54 minuten van Marieke Nijkmap

Titel:54 minuten 

Auteur: Marieke Nijkamp

Uitgeverij: HarperCollins

Publicatiedatum: december 2017

Waardering: 3,5 kraaien

Marieke Nijkamp, een Nederlandse die in de States doorbrak met haar debuut 54 Minuten (This is where it ends). Zij schreef nadien ook nog de boeken Voor ik je loslaat en Het Juiste Spoor, in samenwerking met Corinne Duyvis.

10 :00 
De directeur van Opportunity High School beëindigt haar toespraak en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester.
10 :02
De leerlingen staan op om naar hun klassen te gaan.
10 :03
De auladeuren gaan niet open.
10 :05
Iemand begint te schieten.
Uiterst minutieus volgt 54 minuten vier jongeren tijdens een 
schietpartij op een middelbare school. Verteld vanuit verschillende 
perspectieven kom je achter de motieven van de schutter en word je als het ware de terreurdaad ingezogen.

Mijn mening.

Marieke Nijkamp is een fenomeen – een jonge Nederlandse die maanden op de New York Times bestseller list heeft gestaan met This is where it ends, een titel die me persoonlijk in het Engels meer pakte dan in het Nederlands. De keuze om er eenvoudigweg 54 minuten van te maken is begrijpelijk. Dit is uiteraard de tijdspanne waarin de schietpartij in een Amerikaanse school plaatsvindt. De minuten tikken letterlijk voorbij in dit boek, want elk tijdsblok wordt in detail verteld door verschillende personages.

Een mooi concept, omdat je op deze manier ook meekijkt over de schouders van de karakters. Je volgt de personages in hun vlucht naar veiligheid, of de manier waarop zij het gebeuren meemaken en je begrijpt en ondergaat mee hun wanhoop.

Alleen zorgt die veelvuldigheid van personages er ook voor dat je niet altijd meeleeft met hen. Dat je niet weet wie nu weer wie is en welke banden ze met elkaar hebben. Bovendien is er ook geen standpunt vanuit de dader, waardoor die beweegredenen allemaal wat vaag blijven.

Het hele boek voelt daardoor afstandelijk aan, net omdat er zo weinig introductie is van de personages. En dat is nu net wat heel veel lezers zoeken als ze aan een boek starten. Wie zijn die mensen? Wat zijn hun beweegredenen? Waarom voelen ze zich zoals ze zich voelen? Het mist allemaal wat diepgang. Als de dader toegevoegd was geweest, indien zijn beweegredenen bekend waren gemaakt of uitgelegd, dan had dit zeker een meerwaarde gegeven.

De keuze van de auteur was om meteen van start te gaan met de actie, maar daardoor verlies je ook net de voeling met je personages. Het duurt daardoor dus ook wel even voor je enige sympathie voelt voor hen, en vaak komt die niet.

Conclusie.

Dat de auteur kan schrijven staat buiten kijf, maar bij het lezen miste ik wat vlees aan de botten. Ook is het boek zo dun en zo snel voorbij, dat je toch wel wat op je honger blijft zitten.

54 minuten heeft zeer lovende recensies gehad en terecht. Het verhaal moest verteld worden en schietpartijen blijven helaas een prangend, dagelijks onderwerp. Daarvoor krijgt de auteur zeker en vast alle lof. Alleen had ik graag een boek gelezen met meer gevoelens, diepgang en sterker uitgewerkt.

3,5 kraaien.