Maandag 26 september Gisterenavond, ik was nog wat dingetjes ter promotie van Kwijt op mijn auteurspagina aan het posten, tegelijkertijd surf ik zo wat op verschillende boekenpagina’s, toen mijn blik plotseling viel op een bericht van een lezer. Mijn hart stond even stil toen ik begreep dat die persoon Kwijt al aan het lezen was. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. Wat? Kwijt al aan het lezen? Hoe kan dat? Even later zag ik het. Blijkbaar wordt het e-book al op verschillende webshops aangeboden en toen ik verder ging zoeken, bleek dat zij niet de enige lezer van Kwijt was. Een stroom van berichten kwam mijn kant uit waarin overal enthousiast werd verteld dat ze het e-boek gekocht hadden én al aan het lezen waren. Er gebeurde iets vreemd met me. In no time sloegen de zenuwen keihard toe. Ik kon me niet meer concentreren op wat ik bezig was en een akelige angst sloeg me om het hart. Wat als het boek niet goed is? Wat als het niet spannend genoeg is? Wat als ze het misschien melig vinden? Ineens besefte ik waarom ik zo zenuwachtig was. Er zit zoveel van mezelf in dit boek dat ik er gewoonweg bang van word. Nooit eerder had ik dit gevoel zo intens. Ik loop naar mijn jongste dochter –die 16 is- en vertel wat er aan de hand is. Ze slaat haar armen om me heen als ze ziet dat ik echt overstuur ben. ‘Mama,’ zegt ze wijselijk. ‘Er zitten zoveel spannende scènes in dit boek. Daar heb je dit keer speciaal voor gezorgd. Het is aangrijpend door de vraag of de moeder nog leeft. Maar bovenal gebeuren er ingrijpende dingen in het leven van Kathleen Verlinden, de psychologe. Je bent je aan het opwinden om niets.’ Ik laat haar woorden tot me doordringen en knik langzaam. ‘Ja, misschien heb je gelijk. Maar ik besef nu pas echt wat ik op de wereld heb losgelaten.’
Ik blijf de hele avond Facebook afspeuren en net voordat ik wil afsluiten, zie ik daar nog een reactie.
‘Heb Kwijt uit. Het is een bangelijk goed boek.’
Ik slik en klik even later die persoon aan via de chat. Of ik even mag doorvragen hoe ze het boek vond. Dat kan! Een half uur lang geeft ze me feedback. Ik ben na mijn vele vragen aan haar meer dan opgelucht. Nee, ik ben gelukkig. Euforisch zelf. Zoals ik het boek bedoelde, zo heeft ze het gelezen en ervaren. Ik dank haar uitgebreid voor de tijd die ze voor me nam. Dan sluit ik de computer af. Ik loop naar de keuken, schenk mij een glaasje limoncello in en drink het snel uit. Ik beslis onmiddellijk mijn bed in te gaan en alleen maar te denken aan haar lovende woorden. Deze week zullen er nog reacties komen. Of ze positief of negatief zijn, ik zal ze allemaal lezen en ter harte nemen. Maar ik weet nu weer waarom ik dit boek schreef en die reden mag ik niet vergeten. Terwijl ik in de duisternis in mijn bed lig, open ik mijn ogen. ‘Slaapwel, mama!’ zeg ik stilletjes. ‘Het komt helemaal goed met dat boek van ons.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten