Zaterdag 16 februari
zakte ik met mijn jongste zoon af naar het zuiden des lands. Daar pikten we Ink
op en gingen we, ruim op tijd, de landsgrens naar Vlaanderen over voor de
boekpresentatie van De Duistere School van Sandra J. Paul, auteur en uitgever
bij Uitgeverij Hamley Books, de uitgeverij waar 4 april mijn roman De Perfecte
Moeder verschijnt. Ik moest me dus gedragen, maar ja, dan had ik beter Ink niet
mee kunnen nemen natuurlijk.
Het was erg gezellig in
de auto onderweg naar Merchtem, een plaats nabij Brussel. Zo gezellig dat de
rustige vrouwenstem van mijn navigatie niet meer hoorbaar was. Maar ach, we
waren ruim op tijd en onze buiken begonnen zoetjesaan zelfs de stemmen in de
auto te overstemmen, dus we stopten bij een supermarkt voor een broodje en wat
drinken.
Met volle handen en goede
zin zetten we de weg voort. Inmiddels was de vrouw van mijn navigatie wat
strenger geworden en zagen we dat de ruime tijd inmiddels was ingelopen naar
een krappe.
Toen we niet ver van de
plaats van bestemming zaten en de tijd op de routeplanner niet korter werd,
ondanks de gereden kilometers, kregen we een bruin vermoeden dat we niet goed
zaten. Kort daarop zagen we handwijzers staan richting “Reet”, “Kontich” en
“Aartselaar” en beseften we dat ons bruine vermoeden aan de anale driehoek lag.
{Zoek het op, op Google. Hij bestaat, deze driehoek. Wij zijn niet gek
geworden.}
Daar waar we bij aanvang
van onze route ruim een half uur speling hadden kwamen we, toen we ons
eindelijk aan de kringspieren, sorry, wegenkring, rondom de anale driehoek
hadden weten los te maken, een half uur te laat aan op de boekpresentatie waar
een strenge schooljuf ons niet al te vriendelijk de plaats in de klas wees. "Hier zijn die Hollanders en dan ook nog eens zonder hun uniformpje!".
Want ja, daar we dachten
op een boekpresentatie te belanden, moesten we terug de, duistere, schoolbanken
in.
Juffrouw Sandra die voor
in de klas stond, was zo mogelijk nog strenger. De een na de ander werd de hoek
in gestuurd en ook mijn zoon als ikzelf waren de klos. Ink hield, voor de
verandering, eens een keer wijselijk haar mond waardoor ze mooi onder de radar
bleef.
Na de les toog de groep
naar de volgende klassenruimte waar een half uurtje voorlezen op het
lesprogramma stond. Zo konden we al kennis maken met De Duistere School.
Ondanks dat we heel braaf
hebben zitten luisteren moest toch de hele klas zich melden bij de directrice
waar we, om de beurt, strafregels moesten schrijven.
Gelukkig werd het daarna
gezelliger, ;-), en kregen we (school)melk en koekjes.
Natuurlijk waren ook mijn
collega-auteurs aanwezig. Zelfs Lara was helemaal vanuit Parijs overgekomen.
Omdat zij de anale driehoek heeft kunnen omzeilen had ze er echter net zolang
over gedaan als wij. Jaja, als het stroperige gaat in die anale kanalen … .
Voor Ink, mijn zoon en
mijzelf was er wel een kleine taalbarrière. We kwamen er achter dat ze in
Vlaanderen vooral van de verkleinwoorden zijn “salutekes” bijvoorbeeld. Ook
gebruiken ze het woord effectief niet op de meest effectieve momenten.
Daar waar wij,
Nederlanders effectief gebruiken waar we doeltreffend bedoelen, gebruiken ze in
Vlaanderen effectief te pas en te onpas maar volgens mij bedoelen ze dan nooit,
doeltreffend.
Waarschijnlijk was deze
spraakverwarring wederzijds, dus dat bracht de boel weer lekker in balans.
Na de boekpresentatie,
die in Vlaanderen boeklaunch schijnt te heten, gingen we nog met een gezellige
groep wat eten. Heerlijke hamburgers, niet van die met de grote M, maar echte
goede. Want van lekker eten houden we allemaal, of we nu uit Vlaanderen komen
of uit Nederland.
Esther Boek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten