Titel : Lockdown
Auteur : W.A. Dehairs
Uitgeverij : Lannoo
ISBN : 978 94 01446 39 6
Soms merk je in een boekenwinkel of op een
site een cover op dat enerzijds naar je lonkt en dat je anderzijds na het lezen
van de korte inhoud je terstond in een vat vol twijfels stopt. Dit was bij mij het geval voor
‘Lockdown’. Misschien niet zo’n mooi
kaft, maar door de blauwgrijze kleur en de in gedachten gezonken persoon op het
voorkaft valt het boek wel op. De
lay-out is gevat. Geen overbodige franjes, net zoals het verhaal zelf. Wat me dan zo deed twijfelen was de korte
inhoud (de korte biografie over de auteur daarentegen deed me kortelings
grinniken), want als ik terrorisme lees leg ik vaak direct een link met politieke
toestanden en laat dat nu net iets zijn dat niet zo in mijn interesseveld ligt.
“De enige die
niet blootstaat aan groepsdruk, is de kluizenaar.”
Journalist Chris Kooi woont samen met de
nonchalante en eerder gesloten Caroline in het brusselse. Door een auto-ongeval kan hij zich sommige
zaken uit het verleden niet herinneren.
Terwijl Brussel op stelten staat wegens een lockdown ontvangt Chris
totaal een onverwachts een brief die ooit door hemzelf geschreven is naar een
vroeger liefje. Niet lang daarna
ontvangt hij een nieuwe enveloppe met de melding van een datum, uur en
plaats. Er zit niks anders op dan zich
op gevaarlijk gebied te begeven. Al snel
blijkt dat herinneringen soms nog gevaarlijker zijn dan de feiten die zich in
het heden afspelen.
Je verleden draag je met je mee, maar wat als er een deel van je
vroeger leven één grijs vlak is ?
Uitgegomd, geen potloodlijnen meer die te zien zijn. Dàt is de rode draad in het verhaal.
‘Lockdown’ geeft je tot driekwart van het verhaal het gevoel een
drama te lezen. Niet negatief bedoeld,
maar je stelt je na een tijdje wel de vraag of het terecht de stempel thriller
draagt.
Op geheel onverwachte tijden zorgt Dehairs er enkele keren voor dat
je verbouwereerd naar de laatst gelezen zin staart. Zo’n moment dat je tegen jezelf zegt : ‘Kom op
makker, moest dit nu echt ?’
De hoofdstukken spelen zich keer op keer af
in het heden en het verleden waardoor de structuur en opzet steeds zeer
duidelijk blijft en geen verwarring mogelijk is. Het zijn voornamelijk de delen waarin de
ik-persoon terugblikt naar zijn verleden waar ik telkens weer reikhalzend naar
uitkeek. Kooi duikt terug naar zijn
kindertijd en komt zo stelselmatig dichter bij het ongeluk dat destijds naast
een geheugenprobleem ook tal van onbeantwoorde vragen naliet. Vele zaken uit zijn jeugd en puberteit
krijgen een nostalgisch tintje wat leidt tot een gevoelige impact bij de lezer. Je voelt je verbonden met de
protagonist. Zijn onzekerheden, zijn
gevecht met zichzelf, de ontwikkeling van zijn eigen ik … herkenbaar voor elk
van ons. Het heden is dan weer meer
gericht op verscholen kritiek op politici en politionele instituten, corruptie,
verzet en een aanklacht op de consumptiemaatschappij. De Bende van Nijvel of de CCC roepen beelden
op bij vele volwassenen die na al die jaren nog steeds op ons netvlies gebrand
staan. Ook in ‘Lockdown’ zijn deze criminelen niet weg te denken.
Een ander aspect waardoor het boek meer als
drama kan bekeken worden is het feit dat W.A. Dehairs taalkundig gezien zich
onderscheidt van menig ander. Het blijft
vlot leesbaar, maar het helt meermaals meer over naar literair werk of ja, een
literaire thriller.
Wel, mijnheer Dehairs ik denk dat u niet
enkel als drummer, maar nu ook als schrijver indruk kan maken op zowel meisjes
als vrouwen als mannen.
Dit boek is gegarandeerd 4 kraaien waardig
!
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten