Verduistering van Bernard Minier

Titel: Verduistering

Auteur: Bernard Minier

Uitgeverij: Xander Uitgevers B.V.

Publicatiedatum: September 2016

Recensie door: Tamara

Kraaien: 4,5

Wat doe je als dat wat je het meest vertrouwt, je eigen leven in gevaar brengt? Dat vraagt radiopresentatrice Christine Steinmeyer zich af als ze op kerstavond een onheilspellende brief ontvangt. Was die brief wel voor haar bestemd? De inhoud wijst maar in één richting: de afzender heeft het op Christine's leven gemunt.
Ook ex-commandant Martin Servaz ontvangt ijzingwekkende post: een envelop met een sleutel van de hotelkamer waar een jaar eerder een gruwelijke moord werd gepleegd. Is de boodschap, dat het moorden nog niet voorbij is en Servaz zijn oude werk weer moet oppakken? 

“ Mariannes bovenlijf was vanaf het kuiltje onder aan haar nek tot aan haar lies opengesneden, en dat was overduidelijk gebeurd toen ze nog leefde, want ze had behoorlijk gebloed.”

Dit is inmiddels het derde deel van Minier en ook dit boek heeft een kenmerkende kaft. Ook ditmaal staat er een dier op, wederom een hond. Na het lezen van het boek, vermoed ik dat dit het hondje is van Christine.

Zoals jullie de vorige keer konden lezen was ik niet heel wild van het tweede deel, dus ik begon een beetje met tegenzin aan dit, wederom, dikke boek. Maar vanaf bladzijde 1 wordt het meteen al spannend en zit de actie er goed in.
Geleidelijk kruipt dit boek langzaam in je en je voelt de dreiging die Christine moet doormaken. Het laat je haartjes van je arm rechtop staan en in je nek voel je de tinteling tot je het boek dichtklapt. Uiteindelijk leef je alleen maar met het boek. Lezen is het enige wat nog telt.

Minier is een auteur die je in het begin van het boek alle lijntjes en aan jou de taak om die zien te verbinden. Maar zo ook in dit boek, is alles niet wat het is en je blijft maar met de lijntjes bezig. Als je denkt het te weten, gebeurt er weer wat waardoor je weer helemaal opnieuw kan beginnen met verbinden. En het einde..... Mijn hemel, die had ik totaal NIET zien aankomen! Geweldig!!!!

Maar waarom dan een 4,5 hoor ik je denken... Om 2 dingen. Het eerste was een enorm slordige fout. Op bladzijde 102 lees je dat zij had geprobeerd harakiri te plegen ( Japanse manier om zeer pijnlijk zelfmoord te plegen.) Daarna lees je de zin: Ik denk dat ze graag op die muziek wilde sterven, zei de harakiri met een toon....

Fout 2 vind ik nog wel het ergste. Op bladzijde 502 staat Mila in de supermarkt en daar gebeurt iets ( en ik zeg niet wat) waarop de klanten achter haar begonnen te kankeren. Tja sorry, maar dat vind ik totaal ongepast in een boek. Het is een ziekte, geen scheldwoord of een synoniem om iets uit te drukken.  De Harakiri had ik nog door de vingers kunnen zien, maar dat woord... nee, dat vind ik erg slecht.

Maar buiten die 2 dingen... Het is een geweldig boek, de spanning is om te snijden en alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Ik kan je wel 1 ding vertellen...Dit boek gaat zwaar ten koste van je nachtrust, je relatie en de zin om wat anders te gaan doen.

Maar ook hierbij adviseer ik iedereen om deel 1 en 2 eerst te lezen. Op naar deel 4!

Komt dit boek in mijn pareltjes boekenkast?: JAAAAAAAAAA!!!!!

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: JAAAAAAAAA!!!!

Zal ik dit boek aanraden aan anderen?:  ( neemt even een slokje water om de droge keel te smeren, kuch een keertje) JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!