Junglekoorts van Bruno Buteneers

Titel: Junglekoorts

Auteur: Bruno Buteneers.

Uitgeverij: Dunfy.

Publicatiedatum:

Recensie door: Tamara

Kraaien: 2

De ultieme droomwens van een doodzieke tiener dreigt een huiveringwekkende nachtmerrie te worden.

Mijlenver weg van de bewoonde wereld, diep in het onherbergzame
Amazoneregenwoud van Ecuador, ligt een plek die de hemel op aarde evenaart. In
Resort Kolibrie maken welstellende bezoekers in ongeziene luxe kennis met de pracht
van de jungle. De doodzieke Sarah en haar vader voelen zich niet thuis in de groep
onuitstaanbare gasten. Al snel komen ze er achter dat het woud geen enkele zwakheid
van geest of lichaam duldt. De jungle verslindt zonder de minste aarzeling
diegene die zijn zwakke plek toont.

Een nieuwe strijd om wat langer te leven gaat van start.

“Als een varen je wang kriebelt, dan sla je al op de vlucht.”

Ik moet zeggen dat de achterkant mij enorm aantrok. Een thriller die zich niet eens een keertje afspeelt in een kelder of een bos. Maar een jungle. Heel origineel gevonden.

Tijdens het lezen merkte ik dat het verhaal nogal springerig verloopt. Je gaat van een Inca stad naar een doodziek meisje, die vecht tegen een auto auto-immuunziekte.

Kort erop gaat de vader akkoord met een zakenmannetje die wel aan het geld kan komen om het medicijn te bekostigen. Maar die deal wordt ook snel weer afgewezen. Al met al vind ik dat het verhaal echt rommelig begint. Ik vind dat er niet echt tijd is genomen om Sarah, haar vader en de gevoelens die erbij komen kijken te leren kennen. Dat is jammer, want daardoor komen de karakters niet goed uit de verf. Ook de moeder van Sarah krijgt een rolletje in het boek wat ik nog steeds niet begrijp. Het voegt voor mij totaal geen meerwaarde aan toe, eerder bladzijde vulling.

Vanaf het moment dat ze op het vliegtuig zaten op weg naar Ecuador, hoopte ik dat het verhaal nu duidelijk vorm zou krijgen.

Tot aan het einde blijft het boek maar een boek, het verhaal een verhaal. De karakters maar karakters. Heel jammer, want het had een goede thriller kunnen zijn. Er gebeurt net niets en áls er iets gebeurt wordt er niet de tijd genomen om de spanning op te bouwen en dat uit te breiden. Sommige karakters worden wel onder de loep genomen en wat verteld over hun verleden, maar ook dat geeft weinig kleur aan de personages. Ik kreeg bijna het gevoel dat ik in een kinderboek aan het lezen was. In het einde zat daarentegen wel een kleine verrassing. Maar dat trok het verhaal niet recht. Het is allemaal nét te toevallig en het lukt ook allemaal. Het is een actieverhaal zonder goede acteurs.

Het nut van alle personages bij het resort , die toevallig wat met elkaar te maken hebben maar ook weer niet, was me ook van te toevallig. In  een hotel met 800 kamers zou het kunnen ,maar niet in resort met 5 hutten. Ook het voedsel dat door een printer gemaakt werd en d.m.v. Voedselcapsules op smaak wordt gemaakt en met drones werd bezorgd, vond ik lachwekkend.

Dit boek had alle punten om goed te worden, maar de punten zijn helaas blijven liggen.

Komt dit boek in mijn crème de la crème boekenkast?:  Absoluut niet!

Hoop ik meer van deze auteur te lezen?: Ik geef graag iedereen een 2e kans....dus misschien.

Zal ik dit boek aanraden aan anderen?: Eigenlijk niet heel snel....