Titel: Sluipwesp
Auteur:Annerieke de Vries
Uitegverij: De Crime Compagnie
Publicatiedatum: September 2018
Recensie door Baukje
Waardering: 2,5 kraai
De achterflap:
Het leven buiten is
onheilspellender dan binnen de muren van het mortuarium. Het onbegrensde
verlangen haar kind terug te zien en het geheim van een verongelukte vriend
lokken mortuariummedewerkster Maud de buitenwereld in. Is ze sterk genoeg om
weer deel te nemen aan de samenleving? Durft ze de confrontatie met haar
narcistische ex aan?
De cover:
Een blauwgroene cover met
daarop prominent aanwezig, een grote wesp. De naam van de auteur in klein wit.
De titel in grote, zwierige zwarte letters. Als extra aanbeveling een geel
rondje met daarin: “Originele thriller!”
De titel heeft ook een
ondertitel: “Maud vreest de dood niet … maar dat zou ze beter wel kunnen doen.”
Mijn menig:
Wel een originele cover.
Groot afgebeelde insecten is niet uniek, maar het is ook niet zo dat er
tientallen van in de winkel liggen. De kleuren vind ik ook mooi gekozen. Wel
kan ik me voorstellen dat mensen, die een afkeer van insecten hebben, het boek
laten liggen. Zo ben ik wel eens met een grote boog om een boek heengelopen,
waarop prominent een soort kakkerlak stond.
Het verhaal:
Maud van Weegen werkt in
een mortuarium en uitvaartcentrum. Tussen de doden voelt ze zich zo op haar
gemak, dat ze boven het centrum woont. Met de overledenen heeft ze ook meer
contact dan met de levende mens.
In het verleden is ze
getrouwd geweest met Derek met wie ze zoontje Mees heeft. Mees woont sinds de
scheiding bij zijn vader en Maud mag hem niet zien.
Het huwelijk met Derek
was geen goed huwelijk. De narcistische en gewelddadige kant van hem maakte
Mauds leven tot een hel. Maar zijn manipulatieve kant vervreemde haar ook van
de mensen om haar heen.
Sjoerd leerde Maud kennen
tijdens het overlijden van zijn vader. Maud is verliefd op de getrouwde Sjoerd.
Dat hij haar ook nog eens helpt om Mees weer terug in haar leven te krijgen,
maakt hem voor haar helemaal belangrijk. Als de verongelukte man in het
mortuarium Sjoerd blijkt te zijn, is dat een grote slag voor Maud.
Ze komt erachter dat
Sjoerd geheimen had. Ze besluit deze te ontrafelen voordat hij begraven wordt.
Mijn mening:
Annerieke heeft een mooie
schrijfstijl al vind ik het regelmatig teveel mooischrijverij. En
woordliefhebber dat ik ben, heb ik daar niet snel last van. Maar de metaforen
en woordvondsten vind ik soms te ver gezocht, het er teveel bovenop liggen en
zelfs gewoon niet mooi. Hierdoor raak ik regelmatig de draad wat kwijt, omdat
ik dan afdwaal, zoekende naar wat De Vries nu bedoeld, en komt de vaart er niet
echt lekker in. Toch is het ook niet zo dat ik het niets vond. Van andere
woordvondsten en metaforen heb ik echt genoten. Mijn advies aan haar zou dan
ook zijn meer te doseren. Soms is iets minder, meer.
Met het personage Maud
heb ik wat meer moeite. Ik vind haar niet echt sympathiek en niet altijd
geloofwaardig. Vooropgesteld dat ik Derek ronduit een zak vind, begrijp ik wel
waarom Jeugdzorg wat afwachtend tegenover Maud staat. Haar gedrag is regelmatig
wat bedenkelijk. Toch had ik vanaf het begin af aan het gevoel dat dit echter
niet de bedoeling van de auteur was. Dat zij Maud neer wilde zetten als een
vrouw waarvan haar ex wil doen geloven dat ze niet helemaal spoort, maar die
wel prima in orde is. Wel hoopte ik dit mis te hebben en op het einde verrast
te worden met de mededeling dat Maud inderdaad niet helemaal goed in haar hoofd
is. Het tegendeel was echter waar en daarmee werd mijn gevoel bevestigt dat
Maud niet helemaal geloofwaardig is uitgewerkt. Jammer.
Echt spannend wordt het
verhaal maar één keer. Voor een psychologische thriller mag dit, echter dan moeten
de personages wel kloppen. Op de cover wordt echter niet vermeld dat het een
psychologische thriller is. Sowieso een gemiste kans omdat dit voor mij wel
degelijk zo is, mits goed uitgewerkt.
Ook het plot was niet
echt een verrassing. Het feit dat twee mensen echter hetzelfde bedenken vond ik
het meest jammer. Het was sterker geweest als De Vries het plot alleen bij Maud
had laten liggen en er op het einde niet ook nog een soort ‘eind goed, al goed’
draai aan had gegeven.
Ben ik dan helemaal niet
enthousiast? Jawel. Overall is het geen slecht debuut. Het verhaal is in lijnen
origineel, al is de setting, een mortuarium, zeker voor De Crime Compagnie, dat
niet.
Ik heb het boek ook best
met plezier gelezen. Annerieke heeft echt mooie en originele woordspelingen al
was het nu gewoon teveel.
Het plot mag van mij meer
uitgewerkt worden. Nu vond ik het te makkelijk en het feel good einde hoeft
voor een thriller niet.
Personages mogen, zeker
voor een psychologische thriller, beter uitgewerkt worden. Voor een thriller
moet juist de spanning meer aanwezig zijn.
Dus, in potentie absoluut
een succes maar er is nog wel wat werk aan de winkel.
Schrijfstijl:
3
Leesplezier:
3
Originaliteit:
3
Spanning:
1
Plot:
2
2.5 kraai
Geen opmerkingen:
Een reactie posten