‘Vind jij het ook niet belachelijk dat kerst steeds vroeger begint?’ zei Anouk en keek hoofdschuddend naar de verblindende kerstverlichting in de hal. In het restaurant begon het al aardig druk te worden. Nu er een complete toiletgroep was afgezet, moest iedereen gebruik maken van de enige andere toiletgroep in de hal. Veel bezoekers wilden dan ook niet al te ver door het enorme gebouw wandelen; met al die hapjes en drankjes die onderweg aangeboden worden is een bezoek aan het toilet nooit ver weg. Bovendien was nu ook de parkeerplaats om onduidelijke redenen afgesloten, waardoor veel bezoekers het terrein niet eens afkonden.
‘Nou, inderdaad. Buiten is iedereen nog druk met Sinterklaas, maar hier vliegen de rendieren je om de oren. Leuk zo'n winterfair, maar ik haal alle feestdagen door elkaar. Ik zal blij zijn als het januari is, dan kunnen we weer aan onze lijn gaan denken. Ik kom al 5 kilo aan door alleen te kijken naar al deze lekkernijen. En niet alleen het snoep is om van te smullen. Moet je hem zien,’ Ineke kon haar blik maar moeilijk afhouden van een van de hulpjes van de Kerstman, een schaars geklede elf die bij een van de stands winterse lekkernijen uit stond te delen van een bijna leeg dienblad.
‘Het kan mij niet vroeg genoeg kerst zijn. Sinds de kinderen het huis uit zijn, vieren we helemaal geen Sinterklaas meer. Laat mij maar lekker lang kerst vieren. Dan hoef ik me ook niet druk te maken over Zwarte Piet, met of zonder regenboogkleuren,’ Janneke schudde enthousiast met haar hoofd om de balletjes aan haar kerstmuts te laten rinkelen.
‘Ja, maar jij bent niet lekker bij je hoofd,’ riep Anouk en gaf Ineke lachend een por in haar zij. Bertie kwam net aangelopen met een vol dienblad. Zes kopjes thee en voor iedereen een appelpunt.
‘Heb ik weer wat gemist?’ vroeg ze terwijl ze het dienblad midden op tafel neerzette.
‘Janneke zit met haar ballen te schudden,’ antwoordde Anouk, proestend van het lachen.
Joke zuchtte: ‘Het zijn ook altijd dezelfde. Je kunt ze nergens mee naar toe nemen. Hé, waar is Suus nu opeens naartoe, ze zou toch naar die politieagente lopen?' Ze probeerde Suus in de menigte te spotten. Bij een van de stands zag ze Suus een vrouw op de rug tikken. "Workshop ´Uw plot op papier´ door Mildred de Koning", was op het reclamebord boven de stand te lezen. Hier geen schaars geklede elven, maar een vriendelijke, gezette jonge dame
met kort rood haar die haar kennis over het uitgeven van boeken overbracht aan een groepje geïnteresseerden.
************
Jack en Jeroen liepen terug de hal in. Er waren genoeg collega's op de oproepen afgekomen, sommigen zelfs al in gala kostuum, dus reden genoeg om het verhoor van mevrouw Jongstra en die Helmer af te ronden. De forensische recherche liep het afgesloten parkeerterrein minutieus na, maar de plaats delict was al zo vervuild geraakt door alle komende en vertrekkende bezoekers dat het niet mee zou vallen om er bruikbare aanwijzingen uit te halen.
Een eerste schouwing had uitgewezen dat de linkerhand uit de toiletgroep inderdaad hoorde bij het lichaam op de parkeerplaats. De kans was ook klein dat er nog iemand een hand zou missen, dus was het niet meer dan logisch om de hand aan deze arm te koppelen. De gerafelde einden van beide kanten van de pols sloten naadloos aan elkaar, ook de verkleuring van het vlees leek te bewijzen dat hand en lichaam ongeveer even lang geleden van elkaar gescheiden waren, waarschijnlijk nadat het slachtoffer al was overleden gezien de donkere kleur van het bloed. Nader onderzoek zou moeten uitwijzen of hun voorlopige conclusies klopten. Het was beter om af te gaan op een deskundige voorlopige conclusie, dan een amateuristische eindconclusie.
