DNA van Yrsa Sigurdadottier

Titel: DNA   

Auteur:Yrsa Sigurdadottier 

Uitgeverij: Cargo

Publiciteitsdatum: januari 2019

Recensie door Astrid

Waardering: 3 kraaien

De proloog begint in 1987. Drie kinderen, 2 jongens en een meisje zitten in een kindertehuis. Of ze verwant zijn is niet zeker, maar ze worden uit elkaar gehaald voor adoptie.

In 2015 wordt er in Reijkjavik een gruwelijke moord gepleegd op een vrouw. Haar jonge dochter zit onder het bed verstopt en is de enige getuige.

Wat later wordt er nog een vrouw op eenzelfde manier gruwelijk vermoord. Maar wat is het verband tussen deze twee vrouwen?

De cover van het boek intrigeert me en daardoor wil ik graag meer weten over dit boek. Ik had het geluk dit boek al te mogen beoordelen voordat het in de winkel ligt, waarvoor dank aan de uitgever.

De proloog van het boek is lang, een beetje te lang. Dit maakt me wat huiverig voor de rest van het verhaal, want zou dit ook langdradig worden?

1987: De drie kinderen, twee jongens en een meisje worden met een hoop drama en gekrijs uit elkaar gehaald. Ze worden geadopteerd.

 2015: Later wordt Elisa wakker van haar dochter die haar vertelt dat er iemand in huis is. Even doet ze dit als angst van het meisje af, maar gaat toch op onderzoek uit.

Er is inderdaad een indringer en even later wordt Elisa op gruwelijke wijze vermoord en haar dochtertje ligt als enige getuige verstopt onder het bed.

Je hebt gelijk een flits met de cover van het boek, en je begrijpt waarom er ducktape op de voorkant staat.

Na deze razende start gaat het niet razend verder. Het verhaal kabbelt een beetje voordat er weer wat gebeurd.

Voor Commesaris Huldar is dit zijn eerste casus is zijn nieuwe functie. Hij krijgt goed gestalte en komt op mij sympatiek over. Hier en daar een beetje klungelig, maar dat geeft het charme.

Ook psychiater Freya, die het getraumatiseerde meisje onder haar hoede heeft, wordt degelijk neergezet, maar het had allemaal wat uitgebreider mogen zijn.

Ondertussen worden er ook gecodeerde berischten verstuurd die de slachtoffers met elkaar in verband kunnen brengen.

“Maar het meest weerzinwekkende was wat er zich rondom de mond afgespeeld had. Diezelfde tape was gebruikt om de metalen stofzuigerslang, die tot diep in haar keel geduwd was, stevig vast te maken.”

Dit stukje zegt genoeg over de gruwelijkheden in het boek. De plotwendigen wisselen zich in rap tempo voort, maar voorkomen niet dat het hier en daar langdradig is. En dat is jammer want dat haalt de hele vaart uit het verhaal.

Al met al heb ik genoten van dit boek, maar meer dan drie sterren vind ik het helaas niet waard. Als de vaart in het verhaal was gebleven was het een heel ander boek geweest, en had het zeker een ster meer gehad.

DNA is het eerste deel in de Childrens House trilogie.