De dood heeft blauwe ogen van Karin Hazendonk

Titel: De dood heeft blauwe ogen

Auteur:Karin Hazendonk

Uitgeverij: Letterrijn

Publicatiedatum: juni 2018

Recensie door Baukje

Waardering: 2 kraaien

Achterflap

Jan van Dijk heeft een saaie baan en zit gevangen in zijn huwelijk met Martine waarin sleur en vastgeroeste gewoontes de boventoon voeren. De enige die kleur aan zijn bestaan geeft, is zijn dochter Hannah.
Als Hannah spoorloos verdwijnt, verandert zijn leven in een hel.
De verdwijning van hun dochter maakt de scheurtjes in het huwelijk van Jan en Martine groter en zichtbaar voor de buitenwereld.
Leugens die diep begraven liggen in het leven van Martine, komen langzaam maar zeker aan de oppervlakte.

De vermissing van Hannah van Dijk is de eerste zaak die Loes de Koning krijgt in haar hoedanigheid van familierechercheur. Ze worstelt met de minachting van haar directe chef, onzekerheid en haar persoonlijke betrokkenheid bij deze zaak.
Als echter zwaar verminkte mannen worden gevonden, komt haar vechtlust terug en bijt ze zich vast in het onderzoek.
Iemand is heel erg kwaad en alle sporen leiden naar één persoon ...

De cover

Een groot, blauw oog staat prominent in het verder in zwart/wit/grijs-tinten, uitgevoerde cover. De naam van de auteur en de titel staan in rode letters die per regel kleiner worden.

Mijn mening

Het grote oog op de cover trekt de aandacht. Het is verder niet een hele spannende of vernieuwende cover. Ik vind hem wel typisch LetterRijn. Vooral de achterkant waarin de tekst slecht leesbaar is omdat de foto van de cover doorloopt in de achterflap. Als ik de ontwerper was van LetterRijn zou ik dat meteen veranderen.

Het verhaal

Jan en Martine hebben en gezapig huwelijk. Hun dochter, Hannah, is een puber die middels een leugen tegen haar ouders op een schuurfeest terecht komt waarvan ze niet meer terugkeert.

Loes de Koning is de verse familierechercheur van het korps. Een verworven functie die haar door haar leidinggevende niet in dank afgenomen wordt en waardoor ze de rotklusjes krijgt. Tot de zaak Hannah, waarin al snel een tweede slachtoffer valt.

Ze krijgt hulp van haar collega Rob die na zijn vakantie naar Amerika niet meer de collega is als voorheen.

Ook korpsleider Donalds lijkt er een dubbele agenda op na te houden. Net als Martine overigens, die na de vermissing van haar dochter Hannah, steeds verder van Jan verwijderd raakt.

Waar de eerste vlucht in migraineaanvallen, wordt de laatste nog slechts gedreven door de zoektocht naar de waarheid.

Middels verschillende verhaallijnen word ik, als lezer, meegenomen in de verschillende beweegredenen van de personages. Waarom liegen ze? Waarom doen ze wat ze doen?

Mijn mening

Het verhaal op zich is niet slecht. Echter is de schrijfstijl en zijn de schrijftechnieken zo slecht dat ik me echt afvraag of de redacteur heeft zitten slapen. Dood- en doodzonde. Want het verhaal had echt beter verdiend. Nu denk ik dat de gemiddelde lezer het nog niet zo zal merken, en dat verklaart de best hoge recensies van dit boek. Maar de meer ervaren lezer of die met een grotere kennis van technisch schrijven, zit echt met kromme tenen het boek te lezen.

Het verhaal begint met wat de laatste tijd een trend lijkt te zijn. Veel tieten en geiligheid. Later wordt dit, gelukkig, minder.

Wat echt stoort, omdat het verwarrend leest, zijn de vele perspectiefwisselingen in eenzelfde hoofdstuk. Ook dit wordt later in het boek beter maar Hazendonk, of haar redacteur, moet daar nog wel wat inhaalslagen in maken. Net als de vreemde overgangen in de hoofdstukken waardoor er soms geen touw aan vast te knopen is.

Verder zijn ook de verschillende tegenstrijdigheden in het boek zo groot dat het het verhaal ongeloofwaardig en soms lachwekkend maakt. Iets dat de doodsteek is voor een thriller.  

Zo houdt een man bij de seks zijn onderbroek aan, omdat hij zich anders kwetsbaar voelt. Om zich in de volgende zin op het meisje te laten vallen en bij haar binnen te dringen. Ik ben geen man, maar dat het moeilijk penetreren is met een onderbroek aan weet ik dan toch wel.

Een ander raar iets is dat Hannah vermist is en de rechercheurs een verdachte gaan horen. Niet over haar vermissing, maar over haar verkrachting. Wat best raar is als het hele kind nog niet boven water is.

Ook de metaforen zijn slecht gekozen. Bijvoorbeeld: Net als stevig onweer duurde de schok maar een paar seconden. Ik weet niet in welk deel van Nederland stevig onweer maar een paar seconden duurt, maar dan wil ik daar, met doodsbange hond, naar toe verhuizen.

Dan de personages. Behalve die van Loes zijn ze plat en nietszeggend saai. Ook reageren ze best bijzonder in sommige situaties. Al vind ik dat laatste minder erg omdat niets zo raar kan reageren als de mens. Maar had ze dan wat spannender gemaakt.

Is het dan een slecht boek? Ja en nee. Het had een best een goed boek kunnen zijn. Als de reactie goed werk had geleverd of als de auteur meer kaas had gegeten van schrijftechnieken. Als ze dan ook meteen leert wat synoniemen zijn en daarvan gebruik gaat maken ben ik helemaal blij.

Nu is het, helaas, een best aardige huisvrouwenboekje geworden.

Tot slot, het plot was niet heel verrassent maar toch best aardig, ware het niet dat in de laatste paar hoofdstukken de diverse personages nog wat uitleg gaan geven. Iets wat ik de laatste tijd ook regelmatig zie. Waarom? Een plot is en een goed plot als de auteur het niet met nog wat extra woorden uit gaat zitten leggen. Laat wat uiteindes open. Dichttimmeren doen we dat huis van ons wel. Tegen die stevige onweersbuien die boven dat huis van mij helaas een stuk langer blijven hangen dan een paar seconden.

Schrijfstijl    1

Leesplezier   2

Spanning   3

Plot   2

Originaliteit   2

2 kraaien

Baukje