Niets erger dan spijt van Jos Pierreux

Auteur: Jos Pierreux

Titel: Niets is erger dan spijt

Uitgeverij: Vrijdag

Publicatiedatum: mei 2018

Recensie door Martijn

Beoordeling: 2,5 kraai

Jos Pierreux is misschien wel een van de Vlaamse nobele onbekende auteurs, ook al heeft hij reeds verschillende boeken gepend rond het personage inspecteur Luk Borré.

De auteur, geboren in 1957, schreef aanvankelijk verschillende kortverhalen, vooraleer hij boeken begon te schrijven. Momenteel spitst hij zich daar volledig op. Hij gebruikt als setting Knokke, een locatie die hem nauw aan het hart ligt.

Pierreux werd voor de vierde keer genomineerd voor de Hercules Poirot-prijs met zijn werk. Hij heeft helaas nog geen trofee in de wacht mogen slepen.

Najaar 2015. Niveau 3 terreurdreiging is van kracht in België na de aanslagen in Parijs. In Knokke worden twee tienermeisjes verkracht door een aanrander met opvallend tatoeages. Inspecteur Borré wordt belast met hun zaak, maar hij lijdt tegelijkertijd onder persoonlijke zogen nadat zijn hoogbejaarde moeder wordt opgenomen in het ziekenhuis. Ondanks het feit dat hij nauwelijks contact heeft met haar, vraagt zij zijn steun om haar euthanasieverzoek te laten doorgaan. Dan wordt Borré beschoten zodra hij het ziekenhuis verlaat.

Net als in alle andere boeken met Borré, wordt zijn verhaal verteld met een sarcastische ondertoon, waar je aan moet wennen, zeker als je de eerste keer zijn boeken leest, wat bij mij zeker ook het geval was. Vlaamse auteurs ben ik wel gewoon te lezen, maar bij Pierreux kostte het me even tijd om erin te komen.

Het boek behandelt drie belangrijke thema’s: verkrachting, euthanasie en familiale problemen, samengevoegd in een verhaal dat bijtend en vaak erg sarcastisch wordt verhaald. De schrijfstijl van Pierreux kan je het best recht voor de raap noemen, waarbij niets omfloerst wordt beschreven. Dit zal absoluut niet voor elke lezer weggelegd zijn, net als de zeer korte zinnen en het vaak ook erg directe taalgebruik dat uitgebreid aan bod komt en vaak ook irriteert.

Tegelijkertijd zijn de thema’s behoorlijk zwaar. Vooral de problemen rond euthanasie en de gespannen relatie tussen Borré en zijn moeder kunnen zo uit het dagelijkse leven geplukt worden. Het maakt van dit boek geen lichte lectuur en het doet je nadenken over je eigen familiale situatie en wat jij zou doen als je in die situatie zit.

Wat me erg stoorde was de relatie tussen Borré en zijn vrouw, die nauwelijks aan bod kwam en niet echt realistisch overkwam. Die relatie is niet echt gezond te nemen.

Deze punten samen zorgden ervoor dat ik het persoonlijk moeilijk had me te verdiepen in dit verhaal. Het voelde vaak te rauw aan en het taalgebruik lag me ook niet echt; bovendien kwam het erg afstandelijk over. De fans van Pierreux, zij die dit gewoon zullen zijn van hem, zullen er zeker niet om malen.

Het boek kende geen verrassingen naar het einde toe, met een conclusie die je niet omverblies. Pierreux is zeker een man met een schrijverstalent en zal zijn schare lezers ongetwijfeld een groot plezier doen met dit boek. Maar, zoals gezegd: het is niet voor iedereen bestemd.

Totaalsom: 2,5 kraaien