Vuurkind - S.K. Tremayne

Titel: Vuurkind

Auteur: S.K. Tremayne
Uitgeverij: Prometheus
Publicatiedatum: Juni 2016
Aantal bladzijdes: 345

Cover

Een duistere, onheilspellende cover mooie bijpassende kleuren. Een klein jongetje loopt eenzaam over een pad richting een huisje. Er is slecht weer op komst. Titel en muts van het jongetje vallen lekker op door de rode kleur. Lijkt enigszins op de cover van IJstweeling.

Auteur

S.K. Tremayne is geschreven onder een pseudoniem. Op internet gaan de geruchten dat het hier schrijver en journalist Sean Thomas achter schuil gaat. Thomas heeft als Tom Knox een aantal religieuze en archeologische thrillers op zijn naam staan. In 2015 debuteerde Tremayne met de psychologische thriller IJstweeling welke heel goed werd ontvangen.

Achterflap

Alles lijkt Rachel voor de wind te gaan wanneer ze trouwt met de geheimzinnige, knappe David. Ze laat haar bestaan als single in Londen achter en verhuist naar het prachtige Carnhallow House in Cornwall. Hier vindt ze de liefde en de rijkdom die ze jarenlang zocht en neemt ze de zorg voor haar stiefzoon Jamie op zich. Eindelijk heeft Rachel het leven waar ze zo naar verlangde. Maar perfect zal haar leven niet lang blijven. Jamie doet een huiveringwekkende voorspelling die haar niet meer loslaat. Zijn dreigende woorden dwingen Rachel in het verleden te gaan graven. Het spoor leidt onder meer naar de verlaten mijnschacht waar Davids overleden vrouw Nina – de moeder van Jamie – anderhalf jaar geleden in is verdronken. De geest van Nina lijkt Rachel te achtervolgen. Ondertussen begint ze haar kersverse echtgenoot steeds meer te wantrouwen. Waarom weigert hij te praten over Jamies vreemde gedrag? En wat is er precies gebeurd in de aanloop naar de vroegtijdige dood van zijn overleden vrouw? Met de donkere dagen van december in aantocht grijpt de angst Rachel naar de keel. Want wat als er waarheid schuilt in Jamies ijzingwekkende voorspelling? ‘Met Kerstmis ga jij dood.’

Mijn mening

Tus-tanyow, dat betekent mensen van vuur, mensen met het licht.

Rachel heeft het goed voor elkaar, als meisje opgegroeid in armoede, heeft ze nu een rijke vent aan de haak geslagen. Met haar maken we heel goed kennis, we kruipen tot in de diepste krochten van haar psyche. Doordat het verhaal voornamelijk vanuit het oogpunt van Rachel wordt beschreven krijgt zij de meeste verdieping. Haar persoon wordt mooi uitgediept en uitgewerkt, ze heeft het vroeger niet makkelijk gehad. David komt met enige regelmaat aan het woord, waardoor hier een redelijke verdieping plaatsvindt, al had dit van mij meer gemogen. Hij blijft vrij eenzijdig. De overige personages blijven aan de oppervlakte aanwezig en worden minimaal uitgewerkt. Ik had graag meer te weten gekomen over Jamie.

We zitten in het hoogzomerse zonlicht op het zuidelijke gazon, met naast ons op het geurige gras een zilveren dienblad met een kan versgeperst perzik-limoensap. Ik heb een rieten hoed op, een beetje scheef.”

De omgeving van het ruige landschap in Cornwall en het Carnhallow House worden zeer minutieus beschreven. Wat betreft het landschap en de omgeving is dit van toegevoegde waarde, de quote hierboven vind ik dan weer een beetje teveel van het goede. Erg beschrijvend, zodat je vooral zelf niet teveel na moet denken over hoe het er uit zou kunnen zien. Persoonlijk vind ik het prettiger om zelf een bepaald beeld te vormen van personen of gebeurtenissen.

Het verhaal telt af richting Kerst, al vind ik dat dit wel heel erg benadrukt wordt bovenaan de hoofdstukken, 149 dagen voor kerst, 136 dagen voor kerst enz.

Dit ellendige land is boosaardig en glooit naar zonsondergangen vol haat en ’t einde der tijden.

Het verhaal is met vlagen spannend, voornamelijk wanneer Rachel dingen denkt te horen of te zien. Maar te weinig continu aanwezig om constant als spannend door te gaan. Gemiste kans, want de mogelijkheid was zeker aanwezig om dit beter uit te werken. Naar het einde toe neemt de spanning en vooral de nieuwsgierigheid toe hoe het verhaal af zou lopen. Helaas worden we ook hier weer teleurgesteld. Het einde is vrij abrupt en afgeraffeld. Ik vind het niet mooi afgewerkt en enigszins ongeloofwaardig. Het lijkt wel alsof het boek ineens moest stoppen bij een bepaald aantal bladzijden. Ik baalde een beetje van dit einde.

Schrijfstijl is wel lekker vlot en goed leesbaar, lengte van de hoofdstukken wisselen af, waardoor het prima weg leest.

Na het succes van IJstweeling is dit tweede boek van Tremayne toch wel een beetje een domper. Wanneer het iets minder beschrijvend en met meer spanning zou zijn geschreven zou het een goed boek zijn. Als dan ook einde geloofwaardiger en beter uitgewerkt zou worden, zou het een geweldig boek zijn. Nu laat hij het helaas nogal liggen.

Spanning: 3
Plot: 3
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 2,5
Originaliteit: 3
Psychologie: 3,5

Helaas kom ik deze keer niet verder dan een magere 3 sterren voor Vuurkind van S.K. Tremayne.

Amanda


Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!