Moordspel van James Patterson

Titel: Moordspel
Auteur: James Patterson & Howard Roughan
Uitgeverij: Cargo
Publicatiedatum: Juli 2018
Recensie: Tamara
Kraaien: 2

Er is een seriemoordenaar actief in de straten van Manhattan. Zijn slachtoffers lijken totaal willekeurig te zijn, het enige wat hen verbindt is de speelkaart die de moordenaar bij hen achterlaat. De kaart lijkt steeds te verwijzen naar zijn volgende doel. De moordenaar, die al snel De Dealer wordt genoemd, houdt de politie gevangen in een verlammend gokspel dat door de hele stad wordt gevolgd.

Inspecteur Elizabeth Needham, die het onderzoek leidt, blijkt een onverwacht volhardende tegenstander, en ze vindt haar bondgenoot in professor Dylan Reinhart. Samen moeten zij het verband vinden tussen de slachtoffers voor De Dealer zijn laatste kaart uit handen geeft.

“Dit kan een beetje steken.” zei hij toen hij de naald boven de pupil richtte en hem in de sclera stak, beter bekend als het oogwit.”

Het eerste boek wat ik Patterson had gelezen, had mij volledig in de ban. Mijn dagen bestond letterlijk uit lezen,lezen, lezen! Zelfs onder het stofzuigen had ik het boek in mijn hand. Des te blijer was ik, toen dit boek op de deurmat viel.
De achterkant beloofde mij een lekker spannend verhaal. Ook dit boek kent lekkere korte hoofdstukken. Het gevaar is dan wel, dat je gaat krijgen.. : Ah...nog 1 hoofdstuk.
Ik vond dit boek eerlijk gezegd wat tegenvallen, nee dat verwoord ik niet goed. Enorm vond tegenvallen. Het boek kan je niet even een dag of twee wegleggen want je bent dan even kwijt waar het over ging. Het gehele verhaal deed mij rommelig overkomen, al kan ik mijn vinger niet echt opleggen waarom. Sommige hoofdstukken waren zelfs een beetje nutteloos. Zoals het hoofdstuk dan Reinhart in het bos is met zijn vader. Totaal nutteloos en zonder inleiding of afsluiting ga je weer door met het verhaal. Bij sommige stukken kreeg ik een beetje het “CTRL+ C CTRL+ V gevoel, oftewel knippen en plakken. Ook kreeg ik het gevoel dat er veel stukken uit het boek gehaald was, wellicht dat het daarom zo rommelig verloopt.
Ook de mooiste stukken in het boek zijn onbeschreven. Zoals de moord waarbij elektrische schokken zijn toegepast. Totaal niet beschreven. Op één bladzijde is de moord beschreven en de bladzijde erna lees je hoe het is gebeurd. Terwijl je hier juist de spanning in had kunnen bouwen.
Als Patterson beter zijn best had gedaan op dit boek, had het een mooi, spannend en vooral gruwelijk verhaal kunnen zijn. Nu leek het of De Dealer zelf in het verhaal aan het hakken was geweest.
Soms heb je boeken die je niet kan wegleggen, dit was een boek waarbij je excuses gaat verzinnen om niet verder te lezen.
Ook de karakters kwamen niet goed uit de verf, ik vond ze oppervlakkig blijven en kreeg met géén een klik of een irritatie- verhouding mee. Ik kreeg geen film in mijn hoofd tijdens het lezen, ik kreeg niet eens een voorstelling van de omgeving, het boek kwam bij mij niet tot leven.

Komt dit boek in mijn crème de la crème boekenkast?: Nee! Nee! Nee!
Hoop ik meer van de auteur te lezen?: 1 goed boek, 1 slecht boek...ik geef hem nog 1 kans.
Zal ik dit boek aanraden aan anderen?:  Nope, daarvoor vond ik hem te rommelig.