'Denk jij dat die Eva er iets mee te maken heeft?' Jack pakte Jeroen bij de arm terwijl ze de hal binnenstapten. Het viel niet altijd mee om professioneel te blijven, zelfs niet na 8 jaar. Wanneer niemand het ziet, is een aanraking altijd een fijn rustmoment.
'Volgens mij is die Eva zich van geen kwaad bewust. Als je schuldig bent, bel je toch geen 112? Of bel je juist met 112 om jezelf vrij te pleiten als verdachte? Nee, daar zie ik haar niet voor aan. Ze is oprecht, dat weet ik zeker.' Jack sloot de deur achter zich en samen liepen ze naar het geïmproviseerde kamertje waar Helmer al die tijd zat te wachten.
'Wil jij tegen Saskia zeggen dat ze Eva kan laten gaan, maar zich nog wel beschikbaar moet houden?' Jack liep naar Saskia die voor de deur stond te wachten van het hokje dat mevrouw Van Gameren als getuigenhokje had aangewezen. Niet alleen was het aantal bruikbare toiletten schaars geworden, er was ook amper ruimte genoeg om getuigen een plek te geven.
'Wil jij bij de verhoring van Helmer zijn? Jij was er als eerste bij en weet hoe de plaats delict eruit zag. En dat is ook leuker werk dan hier bij een hokje te staan wachten als een
lakei. Ik vertel mevrouw Jongstra wel dat ze kan gaan.' Jack lijkt altijd precies aan te voelen wanneer ik opzij geschoven wordt, dacht ze terwijl ze de deur opendeed.
'Zo, eindelijk iemand die tijd voor mij neemt. Ik zit hier al een tijdje met twee zwijgzame types. Ik heb informatie die ik wil delen, maar niemand schijnt me serieus te nemen.' Had hij eerder nog twijfels gehad over of hij iets zou moeten zeggen tegen de politie, nu hij als verdachte was aangewezen zag hij geen andere uitweg dan alle kaarten op tafel te leggen.
'Was je vergeten dat jij juist aangewezen bent door een getuige, niet andersom.' Jeroen ging tegenover Helmer zitten en leunde lichtjes naar voren. 'Voorlopig ben jij de enige verdachte in deze zaak. Eerst een dode op het toilet waar jij bij in de buurt gezien bent, daarna een dode op het parkeerterrein waar jij net vandaan kwam. Je moet wel hele goede smoesjes hebben om hier onderuit te komen.'
'Parkeerterrein? Waar hebt u het over? Ik heb hier echt niets mee te maken. Het is puur toeval. Ja, ik was bij de toiletten, maar ik heb die moord echt niet gepleegd. Ik ken dat mens niet eens, het is dat Eva zei dat ze een auteur was.'
'Een getuige heeft u op de plaats delict gezien.' Saskia was Jeroen net voor.
'Ja, dat klopt. Maar dan was zij toch ook op de, hoe noemt u dat, plaats delict?'
'Wij stellen hier de vragen en trekken de conclusies, meneer....Wat ís uw achternaam eigenlijk?'
'Dat doet er toch niet toe. Ik zeg u dat ik niets met een moord te maken heb, laat staan twee. Ik ben gewoon naar binnen gelopen door de nooddeur. Dat doe ik wel vaker als Eva dienst heeft. Ziet u, Eva, en ik hebben elkaar ontmoet op dit toilet.'
'Romantisch.' Saskia trok haar neus op.
'Voor u klinkt het misschien vulgair, maar we zijn verliefd. Ze laat mij binnen als er beurzen zijn zodat we elkaar gezelschap kunnen houden, dan is het wat minder saai voor haar. Toen ik opeens oog in oog met die mooie vrouw stond, wist ik niet wat ik moest zeggen zonder mezelf te verraden. Dus zei ik dat ik van de organisatie was. Ik wilde niet dat Eva in de problemen zou komen en ben snel weggegaan. Echt, ik ben onschuldig.'
'Dat bepalen wij wel, hoe onschuldig dat is. Zonder toegangskaart naar binnen gaan is ook strafbaar.' Jeroen nam zijn aantekeningen nog eens door.
'Maar, ik heb wel informatie die misschien van belang kan zijn,' zei Helmer met trillende stem.
'Zo, zo. Dat is wel heel toevallig. Om uzelf te redden of uw partner nog meer in diskrediet te brengen?' zei Saskia kortaf.
'Nee, nee. Eva en ik hebben echt nergens mee te maken. Maar ik ving wel een gedeelte van een telefoongesprek op van een vrouw die voorbij kwam toen ik stond te praten met die dame in de rode jurk. Ze zei: 'Ik heb doorgetrokken', ik weet het zeker. Niet zo gek als je van de wc komt, maar om daar nu iemand over op te bellen? Tot ik Eva hoorde zeggen dat er een schrijfster was die een boek heeft geschreven met de titel "Doorgetrokken".
En toen ik buiten een peuk stond te roken, dacht ik een bekende stem te horen. Een stem die ik al een tijd niet had gehoord. Het kwam bij een groep jonge meiden vandaan. Het klonk als de stem van iemand die bij mij stage heeft gelopen toen ik nog in de uitgeverij werkte. Mildred heette ze, ik ben haar achternaam vergeten. Dat kan geen toeval zijn, toch?'
'Hebt u een omschrijving van de persoon die naar buiten liep?' Jeroen bleef hem kort en zakelijk benaderen.
'Ik heb niet goed opgelet. Ik was afgeleid, snapt u. Ik weet alleen dat ze voorovergebogen liep, dus leek ze kleiner dan ze was. Het was een vrouw volgens mij, ze klonk vrouwelijk, maar ze liep met een ongemakkelijke pas op haar zwarte schoenen.'
Er werd op de deur van de verhoorkamer geklopt. Voorzichtig werd de deur op een kier gezet. 'Kunnen jullie even komen?' Jack wenkte hen mee naar buiten. Helmer bleef weer alleen achter met de twee zwijgzame agenten.
In de gang werden ze opgewacht door Jack en brigadier Van Os. 'Het lichaam op de parkeerplaats is van ene Eric van Dissel, uitgever,´ zei Jack op zachte toon. ´Zijn portemonnee is in de stortbak van hetzelfde toilet gevonden waar Hermien Spaargaren werd aangetroffen. Op haar telefoon zijn ook enkele foto's van hen samen aangetroffen, fijn dat sommige mensen de standaard pincode van hun telefoon niet veranderen. De foto's lijken genomen te zijn tijdens een boekpresentatie. Volgens onze informatie heeft Hermien Spaargaren haar boeken uitgegeven via zijn uitgeverij. Van Dissel is inderdaad al eerder overleden, ongeveer tussen de 16 en 24 uur geleden. Hij is na overlijden vervoerd, afgaande op de kenmerkende kneuzingen die op zijn lichaam zijn aangetroffen. De kneuzingen bevinden zich op meerdere plekken op het lichaam: iets oudere kneuzingen onder de oksels, zij, knieholtes en benen, verse kneuzingen bevinden zich boven de enkels, waarschijnlijk veroorzaakt door het verslepen van het lichaam. Gek genoeg is het lichaam aangetroffen naast de auto van Hermien Spaargaren.
De bandensporen blijken van een geblindeerd busje dat op achterop het parkeerterrein staat geparkeerd, vlakbij een sloot. Deze wordt op het ogenblik gedregd. Er is heel slordig en amateuristisch te werk gegaan. Het busje bleek niet afgesloten te zijn. We hebben er
bloedsporen, mannenkleding en rode kerstversiering aangetroffen. Het kenteken staat geregistreerd op naam van ene Mildred de Koning, zij staat op de deelnemerslijst van de beurs, stand 35.99.'
************
Henk stond vooraan bij de stand tussen het groepje mensen, dat aandachtig luisterde naar Mildred. Hij knikte naar haar ten teken dat hij haar bericht had ontvangen. Het was een risico dat hij nam, maar voor zijn eigen gemoedsrust moest hij wel.
Het plan was uitgevoerd, maar vlekkeloos was het niet verlopen: ze had zich verzet, meer dan hij had verwacht van zo´n mager scharminkel. Hij was na haar de toiletruimte ingegaan. Zijn vermomming was overtuigend genoeg geweest. Niet dat hij de mooiste vrouw op de beurs was, maar er liepen er nog veel meer bij waarvan je kon betwijfelen of het een man was. Af en toe dacht hij dat er iemand omkeek als hij voorbij liep, maar dat was meer de angst om betrapt te worden en het wennen aan die verschrikkelijke schoenen. Hoe deden die vrouwen dat toch?
Het was een meesterlijk plan van Mildred. Drie vliegen in een klap: zij was verlost van Eric van Dissel, Hermien Spaargaren zou zelfmoord plegen uit schuldgevoel en hij zou Leida weer terughebben.
'Pap, jij bent het toch? Je was toch de kerstboom aan het optuigen?'
Met een ruk draaide Henk zich om.
Achter hem stond Suus met grote ogen naar hem te kijken. Mildred zag vanachter haar stand dat er iets niet klopte.
'Maar pap...Wat zie jij eruit?'
In de verte zag hij een horde agenten op de stand afkomen.
Nadat Jack Eva Jongstra had laten gaan en Saskia Helmer had bevrijd van zijn twee bewakers, liepen ze gezamenlijk naar stand 35.99. De twee agenten die Helmer hadden bewaakt sloten ter versterking bij hen aan. Jack zag een groepje mensen bij de stand staan. Achter de stand stond een roodharige dame te smoezen met een vrouw, die geschrokken achterom keek. Bij het zien van de politiemacht maakten de vrouwen aanstalten het op een lopen te zetten.
'Ze gaan er vandoor!' riep Jeroen.
Brigadier Van Os zette een onhandige sprint in. 'Opzij, maak ruimte!' schreeuwde hij naar wat verwarde bezoekers die van schrik juist bleven staan. Jack en Jeroen volgden Van Os op elegantere wijze. Saskia en de twee agenten trokken een sprint naar de roodharige vrouw. Ze kon geen kant op: haar stand was ingebouwd met verschillende dozen met de tekst 'Het Toiletbezoek - een thriller met drie lagen'.
Henk zag zijn kans schoon en maakte gebruik van de verwarring om er tussenuit te piepen, maar op zijn zwarte pumps was hij praktisch kansloos. Hij kwam niet verder dan stand 36.00 voor hij onderuitging, zijn pumps vlogen van zijn voeten. Van Os dook bovenop hem, terwijl Jack en Jeroen zijn beide armen in bedwang probeerden te houden. Henk beet de brigadier hard in de arm nadat deze zijn arm om zijn nek klemde. 'Niet doen!' schreeuwde Jack naar Van Os, 'Niet nog een keer!'.
Leida kwam na wat dolen over de beurs in de buurt van het restaurant en zag dat er tumult was ontstaan bij een van de stands. Een roodharige vrouw stond naast de stand, met aan elke arm een agent. Hé, dat was die jongedame met het rode haar!
Verderop lag een vrouw op de grond, haar schoenen waren uit gevlogen. Een iets te zware agent zat hijgend naast haar op de grond terwijl twee anderen haar armen op haar rug dwongen. Voordat de vrouw kon tegenwerken, klikte de hijgende agent de handboeien vast om haar polsen.
Nog voordat Leida doorhad wat er aan de hand was, zag ze dat Suus naar de vrouw op de grond liep en zich voorover boog. Ze pakte de vrouw bij de haren en trok er hard aan. De pruik kwam er met gemak af.
´Henk? Wat is hier aan de hand? Wat doe jij hier en waarom zie je eruit als een slechte dragqueen?' Leida deed van schrik twee passen achteruit.
'Ik deed het voor ons, schatje. Voor ons, hoor je?!' Henk werd overeind geholpen, maar zakte huilend door zijn knieën. 'Ik kon er niet meer tegen. Jij en die kloteboeken van je. Al die beurzen, al die recensies. Al die keren dat je wegging en mij achterliet met dat kind. En dan vooral die Spaargaren. Spaargaren dit, Spaargaren dat, terwijl ze jou als grof vuil behandelde. Om misselijk van te worden, je obsessie maakte ons kapot. Ik wil je terug, ik wil mijn leven terug!' De mascara liep over zijn wangen en vermengde zich met de uitgesmeerde lipstick. De agent wreef de lipstick rondom de tandafdruk van zijn arm.
'Hoezo, wat is er met Hermien? Is zij de auteur die vermoord is. Is dat wat je bedoelt?!' Leida kon niet bevatten wat ze meemaakte. Haar Henk die haar Hermien wat aangedaan had, dat kon toch niet.
'Je liegt, het is niet waar! Waarom loop je er zo bij? Waarom zit Mildred in de boeien? Wat heb je gedaan?'
'Ik was het zo zat dat je me elk weekend alleen liet, die schrijvers gingen altijd voor. Als je dan thuis was zat je alleen maar te lezen en recensies te schrijven voor die Eric van Dissel. Elke recensie die je opstuurde, stuurde hij terug als het hem niet beviel. Vooral als het over die Spaargaren ging. Dat mochten alleen maar 5 sterren recensies zijn. Ik kon er niet meer tegen. Ik werk me een slag in de rondte, terwijl jij het ene na het andere boek aanschaft.' Vol ongeloof staarde Leida naar de vrouw op de grond die duidelijk niet haar man kon zijn.
‘Ik had je nog zo gezegd,' ging Henk verder, 'ik of de recensies. Jij koos voor de recensies. Terwijl je zelf had gezegd dat Spaargaren Van Dissel wel kon vermoorden vanwege alle commentaar die hij had op haar werk. Gelukkig vond ik via jouw Facebookvrienden in Mildred een lotgenote. Van Dissel had haar reputatie als uitgever kapotgemaakt, waardoor ze amper nog werk kan vinden.' Het maakte Henk allemaal niet meer uit, als hij ten onder zou gaan, dan maar iedereen in zijn kielzog meenemen.
'Gisteren zijn we naar het kantoor van Eric gereden. Daar hebben we hem overrompeld en vermoord met zijn eigen briefopener. Zijn hand hebben we er af gehakt, zodat hij nooit meer iets zou kunnen schrijven. We hebben hem in de bus gelegd en hebben kerstspullen en kleding voor mij gekocht. Mildred leek het een goed idee dat ik als vrouw verkleed ging, omdat dat minder op zou vallen, zeker met mijn lichaamsbouw. En ik zou ook niet herkend kunnen worden. Fotografisch geheugen blijkt in de familie te zitten, zelfs al zit je onder de make-up. Verdomme, Suus!' Suus begon te huilen en liep met de pruik nog in haar handen naar haar moeder.
‘Mildred smokkelde mij naar binnen als hulpje voor de stand. Ik wachtte tot Hermien naar het toilet ging en overviel haar toen ze uit de wc kwam. Mildred zou buiten wachten. Toevallig stond er een groepje meiden waar zij qua leeftijd zo tussen paste. We wilden de verdenking bij Spaargaren leggen door het op zelfmoord te laten lijken en de hand als symbool naast haar lichaam te leggen, zodat het net leek alsof zij Van Dissel vermoord had en daarmee een statement wilde maken. Zijn lichaam hebben we bij haar auto gelegd, het viel niet mee om dat logge lichaam te verplaatsen.'
'Hou je bek, Henk. Slappe zak!' Mildred probeerde zich los te worstelen van haar bewakers.
‘Maar het liep mis, Spaargaren was sterker dan ik dacht. Bij een korte worsteling wist ik een mes, dat Mildred op de beurs had gestolen, in haar borst te steken. Met haar laatste kracht greep ze me bij mijn haar, waardoor ik mijn evenwicht verloor. De portemonnee en de hand
vielen uit mijn handtas, die was blijven hangen achter de deurknop. Ik kon nog net op tijd op de toiletpot gaan zitten en Hermien tegen de muur drukken, zodat die toiletjuffrouw het hokje niet binnenkwam. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze klaar was met poetsen. Ik ben daarna snel via de nooddeur naar buiten gelopen terwijl ik Mildred belde om te zeggen dat ik de portemonnee kwijt was. Ik liep bijna nog tegen een man en een vrouw op, maar volgens mij waren ze teveel met elkaar bezig om mij te zien. Even later heb ik het mes aan Mildred gegeven, die het heeft laten verdwijnen.
‘Het was bijna gelukt, Mildred. Bijna.'
Geschokt viel Leida in de armen van Suus. Joke en de rest van de groep kwamen erbij en gaven Leida en Suus een knuffel op het moment dat Mildred en Henk werden afgevoerd.
'Ga naar de winterfair, zeiden ze. Gezellig, zeiden ze.' Joke zuchtte nog eens diep.
************
Saskia stond in haar sexy rode avondjurk vanaf de zijlijn te kijken hoe haar collega's zich ongegeneerd lieten gaan op de dansvloer. Bier en champagne maken de benen buigzaam en de lippen los. Last Christmas, I gave you my heart, but the very next day, you gave it away. Jack en Jeroen hielden elkaars hand vast terwijl ze uit volle borst meezongen, '...I give it to someone special....speciaaaal!'
De vrouw van de commissaris hield haar blik op Jack gericht terwijl ze met haar man danste.
Brigadier Van Os tikte Saskia op de schouder. 'Mag ik deze dans van je?'
Saskia pakte zijn hand, 'Natuurlijk, brigadier. Ik hoop dat je niet al te snel uitgeput raakt.'
************
Eva en Helmer staarden uit het raam naar het vuurwerk dat buiten in alle hevigheid was losgebarsten.
Eva dacht terug aan de afgelopen periode. Hoe heb ik Helmer ooit kunnen wantrouwen, ik schaam me ervoor dat ik hem heb kunnen verdenken. Omdat ik iemands verleden niet ken, betekent dat niet dat iemand iets te verbergen heeft. Ik zal moeten leren hem te vertrouwen.
Tenslotte is een man net als een toilet: hij geeft een hoop rotzooi, maar met goed poetsen kun je alles laten glimmen.
'Gelukkig Nieuwjaar.' Helmer tikte zijn champagneglas tegen Eva's glas.
'Gelukkig Nieuwjaar, op een schoon begin.
************
Leida en Suus zaten voor de televisie naar Knallende Kurken te kijken. De foto van het gezin die normaal in de woonkamer hing, was van de muur gehaald. De met zilverkleurige kerstballen versierde kerstboom stond er verloren bij in een hoek van de kamer. Kerst was meer papa's ding.
'Hoever ben je met je verhaal?' vroeg Leida aan Suus
'Ik ben al een eind opgeschoten, ik heb al 10 hoofdstukken.'
'Zo. Dat gaat lekker. Heb je al een titel?
'Ja, "Dresscode Rood".'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten