Ondervraagd: Jax Miller

Een tijd geleden las ik Mijn naam is Vrijheid van Jax Miller. Een geweldig boek, maar je hoort/leest er véél te weinig over. Hoog tijd om eens kennis te maken met de schrijfster: Jax Miller. 

Who is Jax Miller?

Jax Miller is this woman who can’t seem to stop writing. She lives in a fictional world and is happy to entertain others in the midst of her escapism. Oh, and she drinks a lot of coffee and loves bad television.

Wie is Jax Miller?

Jax Miller is een vrouw die op een of andere manier niet kan stoppen met schrijven. Ze leeft in een fictieve wereld en entertaint graag anderen terwijl zij de werkelijkheid ontvlucht. Oh en ze drinkt veel koffie en is dol op slechte televisie.

Hahaha, what are your guilty pleasures when it comes to bad television?

I REALLY hate to admit this, but I am a sucker for reality TV. After a long day’s work when I need a distraction that doesn’t require a lot of thinking, I’ll catch up on Dance Moms, or Keeping up With The Kardashians, and then I can’t stop! I’m addicted. (Judge Judy for president!!!)

Hahaha, wat zijn dan je ‘guilty pleasures’ als het gaat om slechte televisie?

Ik moet eerlijk bekennen (en dat vind ik echt heel erg) dat ik dol ben op reality tv. Als ik na een lange dag werken wat afleiding wil waarbij ik niet heel erg hoef na te denken, dan kijk ik naar Dance Moms, of Keeping up with the Kardashians en dan kan ik gewoon niet stoppen met kijken! Ik ben verslaafd (Judge Judy voor president!).

I have read a little bit about you online and your life hasn't been exactly easy. What made you turn it around for the better? Did writing a book help you in any way?

Writing, or at least serious writing, was a bit of an accident. There was a time in my life where I was losing hope, a dark time. And someone told me to try writing. I thought it sounded like the dumbest idea ever (after all, my kind weren’t types that wrote, that was for the more intellectual people, I foolishly thought). But I gave it a shot and found that I loved it. More so, people close to me, if maybe for the first time in my life, really saw some talent there, even though I didn’t. As I like to say, it was love at first write!

Writing Freedom’s Child was incredibly cathartic. If I had a bad day, Freedom had a bad day. If I was happy, Freedom was happy. Writing the book was (and still is) a way for me to purge my demons and deal with my emotions when they want to run wild. Through my characters, I can do the things I can’t do in real life. And through my writing, I had a certain sense of control that back then I couldn’t find anywhere else. It’s what I eat, breathe and sleep and I don’t plan on stopping any time soon. I fear my ideas for stories will outlive me!

Online heb ik het een en ander over je gelezen en je leven is niet bepaald makkelijk geweest. Wat heeft het tot een keerpunt gebracht? Heeft het schrijven van een boek je daar op enige manier bij geholpen?

Schrijven, of beter gezegd serieus schrijven, ging per ongeluk. Er is een tijd geweest waarin ik alle hoop verloren had, donkere tijden. En iemand zei tegen me dat ik eens moest proberen te schrijven. Ik vond het het meest domme idee ooit (laten we wel wezen, ‘mijn soort mensen’ schreef niet, dat was iets voor mensen die wat intellectueler waren. Dat dacht ik tenminste.) Maar ik heb een poging gewaagd en ik bleek het geweldig te vinden. Mensen om me heen vonden zelfs, misschien wel voor het eerst in mijn leven, dat ik talent had, hoewel ik daar zelf anders over dacht. Ik zeg wel eens ‘het was liefde op het eerste geschrift!’.

Het schrijven van Mijn naam is vrijheid bleek een enorme opluchting. Als ik een slechte dag had, dan had Freedom die ook. Als ik blij was, dan was Freedom blij. Het schrijven van het boek was (en dat is het nog steeds) een manier voor mij om met mijn demonen en emoties om te gaan wanneer ze de overhand dreigen te nemen. Via mijn personages kan ik dingen doen die ik in het echt niet kan doen. Schrijven gaf mij een bepaalde controle die ik destijds nergens anders kon vinden. Schrijven is mijn leven en ik ben voorlopig niet van plan om te stoppen. Ik ben zelfs bang dat ik teveel inspiratie heb voor verhalen om in dit leven op te schrijven.

You were born in New York, how did you end up in Ireland?

A boy, why else? (Who’s now my husband). But I can’t think of a time when I lived in America that I didn’t want to see the world. Ireland especially. Since I was a little girl, I always had a love for Ireland and its culture, its music and such. I was 26 the first time I left the states, and I came to Ireland. The second I stepped off the plane, I knew I was home.

Je bent geboren in New York, hoe ben je in Ierland terecht gekomen?

Een jongen, wat anders? (inmiddels zijn we getrouwd). Ik kan me niet heugen dat er geen tijd is geweest, toen ik nog in Amerika woonde, dat ik niet iets van de wereld wilde zien en dan met name van Ierland. Als kind had ik al een enorme liefde voor Ierland, de Ierse cultuur, muziek etc. Ik was 26 toen ik voor het eerst Amerika verliet en naar Ierland ging. Op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, wist ik dat ik thuis was.

Do you think you will ever return to the US? Or do you go back for visits (family, friends)?

I try and get back twice a year. I have a room/office set up at my sister’s house. Even so, she and I literally talk every single evening on the phone, always have (she’s my best friend). I was recently out there for a good stretch: I went with a small crew I got together and drove from New York to Oklahoma and back (backaches for days!). We were researching a crime that took place there in 1999, and the subject of my third book, which will be my first true-crime. It’s called “By The Dawn’s Early Light” (a reference to the American national anthem).

Denk je dat je ooit nog terug zult keren naar de US? Of ga je vooral terug voor bezoekjes aan vrienden/familie?

Ik probeer twee keer per jaar terug te gaan. Ik heb een kamer/kantoortje bij mijn zus in huis. Los daarvan hebben mijn zus en ik elkaar echt elke avond aan de telefoon. Dat is altijd zo geweest (zij is mijn beste vriendin). Pas geleden was ik een hele tijd in Amerika. Ik ben samen met een klein groepje van New York naar Oklahoma en weer terug gereden (met dagenlange rugpijn als gevolg!). We deden research naar een misdrijf dat plaatsvond in 1999 en wat het onderwerp van mijn derde boek is; mijn eerste non-fictie. De titel is ‘By The Dawn’s Early Light’ (een verwijzing naar het Amerikaanse volkslied).

Freedom's child is an incredible story about an incredible woman. Freedom is quite the character. You either love her or you hate her, there is no in between if you ask me. How much are you and Freedom alike?

Freedom and I share a lot of the same struggles. When writing FC, like Freedom, I was going through a grieving process. I always say that both in fiction and in real life Freedom was the hero in both my stories. Like her, I have days where I’m an asshole and days where I can be the best person in the world. But we’re women who can adapt to our surroundings and come out the other side stronger than before. And we’re often misunderstood.

Also, I think it’s worth mentioning: I think a lot of people missed the fact, and it was something I’m sure I lost a lot of through several rewrites, that Freedom’s journey is nothing short of a spiritual journey. And I was in my own at the time. I think they really were parallel to one another.

Mijn naam is vrijheid is een ongelofelijk verhaal over een ongelofelijke vrouw. Freedom is me er eentje. Of je vindt haar geweldig of je vindt haar helemaal niets, er zit (als je het mij vraagt) niets tussenin. Hoeveel lijkt Freedom op jou?

Freedom en ik voeren vaak dezelfde (innerlijke) strijd. Toen ik Mijn naam is vrijheid aan het schrijven was, ging ik, net als Freedom, door een rouwproces. Ik zeg altijd dat Freedom mijn held was in allebei mijn verhalen, zowel in het echte leven als in het fictieve. Ik heb dagen waarop ik een klootzak ben en er zijn dagen dat ik de meest geweldige persoon ter wereld kan zijn. We zijn allebei vrouwen die zich kunnen aanpassen aan onze omgeving en er sterker uitkomen. En we worden vaak niet begrepen.

Ik vind ook belangrijk om te melden dat veel mensen hebben gemist dat, en het is zeker iets dat ik kwijt ben geraakt tijdens het herschrijven, de reis die Freedom maakt vooral een spirituele is. En ik zat op datzelfde moment midden in mijn eigen spirituele reis. Wat mij betreft ging dat gelijk op.

Freedom seems to be all ‘I don’t give a shit about anyone or anything’, but as the story develops you learn that most of that is just a façade, a mask. Her soul breaks at some point in the book (and my heart while reading it, jeezz). Have you ever experienced being that low in life for being able to describe it like that?

I think everyone has (or at least I pretend so). In Freedom, I don’t see it as a façade. I saw it that this woman had nothing going for her, nothing to live for. I’ve been there, most of us have seen eras of our lives like this. I think with Freedom, she conditioned the “I don’t give a shit” approach after years of abuse and pain as a defense mechanism. But as her journey continues, she finds purpose and something to live for. I’ve had days like that, sure. But I don’t think I’m alone in that.

Freedom lijkt heel onverschillig, ‘ik geef niets om wie of wat dan ook’, maar gaandeweg het verhaal kom je tot de conclusie dat dat grotendeels een masker is, dat ze de schijn ophoudt. Haar ziel breekt op een gegeven moment in het verhaal (en mijn hart tijdens het lezen pfff). Heb je ooit zo’n dieptepunt in je leven meegemaakt dat je het op die manier kon beschrijven?

Ik denk dat iedereen zo’n moment wel heeft meegemaakt (tenminste, dat denk ik). Wat Freedom betreft denk ik niet dat ze de schijn ophoudt. Het is eerder dat zij niets had, niets om voor te leven. Ik heb dat meegemaakt, meer mensen hebben zulke perioden in hun leven meegemaakt. Wat Freedom betreft denk ik dat ze het hele ‘het kan me niets schelen’ gebeuren na jaren van misbruik en pijn als een soort afweermechanisme heeft ontwikkeld. Maar tijdens haar reis vindt ze wel een doel en iets om voor te leven. Ja ik heb zulke dagen gekend, zeker weten, maar ik denk dat ik daarin niet de enige ben.

How much of Freedom's life is based on yours or is it all just your imagination?

Well, I didn’t get the pleasure of killing my first husband (wink wink). But we shared different shades of a mother’s grief, and that was why I started the book in the first place. I had to find a way to get through the pain in a non-destructive way. Physically speaking, we were bartenders, we’re unnatural red heads with tattoos, and we like things that go vroom vroom.

Hoeveel van Freedom’s leven is gebaseerd op het jouwe of komt het enkel en alleen voort uit jouw verbeelding?

Nou ja, ik had niet het genoegen mijn eerste man te vermoorden (knipoog). Maar we deelden verschillende gradaties van het verdriet van een moeder en dat was de voornaamste reden dat ik het boek ging schrijven. Ik zocht een manier om met de pijn om te gaan zonder nog meer te vernielen. We zijn barvrouwen, hebben beiden onnatuurlijk rood haar, tatoeages en we zijn dol op dingen die vroem vroem doen.

Do you read a lot of books yourself? What is your all time favorite?

You know what? I don’t. Most authors swear you have to read a lot, but I don’t. Not because I don’t want to, I’d love to read day in and day out, but I find I’m easily influenced by other authors’ voices and narratives. If I start reading Stephen King, I get a killer clown in the middle of a bar fight scene. I think a lot of authors listen too much to the great writers and it helps lessen their originality. And originality is one of the most important weapons an author can have.

My favorites though are ‘The Screwtape Letters’ by C.S. Lewis, ‘Man’s Search for Meaning,’ by Viktor Frankl, and ‘The Kite Runner’ by Khaled Hosseini. Look! No crime! But my favorite crime writers are Lee Child and Dennis Lehane.

Lees je zelf veel boeken? Wat is je meest favoriete boek aller tijden?

Weet je, Ik lees helemaal niet zoveel. Veel schrijvers zweren erbij dat je veel moet lezen, maar dat doe ik helemaal niet. Niet omdat ik niet wil, ik zou het liefst dag in dag uit lezen, maar ik heb gemerkt dat ik makkelijk beïnvloed word door vertelsels en verhalen van andere schrijvers. Als ik Stephen King zou lezen, dan zou er ineens een moordende clown verschijnen in een door mij geschreven gevecht in een bar. Ik denk dat veel auteurs zich teveel laten beïnvloeden door de grote schrijvers en dat gaat ten koste van hun eigen originaliteit. En originaliteit is een van de belangrijkste wapens die je als schrijver kunt hebben.

Mijn favoriete boeken zijn Brieven uit de hel van C.S. Lewis, De zin van het bestaan van Viktor Frankl en De vliegeraar van Khaled Hosseini. Kijk! Geen thrillers! Maar mijn favoriete thrillerschrijvers zijn Lee Child en Dennis Lehane. 

When can we expect another book from you?

I am in the editing process of ‘Candyland’. It’s a story about a former Amish woman who falls in love with the father of her son’s murderer (it’s a tongue-twister isn’t it?) But I’m in love with the setting, which could pass as the story’s main character itself: the gritty and impoverished coal regions of Central Pennsylvania. You’ll find it’s not as action-packed as FC, but it’s a hell of a lot darker. Think moonshine, meth and amusement parks.

As far as when it’ll be out, I really don’t know. There was a second novel I completed between FC and C-land, but the editors and me couldn’t see eye to eye on a lot of the book, so it’s collecting dust in the drawer. I’ll have this (hopefully) last draft of Candyland done in a few weeks. But I’m really not sure how much more work I’ll need to do and how long the publishing process is (it’s only my second time around, I’m learning the ropes). Hopefully soon! :D

Wanneer kunnen we een volgend boek verwachten?

Ik zit momenteel in het redactieproces van ‘Candyland’. Het is het verhaal van een voormalige Amish vrouw die verliefd wordt op de vader van de moordenaar van haar zoon (het is nogal een tongbreker he?). Ik ben helemaal verliefd op de setting van het verhaal, het zou zo de hoofdpersoon van het verhaal kunnen zijn: de grimmige en verarmde kolenregio’s van centraal Pennsylvania. Het zit niet zo vol met actie als Mijn naam is vrijheid, maar het is zeker weten veel duisterder. Denk aan ‘moonshine’, meth en pretparken.

Ik weet alleen niet wanneer het precies uitgebracht gaat worden. Ik had een tweede boek klaar tussen Mijn naam is vrijheid en Candyland, maar de redacteuren en ik konden het niet eens worden over een groot stuk van dat boek, dus nu ligt het stof te verzamelen in een lade. Nog een paar weken en dan heb ik deze (hopelijk) laatste versie van het manuscript van Candyland af, en dan is het nog maar de vraag hoeveel ik er nog aan moet veranderen en hoe lang het duurt voordat het gepubliceerd wordt (het is pas mijn tweede boek, ik moet het allemaal nog leren). Hopelijk snel!

How do you write? As in do you have your favorite music blasting through the house or does it have to be really quiet? Do you sit behind a desk in the attic or at a table in your favorite coffee place?

If an idea comes, I’ll stop whatever I’m doing to get it down (excuse me, Mr. President) ;) I prefer writing at my desk or from my bed. I DO have to have the music blasting in my headphones and the music does always correlate with whatever kind of scene I’m writing, like a soundtrack. However, I try to only listen to music without words, music not in English, or songs that I’ve heard so many times that the lyrics cannot distract me. I also like to be highly caffeinated.

Hoe verloopt jouw schrijfproces? Heb je je favoriete muziek keihard aan in huis of moet het juist heel stil zijn? Zit je achter een bureau op zolder of aan een tafel in je favoriete café?

Als ik een idee krijg, dan stop ik met datgene waar ik mee bezig ben en ik ga aan de slag (sorry meneer de president). Ik geef er de voorkeur aan om aan mijn bureau te zitten of in bed. Ik moet echt harde muziek door mijn koptelefoon laten knallen en de muziek is altijd passend bij de scene die ik op dat moment schrijf, als een soort soundtrack. Ik probeer wel alleen naar instrumentale muziek te luisteren, of muziek waarbij niet in het Engels gezongen wordt of het moeten nummers zijn die ik al zo vaak gehoord heb dat ik niet afgeleid kan worden door de tekst. En ik vind het ook erg prettig om heel veel caffeïne in mijn lijf te hebben.

What do you do when you are not writing? What do you do before you sit down and watch (cringe...just kidding) reality TV?

I'm ALWAYS writing. If not, then I'm THINKING about writing. Haha. My brain doesn't know vacations.

Before I sit and write, I just put on a pot of coffee and smoke. I wake up, put on coffee, smoke, read a bit from my bible and then I get to writing. And I don't stop until I go to sleep. That said, most days are staring at a blank screen or pressing the backspace button. I do more un-writing than writing, I think. But then I'll get hyper and I'll write for 3 days straight and go crazy. Then I sleep for a long time. I'm 100% a binge writer, writing in spurts.

Yes, reality TV.. don't judge me! (you asked me my guilty pleasure).

As far as normal TV, I LOVE Breaking Bad, Oz, The Leftovers, True Detective.... I love TV in general!

Wat doe je als je niet schrijft? Wat doe je voordat je gaat zitten en (gruwel...geintje!) reality tv gaat kijken?

Ik schrijf ALTIJD. En als ik niet schrijf dan DENK ik aan schrijven. Haha, mijn brein doet niet aan vakanties. Voordat ik ga zitten en ga schrijven, zet ik eerst een pot koffie en steek een sigaret op. Ik word wakker, zet koffie, rook een sigaret, lees een stukje in mijn bijbel en dan ga ik schrijven. En ik stop niet voordat ik ga slapen. Dat gezegd hebbende, het grootste deel van de dag zit ik te staren naar een leeg scherm of ik gebruik alleen de backspace-knop. Ik denk dat ik meer schrap dan dat ik schrijf. Maar ik kan ook ineens heel hyper worden en als een gek drie dagen achter elkaar schrijven. En daarna slaap ik heel lang. Ik ben een echte ‘binge’ schrijver, ik schrijf in spurten.

Ja ja, reality tv...je vroeg zelf naar mijn guilty pleasure! Wat ‘normale’ televisie betreft...ik ben dol op Breaking Bad, Oz, The Leftovers, True Detective. Ik ben in het algemeen DOL op televisie!

What if Freedom's Child were to be made into a movie? Would you even like that? And who would you see as Freedom?

I'm not sure FC will ever become a movie, but I'm hopeful in thinking. It was optioned, but the guy let it expire and then it was no longer fresh. I guess there's hope, but I'm not counting on it at this point, which is hugely disappointing.

Though if my wildest dreams were ever to come true, I always saw Julianne Moore. No one else did, but that's who I pictured in my head while writing it.

Wat zou je ervan vinden als Mijn naam is vrijheid verfilmd zou worden? Zou je dat uberhaupt willen en wie zie jij dan als Freedom?

Ik betwijfel of Mijn naam is vrijheid ooit verfilmd gaat worden, maar ik geef de hoop nog niet op. Er is ooit sprake van geweest, maar diegene die het wilde doen, liet het versloffen en toen was het van de baan. Er is nog hoop, maar op dit moment reken ik nergens op en dat is best teleurstellend.

Maar mochten mijn stoutste dromen ooit uitkomen: ik heb altijd Julianne Moore voor ogen gehad. Ik was de enige, maar ik had haar voor ogen toen ik het boek schreef.