de tong gaat. Overigens haalde Charlotte, voordat Iris door Manon bij de bevalling is weggebonjourd, met Iris herinneringen op aan de schooltijd toen ze nog beste vriendinnen waren en praten ze elkaar bij over de jaren waarin ze elkaar uit het oog verloren waren.
Of ik ben een watje en had vreselijke bevallingen of Charlotte is een powervrouw, maar heel geloofwaardig las het niet.
Niet alleen de personages zijn ongeloofwaardige, maar het hele verhaal hangt van rare dingen aan elkaar. Zeker wanneer we het plot naderen, leest een gebeurtenis die voor de enige spanning in het boek moet zorgen meer als een klucht dan als een nagelbijtende thriller.
Op het gebied van spanningsopbouw kan Van Mieghem nog wel een schrijfopleiding gebruiken. Iets dat ik haar sowieso met klem aanraad, juist omdat dat wat je niet kan leren, een verhaal verzinnen, zij wel kan.
In plaats van de spanning gedoseerd en geloofwaardig op te bouwen maakt Saskia simpele dingen onnodig moeilijk. Zo laat Charlotte haar vierjarige zoon Bram uit een tuin ontsnappen door hem over een schutting te helpen maar komt ze zelf niet over dat ding heen. Nu zal elke lezer een tuin en woning kennen en zonder enige moeite voorwerpen kunnen opsommen die daar heel gemakkelijk voor handen zijn en waarmee een schutting bedongen kan worden.
Helaas denkt Charlotte niet aan het verslepen van die bloempot, keukenstoel, trapje, emmer of wat dan ook, maar gaat geduldig zitten wachten tot de ontvoerder terug is van boodschappen doen.
Ook wanneer Charlotte twee vrouwen samen ziet, die bij elkaar in het ziekenhuis werken, is het voor haar meteen reuze verdacht. Later blijkt er tussen deze twee vrouwen ook wel dubieuze connectie te zitten, maar dat kon Charlotte op dat moment niet weten en was wat ze
bedacht ook nog erg vergezocht. Kortom, er was geen enkel aanleiding voor haar overtrokken reactie en lijkt slechts als doel te hebben om spanning aan het verhaal te geven. Een goede auteur bouwt spanning juist op door deze subtiel en bijna ongemerkt te brengen. Saskia lijkt het in Caps Lock in haar boek te zetten waardoor de spanning ver te zoeken is.
Situaties die dan weer wel ernstig zijn, worden door Van Mieghem als simpel weggezet.
Er gebeurt iets met Bram waar ik, als moeder, meteen in de paniek zou schieten en waarbij iedereen dat zou zien aan mij. Charlotte echter doet alsof alles de normaalste zaak van de wereld is. Ook de, dan toch, door haar gebelde politie reageert uiterst laconiek terwijl elk goed functionerend politiekorps in deze situatie meteen in de hoogste paraatheid zou gaan handelen.
Verder zijn de dialogen ronduit slecht en onnatuurlijk. Ook het gebruik, in combinatie met een dialoog, van het woord ‘zucht’ of ‘grinnikt’ is zo veelvuldig dat het ergernis oproept.
Al met al maakt dit dat het boek niet als een thriller leest maar als een lang opstel van een middelbare scholier.
Waar Saskia ook nog veel winst in kan behalen is in show don’t tell. Nergens wordt de verbeelding van de lezer geprikkeld. Saskia heeft een bijna journalistiek aandoende stijl. Alles wordt verteld en vrijwel niets wordt geshowd. Bijvoorbeeld: Plotseling word ik overvallen door een gevoel van paniek als ik merk dat Manon uit het zicht is verdwenen. Alsjeblieft niet weer!
De paniek voel ik niet, als lezer, ik ervaar hem niet. De beklemming bij de keel, de koude handen, het zweten op de rug, de maag die in opstand komt, het licht worden in het hoofd, de droge mond. Al die signalen waarmee je paniek kan showen zijn niet in het boek te vinden.
Wat er wel in het boek te vinden zijn, zijn veel dubbele woorden. Van synoniemen lijkt Van Mieghem nog nooit gehoord te hebben. Hierdoor leest de zeer makkelijke tekst regelmatig saai en onplezierig.
Ook staan er heel veel fouten in het verhaal. En dan heb ik het niet over foutief gebruik van ‘d’of ‘t’. Die maak ikzelf ook en het laat een zin niet anders lopen. Wat ik bedoel zijn zinnen als deze: Kom, ik schenk wat wijn in en zal je vertellen wat ik op het vandaag internet heb ontdekt. Als ook: Nabij een gelegen voorraadkamer verschuilt ze zich en wacht een aantal minuten. Of: Ze goot de infuusstandaard aan kant en rent …
Deze fouten mogen niet, en zeker geen tientallen.
Dan het plot. Ja, dat zie je al van verre aankomen. Wel blijft het een raadsel waarom de rol van Laura aan het verhaal is toegevoegd. Want nu lijkt haar personage er slechts aan de haren bijgesleept en heeft het geen enkele toegevoegde waarde.
Dee moordenaar denk ik te kennen al blijft ook dat onduidelijk, want juist die maakt Van Mieghem niet bekend. Net als dat het motief vaag blijft. En hoewel ik van open eindjes hou, vind ik juist het bekend maken van de moordenaar en diens motief juist wel essentieel. Via sociale media begrijp ik dat de auteur een vervolg aan het schrijven is op De Gynaecoloog waarin ze het verhaal nog een keer verteld maar dan vanuit het perspectief van de moordenaar. Hierdoor lijkt het onbevredigende plot slechts een commercieel doel te hebben waardoor het nog onbevredigender wordt.
Vind ik het een mustread, dit boek? Nee, zeker niet. Ik wil Saskia van Mieghem sterk aanraden, voordat ze haar vierde boek gaat schrijven, een paar goede schrijfopleidingen te gaan volgen. Doet ze dat niet dan zal het, ondanks boek vier, een amateuristisch schrijfsel blijven vol met beginnersfouten.
Met goede schrijftechnieken geef ik het meer kans. Want schrijven kun je leren, maar een verhaal bedenken niet. En dat laatste kan ze wel.
Al ben ik al dat gynaecologisch gedoe nu ook wel zat. Daar waar het boek een non-fictie was maar wel met een gynaecologisch motief, zijn de andere twee, net als het vierde boek waarmee ze bezig is, fictie, maar hebben ze allemaal een gynaecologische rode draad. En daar waar het bij een fictieboek nog origineel is, is het bij boek twee al wat gemakkelijk. Alles wat daarna komt wordt een uitgemolken onderwerp.
Schrijfstijl 1
Leesplezier 2
Spanning 0
Plot 0
Originaliteit 4
1.5 kraaien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten