Wanneer wordt een huis je thuis?

Binnenkort komt het er dan toch echt van. Op de kop af twee jaar geleden hebben wij een huis gekocht in een nieuwbouwwijk in Noordwijkerhout. Nu is het dan eindelijk bijna zover. Twee jaar lang dagdromen over ons eigen huisje: gelegen aan een kabbelend beekje - nou ja, afvoerslootje naast de provinciale weg -, met uitzicht op de Noordzee - als je in de slaapkamer op de eerste verdieping op het bed staat kun je net over het geluidsscherm de zon achter het bos in de zee zien zakken -, in een rustige wijk - behalve dan de provinciale weg achter het geluidsscherm. Alles wat we nu niet hebben. Nu wonen we 5 kilometer van de zee, aan een drukke 30 kilometer weg en het enige water dat we hebben, is als de tuin blank staat door een flinke stortregen.

Omdat we het huis al twee jaar eerder hebben gekocht en de bouw pas vorig jaar begon, is het altijd een ver-van-mijn-huis-gevoel geweest. De eerste kriebels van wel of niet een huis kopen - zullen we, kunnen we - tot de kriebels tijdens het plaatsen van een handtekening op een papiertje waar je 30 jaar van je leven last van hebt en minstens 30 grijzen haren extra, zijn in de tussentijd wat weggezakt.

Als je eenmaal bent bijgekomen door het vlugzout onder je neus nadat de handtekeningen zijn gezet, komt het ‘plezier’ van kleurtjes kiezen en budgetteren - het oog wil zoveel meer dan de portemonnee wil loslaten. Met volle overgave worden kleurenschema’s gemaakt, materiaal uitgezocht en uitgaven uitgesteld om te voorkomen dat het budget nog verder slinkt. 2 jaar lang terughoudend leven om straks ieder geval geld over te hebben voor wat sanitair. Een dixie is leuk, maar daar is de lol snel vanaf, denk ik. En aangezien ik ook niet in het programma ‘Help, Mijn Man Is Klusser’ wil eindigen heb ik maar een extra gaatje in mijn riem geslagen en het boodschappenbudget wat afgeslankt.

Uithoudingsvermogen is niet een van mijn sterkste eigenschappen, dus na een aantal maanden zakt het enthousiasme wat weg, zeker als je niet direct wat omhanden hebt: klussen kan nog niet, inkopen ook nog niet, je weet niet eens wanneer je de sleutel krijgt. Dus dan maar storten op de voorbereiding: nadat ik in de eerste paar maanden ons huis heb gemodelleerd in mijn tekenprogramma, elk hoekje van het huis heb getekend, elk plintje heb berekend en elk stopcontact op zijn plek heb geschoven – het voordeel en nadeel als je zelf de bouwaanvraag en werktekeningen hebt gemaakt – was ik er wel klaar voor. Virtueel door je huis wandelen geeft niet hetzelfde gevoel als met je hand over het aanrechtblad strijken, dus kom maar op met die sleutel.

Maar we moesten uiteindelijk nog 1,5 jaar wachten. We hadden dan wel iets gekocht, maar we konden nog niets aanraken. Een braakliggend stuk grond voelt nog niet als thuis; je kunt nog niets zien, niets voelen. Ik had natuurlijk over het bouwhek kunnen klimmen en alvast op ons stukje Nederland kunnen gaan liggen, om alvast een binding te krijgen, maar dat je dan toch weer niet.

Als de bouw eenmaal op gang is, zie je het huis langzaam groeien: de funderingspalen gaan erin, de fundering en vloer komen erop. Tijd voor een feestje: een hapje, drankje en ballonnen met de wethouder, de eerste kennismaking met de buren en voor het eerst je eigen stukje huis van dichtbij zien en zelfs op staan. Een verkooptekening is een mooi plaatje, maar kan ik de meubels hier echt op kwijt, passen onze fietsen wel in de schuur? Waar is de schuur eigenlijk? Waar is de rest van het gebouw, het leek veel groter op papier, als dit maar goed gaat.

Bij de tweede schouwing is het huis voor je gevoel al bijna klaar. De woonkamer en keuken zijn duidelijk te zien, de verdieping is ingedeeld (waarom heet het eigenlijk nog steeds een verdieping, ik ga toch juist omhoog met de trap?), het dak zit erop, het glas zit erin. Voor het eerst krijg je een gevoel van een huis en zie je wat een jaar geleden hebt getekend. Heel vreemd. De lege ruimtes lijken ook ruimer dan ik dacht. Bij het verlaten van het pand zit het gevoel wel goed.

Na bijna een jaar bouwen staat er opeens een huis, sterker nog: er staat een hele wijk. De straat ligt er, het terrein is ingericht met slootjes en vijvers, de straatlantaarns branden al. De wijk lijkt is bijna klaar om de bewoners te ontvangen.

Afgelopen week zijn de achtergebleven verjaardagsslingers omgedoopt in de jippie-we-gaan-verhuizen-slingers. Nog 52 dagen, dan gaan we verhuizen. De nervositeit ontwaakt, na bijna 1,5 jaar rust. De woonkamer staat al vol met verhuisdozen, onze kat Abby zijn we voorzichtig aan het voorbereiden op de grote verhuizing. Voor hem zal het helemaal een verandering worden. Hoelang zal het duren voor hij zich weer thuis voelt?