De opvolger van Fiona Cummins

 Titel: De opvolger
Auteur: Fiona Cummins
Uitgeverij: Ambo Anthos
Publicatiedatum: September 2018
Recensie door Karin 
Waardering:  4 kraaien

Wat vond ik van de cover ?

Het gaat om een redelijk sobere cover, misschien is het de oppervlakte van een vloer, straat, ... ?

Enige detail is een zwart popje, het is mij niet ech duidelijk waarover dat gaat, maar het trekt wel de aandacht.

Ik las net ‘De Verzamelaar’, het eerste boek in deze reeks, en ik vind het eigenlijk wel een beetje jammer dat de covers niet in hetzelfde genre zijn. Vermits ik epubs lees, is de cover voor mij iets minder belangrijk, maar voor papieren boeken vind ik het toch altijd prettiger als boeken uit eenzelfde reeks herkenbare covers hebben, past ook mooier samen in de boekenkast, niet ?

Bovendien, en dat is dan vanuit commercieel standpunt, is het niet makkelijker om lezers te trekken met covers die een verband tussen boeken doen vermoeden of die een schrijver herkenbaar maken ?

Wat verwacht ik van tevoren ?

Zoals reeds aangegeven las ik dus net hiervoor ‘De Verzamelaar’, en ga ik dus nu beginnen aan de opvolger ‘De Opvolger’ J. ‘De Verzamelaar’ sloot af met een duidelijke cliffhanger en ik ben dus razend benieuwd over hoe dit verhaal verder gaat. Ik hoop alleen maar dit ik niet dezelfde verwarring ervaar als bij het vorige boek. Hopelijk spanning in het verschiet !

Mijn recensie :

Net zoals in ‘De Verzamelaar’ wordt ook weer in ‘De Opvolger’ vanuit verschillende personages verteld, meestal in behapbare en soms zelfs zeer korte hoofdstukken. Ondanks het feit dat je ondertussen een aantal van de hoofdpersonen al beter kent, en de wisselende hoofdstukken komt er ook dit keer voor mij geen echt ritme in het verhaal en word ik – niet ver genoeg – meegezogen in het verhaal. En ook dit keer heerst er weer af en toe verwarring over bepaalde stukken.

  Er lijkt iets in hem op te zwellen, hem te vervullen van de vreugde, de glorie, de kracht van dit alles. Ooit was hij machtig en dat zal hij weer worden. Hij voelt zich groeien, alsof elk atoom en elke cel in zijn lichaam uit elkaar barst van kennis en kracht. Zijn bloed zingt als het door hem heen stroomt.

En toch blijf ik, ook dit keer, nieuwsgierig naar hoe het verder gaat en hoe de personages evolueren. Misschien is dat omdat ik beide boeken onmiddellijk na elkaar lees, maar ik wil echt wel weten hoe de puzzel in mekaar valt.

En ja hoor, ook dit keer zijn sommige passage behoorlijk gruwelijk gedetailleerd, de psychopaat wordt hoe langer hoe obsessiever, terwijl je je behoorlijk goed in de mindset van bvb Saul kan plaasten.

Ze zoenden die nacht helemaal niet, want toen ze bij de flat kwamen die Fitzroy thuis noemde, allebei hunkerend naar de vergetelheid van strelende aanrakingen, stond de voordeur open en bleken ze algauw in een geheel nieuwe, andere vorm van duisternis te belanden.

Naar de uitwerking van de plot toe gaat gelukkig het tempo toch omhoog en, in tegenstelling tot bij ‘De Verzamelaar’ is deze ontknoping voor mij minder verwarrend en duidelijker.

Ondanks het tragere ritme, en vooral omwille van het feit dat ik toch zo graag wilde weten hoe het verhaal afloopt, geef ik het boek alsnog 4 kraaien.