vrijdag 9 februari 2018

De krijtman van C.J. Tudor

Titel: De krijtman
Auteur: C.J. Tudor
Uitgeverij: AW Bruna
Publicatiedatum: januari 2018



Achterflap:
Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Was het dat afschuwelijke ongeluk? Of toen ze het eerste lichaam vonden?
Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette. 
Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje. 
Het grootste deel ervan, althans.
Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje. 
De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…
Omslag
Wat een prachtig uitgevoerde omslag heeft dit boek. Zwart met een galgjemannetje met krijtvegen. Zo goed gedaan dat je bijna je boek schoon wil vegen als je het voor het eerst pakt.

Mening
2018 wordt een jaar vol met uitstekende boeken lijkt het als ik De krijtman dichtsla en alweer omver geblazen ben en nu door de kwaliteit van deze thriller.
Dat er mensen zijn die debuten kunnen neerzetten waarvan je denkt wat moet hierna dan wel niet gaan komen. C.J Tudor heeft een boek geschreven waarin ik dus niet kon stoppen met lezen. Het ging mee naar bed s'avonds laat, want het moest uit. Het kruipt vanaf het begin onder je huid. 
De krijtman heeft lekkere spanning en veel onverwachte wendingen. Zoals een goede thriller betaamt zetten die wendigen jou als lezer op het verkeerde been.


Eddie is 12 jaar oud als het verhaal begint en heeft een vriendengroepje met Fat Gav, Mickey, Hoppo en Nicky, een meisje. Met krijt schrijven ze geheime boodschappen voor elkaar zoals bijvoorbeeld waar ze elkaar zullen treffen. Op een dag leiden de tekeningen echter naar het dode lichaam van een meisje in het bos.
Dertig jaar later als hij van Eddie inmiddels  een Ed geworden is, krijgt hij een envelop met daarin een wit krijtje en het krijtmannetje en begint alles weer te herleven.

Het boek behelst twee periodes en wel die in 1986 en in 2016. Om en om ga je terug naar de tijd als weer in de huidige. De Ed van nu is een ietwat sneue alleenstaande man die zich zelf niet goed verzorgt. Hij geeft les op een school en ook dat brengt niet heel veel plezier. Alleen zijn veel jongere huisgenoot Chloe brengt wat plezier in zijn leven. Door de terugblikken krijg je langzaam te weten wat zich allemaal afspeelde in 1986.

Alle personages, ook die naast de hoofdpersonen, worden uitstekend geschetst. Maar vooral Ed en Chloe zie ik zo voor mij lopen, waar deze laatste wel wat dingen van de auteur zelf mee lijkt te hebben gekregen. 



Ik ben verscheidene keren op het verkeerde been gezet en kon alleen nog maar verlangen naar het einde om te weten hoe het toch in elkaar zat. Wie is degene die de krijtjes stuurt? Wie pleegt de moorden?
Toen het einde daar was, was ik verbaasd, want deze had ik toch niet helemaal zien aankomen. En toen? Toen wilde ik eigenlijk gewoon nog veel en veel meer gaan lezen. Wat baalde ik dat het uit was!
Wat een genot om een goed boek op de leuning te hebben liggen. Een boek waarin je zo snel mogelijk naar het einde wilt, maar dan zo gigantisch baalt dat het juist uit is. Dat zijn de pareltjes onder de boeken.

Het zal dus geen verrassing zijn dat het vijf dikke kraaien zijn voor De krijtman



2 opmerkingen: