Zo eens in de zoveel tijd heeft bol.com een High Tea met een bekende schrijver. Je kan daaraan meedoen door een vraag in te sturen.
Van het team waren we met 4 leden redelijk vertegenwoordigd. Miriam, Ink, Yfke en ik. En Iris was ook mee, maar eigenlijk alleen voor de macarons.
Voor het echt begon stelde Paulien Cornelisse zichzelf en Janneke Siebelink voor. Daarmee was meteen de toon gezet, regelen en ontregelen, Paulien op haar best. Ook werd verteld dat er vanaf 12 uur een livestream zou zijn op de facebookpagina. Maar dat was niet voor ons, wij waren er tenslotte echt...
Er werd ook cavia geschonken en kort voor 12 uur hoorde je verschillende keren *plop*. Heerlijk geluid.
En de cavia was nog lekker ook!
Terwijl ik zo naar Paulien keek vroeg ik mij wel even af wat ze 's morgens denkt als ze voor de kast staat. De combinatie was apart, maar misstond haar niet. Topper: haar Dr. Martensschoenen. Altijd goed!
Janneke begint het interview met de vraag of mensen extra zorgvuldig met hun communicatie omgaan in de buurt van Paulien. Zelf betrapt ze zich daar namelijk ook op.
Paulien merkt daar eigenlijk niet zoveel van, tenzij mensen het zelf zeggen.
Ze zegt zelf ook wel dingen die volgens de standaard niet zouden mogen.
Wat is haar fascinatie met taal? Voor Paulien is het vooral het luisteren naar mensen. Naar wat ze zeggen, open en zonder oordeel.
De cavia op de voorkant van De verwarde cavia heeft Paulien zelf getekend. Anatomisch klopt het niet helemaal, want ze heeft de cavia een staartje gegeven, terwijl cavia's helemaal geen staart hebben.
Voor mensen die het boek vandaag kopen en laten signeren heeft ze ook een speciale cavia-stempel bij zich. Met daarop de door haarzelf getekende cavia.
In De verwarde cavia omarm je Cavia als mens, je vergeet makkelijk dat het een cavia is.
Het boek is niet autobiografisch. Mede daarom heeft Paulien voor een cavia als hoofdpersoon gekozen, om vergelijking te voorkomen (al zou je met wat fantasie in haar kapsel het haar van de borstelhaarcavia kunnen herkennen, J.). De cavia gaf Paulien de vrijheid om deze werkelijkheid te maken.
Haar eigen kantoorervaring is beperkt. Ze heeft bij J/M op de redactie gewerkt. Daar had ze wel tijd dat ze aanwezig was, maar niets te doen had. Lege tijd noemt ze dat.
Ook heeft ze bij de ABN als Kas/Balie gewerkt. Ze had daar een collega die regelmatig zei: "Ik heb 1 goede tip: maak een goede wip."
Ook heeft ze daar, op afstand een bankoverval meegemaakt. Zij zat toen aan de kas, boven op een kamertje waar het geld in de geldbuizen werd gedaan. De overval was op de geldwagen, precies voor de deur, door een clown. De baliemedewerkers hadden alles van dichtbij meegemaakt, zij dus niet. Dat vond ze wel exemplarisch: dat je erbij bent, maar het toch niet meemaakt.
Waarom een cavia op kantoor?
Het is een ideale microkosmos voor de interactie tussen mens en cavia.
Het boek heeft korte hoofdstukjes. Dat komt doordat het eerst als een feuilleton in het NRC is verschenen. Ze schreef het daar onder een pseudoniem. Mede omdat het in de tijd was dat ze ook meedeed aan Wie is de Mol?
Om te ontsnappen aan de gekte van WIDM begon ze met het schrijven over Cavia. Vooral ook omdat die wereld exact het tegenovergestelde was van WIDM.
De recensent van het NRC noemde De verwarde cavia literatuur. Paulien vindt dat een intimiderend groot woord.
Het boek staat inmiddels al 6 weken in de Bestseller top 60 van het CPNB.
Het verhaal spreekt verschillende soorten mensen aan. Cavialiefhebbers laten het boek signeren voor hun cavia.
Een jongen van 15,vertelde zijn moeder aan Paulien, ging vroeg naar bed, want dan kon hij lekker in De verwarde cavia lezen.
Paulien heeft het boek in eigen beheer uitgegeven. Dat geeft veel meer vrijheid.
Als voorbeeld geeft ze het papier van de omslag. Dat is een soort linnenpersing en dus duurder dan gewoon papier. Ze hoefde nu geen discussie hierover te voeren met de uitgeverij, ze kon nu gewoon doen wat ze wilde.
Ze heeft wel een klein team van mensen om haar heen verzameld die haar hebben geholpen met de dingen waar zij zelf geen verstand van heeft.
Over de oplage doet ze geheimzinnig. Het gaat haar niet om de getallen en het geld. Ze heeft 3 jaar aan het boek gewerkt en is er blij mee. En ze hoopt dat de lezers er ook blij van worden.
Drie jaar is voor Paulien een normale periode om over iets te doen. Of het nou een boek is dat ze schrijft of een theatershow. Ze heeft die 3 jaar nodig omdat ze al die dingen tussen alle bedrijven door doet.,
Van zichzelf is Paulien best verlegen. Behalve als ze op het podium staat. Ze heeft ook geen last van podiumangst, ze wil er eigenlijk altijd het liefste meteen opspringen en haar gang gaan. Niet moeten wachten in de coulissen.
Het is niet bekend of er een vervolg gaat komen op De verwarde cavia. Ze noemt zichzelf een gevoelige kunstenaar: als iets geschreven moet worden, komt het vanzelf tot haar.
Paulien las ooit over zichzelf:
"Ze kijkt altijd alsof haar blinddoek net af is en ze om zich heen kijkt om te zien waar ze is."
Dat is niet tof om over jezelf te lezen, maar het klopt wel.
Ze schrijft in koffietentjes. Om zich te kunnen focussen. Als ze thuis zou schrijven, zou ze waarschijnlijk in bed gaan liggen.
Iemand benoemt de gave Dr. Martens die ze aan heeft. Ze vertelt dat ze een keer aan heeft gekregen bij een fotoshoot voor de LINDA. Ze heeft toen geprobeerd of ze ze mee mocht nemen, dat mocht niet. Toen heeft ze ze zelf maar gekocht.
Het zijn lage Dr. Martens met een Italiaans Renaissance schilderij erop.
Bij een discussie met de redacteur van het boek of iets taalkundig wel klopte heeft ze het Meertens-instituut om hulp gevraagd. Uiteindelijk heeft het hele Meerstens-instituut meegdacht of: "Kun je je voorstellen" taalkundig correct was.
Het handschrift op de cover is haar eigen handschrift.
Ze heeft geen cavia als huisdier. Ze had wel een kat, maar die is al 2 jaar vermist. Ze is gechipt, maar nog steeds onvindbaar.
Ze kijkt ons even hoopvol aan of wij misschien weten waar haar kat is. Ze is grijs, voegt ze er nog aan toe.
In één van haar theatershows (die ik gezien heb, J.) hangt ze in Tissu's. Dat zijn een soort gordijnen die aan het plafond hangen en waar je acrobatische toeren in kan uithalen.
Ik vraag haar of ze nog wel eens in de tissu's gehangen heeft. Na de theatershow niet meer. Het is nou eenmaal niet zo dat je in je huis makkelijk van die doeken aan het plafond kan hangen.
Ook is het iets dat er makkelijker uitziet dan het daadwerkelijk is. Ze heeft speciaal 6 weken een cursus in San Fransisco gedaan.
Paulien ziet het wel voor zich om van De verwarde cavia een theaterevent te maken:
Om 9 uur 's morgens beginnen. Een hele kantoordag meemaken en natuurlijk om 16 uur een Cup-a-soup.
Ze krijgt de vraag in welk boek ze graag zou willen leven?
Daar heeft ze direct een antwoord op: Oog van Tijgers van Tonke Dragt.
Het gaat over de toekomst waarin Mars en Venus gekoloniseerd zijn. En mensen kunnen elkaars gedachten lezen. Dat vindt ze fascinerend, want dat zou taal overbodig maken.
En daaruit voortvloeiend komt ze met de uitspraak:
"Alles wat wij zeggen is een foutieve vertaling van wat we denken."
Kiezen tussen theater en schrijven doet ze niet. Het ligt in elkaars verlengde en ze vindt het beide te leuk om te doen. Kiezen is onnodig.
En dan is het tijd om lekker te vegeteren met elkaar =
(vegetarische) hapjes en signeren.
Als je op de foto wilt is dat prima, ze heeft toch lippenstift op....
Op de High Tea wordt aangevallen alsof menigeen uitgehongerd is. Na afloop is er een waar slagveld over...
Tijdens het eten, signeren en foto's maken is er druk genetwerkt. Niet alleen door de cheffies. Ook Yfke en ik hebben het blog lopen promoten.
Het was een leuke middag. Paulien Cornelisse was leuk, open, grappig.
Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Juul
Juul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten