Terry Hayes (1951) is een voormalig journalist en scriptschrijver. Hij was correspondent in New York en later onderzoeksjournalist, politiek commentator en columnist. Daarna werd hij producent van een actualiteitenprogramma en schreef hij diverse scripts voor bekende Hollywoodfilms. Terry Hayes is getrouwd en heeft vier kinderen. Ik ben Pelgrim is zijn debuut als auteur.
Ik ben Pelgrim komt wat moeizaam op gang, de eerste 100 pagina’s zijn op het eerste zicht een samenraapsel van losstaande gebeurtenissen. Eens de samenhang duidelijk wordt, kom je terecht in een wereld van spionage en contraspionage en de jacht op een terrorist waarvan bijna geen sporen te vinden zijn. Toch dekt de term spionageverhaal niet de hele lading, het boek is veel meer dan dat. Terry Hayes schetst een indringend portret en een inzicht in de psyche van een terrorist, wiens daden geenszins goed te praten zijn maar waarvoor je ondanks alles begrip kan opbrengen. De enige geknipte man die deze terrorist kan tegenhouden, heeft de gevaarlijke wereld van de spionage de rug toegekeerd. David McKinley, Fluisteraar genoemd en directeur van de Nationale Inlichtgendienst van de VS, en president Grosvenor overreden Pelgrim om deze opdracht aan te nemen in de nasleep van 9/11.
De dreiging die van dit boek uitgaat, is zo weerzinwekkend dat het je de adem beneemt. Het verhaal is zo ongeloofwaardig en wordt ingenieus en tot in detail uitgewerkt dat het onmogelijke mogelijk lijkt. De personages worden grondig psychologisch uitgediept met elk een eigen verleden dat blijvend invloed heeft. Het boek is ingedeeld in vier delen en beschrijven een periode die min of meer kan afgesloten worden aan het einde van elk deel. De subplots zijn subliem opgebouwd en verhogen aanzienlijk de spanning, die bijna ondraaglijk wordt naar het einde toe.
Eens in de zoveel tijd wordt een thriller uitgegeven die naar de keel grijpt. Het boek is dan ook moeilijk weg te leggen want het verhaal laat je niet meer los. Hoewel dit een debuut is, zijn er weinig losse eindjes die niet op zijn plaats vallen. Het enige minpunt is de grootheidswaanzin en de overheersing van de Amerikanen.
‘Niet om op te scheppen, maar de andere twee leden van de groep – Fluisteraar en ikzelf – behoorden tot de besten van de wereld, gewapend met alle hulpmiddelen en technologie die het machtigste land op aarde maar kon ophoesten.’
De hype was in dit geval volledig gerechtvaardigd, het boek benadert bijna de perfectie en krijgt 5 sterren.
Tilly Hoskens
Deze recensie verscheen eerder op: https://www.leveninextratijd.be/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten