Wie zint op wraak van Bo Svenström

Titel:Wie zint op Wraak 

Auteur: Bo Svenström

Uitgeverij: Harper Collins

Publicatiedatum: oktober 2018

Recensie door Annemarie

Waardering: drie kraaien

In de buurt van Stockholm wordt in een schuur een naakte man gevonden. Hij is op uiterst brute wijze vermoord. Politiecommissaris Carl Edson leidt het onderzoek. Onderzoeksjournalist Alexandra Bengtsson volgt de zaak op de voet en heeft een speciaal lijntje met Carl.  Wat begint met één moord op een groot crimineel ontwikkelt zich echter tot iets veel gecompliceerders. Commissaris en journalist raken betrokken bij een hele serie moorden, die tot veel verwarring leiden. Als lezer volg je het onderzoek vanuit het perspectief van de recherche en vanuit het perspectief van de journalist.

Het boek is opgebouwd uit drie delen. In de delen wijzigt het perspectief. Met name de start van het tweede perspectief vond ik verrassend gevonden. Ik zal niets verklappen, daarvoor moet je het boek lezen, maar ik zat bij de start van het tweede deel wel even serieus met mijn ogen te knipperen… Mooi gevonden!

Het verhaal heeft behalve de uiterst gewelddadige moorden ook een psychologische achtergrond met als thema’s dader- en slachtofferschap.  Ook vind ik moedige vrouwen een mooi thema in het boek.

Maar bloederig is het allemaal wel: ‘ Het meest opmerkelijke aan het lijk -afgezien van het feit dat het tegen de muur van een schuur was gespijkerd- was dat het geen genitaliën had. De dader had het hele zaakje afgesneden. Er was alleen een donkerrode wond overgebleven. Het bloed moest er zijn uitgespoten’ . ‘ Dus jij bedoelt dat dit allemaal met een sigaret is gedaan? Ik denk niet dat een sigaret genoeg is. Eerder een slof sigaretten. Ik heb de brandplekken geteld; het zijn er 745. De meeste zijn twee tot vier millimeter iep en zes millimeter doorsnee’.

Ook de beschrijvingen van de ontwikkeling van twee gewelddadige zusjes is zeer expliciet: ‘Mijn zus hield het mes tegen mijn keel gedrukt; ze zette haar hele gewicht erachter, terwijl ik met trillende handen weerstand probeerde te bieden. Papa staarde me alleen maar aan, We waren een hele poos roerloos, alle drie als in een bizar stilleven.’

Dit zijn slechts een van de vele uiterst expliciete beschrijvingen van de bruutheid van de moorden en verkrachtingsscènes.  Met een zwakke maag of zo vlak voor het slapen gaan is het lezen van dit boek niet echt een aanrader, of je moet er een liefhebber van zijn natuurlijk. Ik vond het jammer dat de beschrijvingen van de moorden in het boek nogal de boventoon voerden. Persoonlijk mag het van mij allemaal een tandje subtieler en vind ik de psychologie achter moorden en moordenaars interessanter dan de moorden op zich. Die insteek had dit boek niet. Ik vond het ook zeker niet typisch Scandinavisch. Weinig echte sfeerbeschrijvingen en ook de uitwerking van de psychologische achtergronden vond ik minder sterk. Het eerste deel van het boek vond ik ook wat taai, vanaf deel 2 las het boek soepeler en werd het verhaal boeiender en spannender. Het einde van het boek vond ik wel voorspelbaar en een beetje

De afdronk is voor mij uiteindelijk wel een goed verhaal met in ieder geval een echte verrassende wending die stevig binnen komt. Voor de lezers die houden van gedetailleerde beschrijvingen van bloederige, brute moorden en mishandelingen is dit boek zeker een aanrader. Voor mij komt het niet verder dan 3 kraaien.