Amanda
Stevens groeide op in de Ozarks, een gebied dat bekend staat om zijn
meren, bergen en – wat voor haar ontwikkeling veel belangrijker
bleek – een sterke hang naar folkore en bijgeloof. Nadat Amanda in
de jaren tachtig tot de conclusie was gekomen dat een carrière bij
de Amerikaanse belastingdienst toch niet helemaal was wat ze in
gedachten had, ging ze Engelse taal- en letterkunde studeren aan de
universiteit van Houston. Niet lang daarna verscheen haar eerste
boek.
Vele
jaren en boeken later, en op zoek naar inspiratie voor een nieuw
project, las Amanda iets over een zeldzaam beroep: het restaureren
van oude begraafplaatsen. Dit trok onmiddellijk haar aandacht, en
gecombineerd met haar voorliefde voor thrillers en spookverhalen was
het fundament voor de Dodenrijk-trilogie snel gelegd.
(www.harpercollins.nl).
Cover
Mooie
cover, past perfect bij het eerste deel in de serie, De
crypte.
Mysterieus en nodigt uit om even op te pakken als ik het in de
boekhandel tegen zou komen.
Achterflap
Als
ze nog maar net bekomen is van de gruwelijke ervaringen bij haar
vorige opdracht, wordt Amelia Gray gevraagd voor een nieuwe
begraafplaatsrestauratie, ditmaal in Asher Falls. Maar vanaf het
begin heeft ze het gevoel dat deze opdracht een dekmantel is en dat
ze met een heel ander doel naar Asher Falls is gelokt. Een gevoel dat
wordt versterkt wanneer blijkt dat er naast het te restaureren
kerkhof nog een begraafplaats bestaat – diep verzonken op de bodem
van een meer – en Asher Falls zelf zo goed als verlaten blijkt.
Dan
stuit ze op nog iets vreemds: één enkel graf – midden in een
laurierbos en ogenschijnlijk liefdevol onderhouden. Waarom ligt dat
daar? Al snel wordt haar duidelijk dat ze het nooit had mogen vinden.
Ze heeft voortdurend het gevoel dat ze in de gaten wordt gehouden, en
bovendien probeert iemand haar bang te maken. Blijkbaar heeft ze met
haar ontdekkingen iets duisters opgerakeld…
Het
is moeilijk om de geesten uit je verleden los te laten als zij jou
niet laten gaan.
Mijn
mening
Grafstilte
vindt plaats ongeveer een jaar na De
crypte.
Amelia Gray heeft zo goed mogelijk haar leven weer opgepakt na de
gebeurtenissen in Charleston. John Devlin spookt nog steeds door haar
hoofd, haar gevoelens voor hem zijn niet weg, maar het contact is zo
goed als verbroken.
Ze
wordt gevraagd om de begraafplaats in Asher Falls te restaureren.
Vanaf het moment dat ze in het plaatsje aankomt, heeft ze het gevoel
dat er iets niet klopt. Het dorpje is op een aantal mensen na zo goed
als verlaten. Waarom is dat? Wat heeft de bewoners doen besluiten om
te vertrekken?
Er
was iets ernstig mis in dit stadje. Ik had het al gevoeld zodra ik
Bell Lake was overgestoken. De schaduwen leken dieper, de nachten
langer, de geheimen ouder. Zelfs de wind voelde hier anders.
En
dan vindt Amelia een graf op een afgelegen, beschutte plek waar je
maar moeilijk kunt komen. Wie ligt daar begraven en waarom zo
afgezonderd van de rest? De
sfeer in dit boek is duisterder, beklemmender, grimmiger.
Als
lezer vraag
je je net
als Amelia af wat er aan de hand is en wat zij met het stadje te
maken heeft. Bepaalde personages vertrouw je vanaf het begin af aan
al niet en
hun
rol in het verhaal ligt er net
te dik
bovenop, waardoor
het verhaal jammer genoeg iets voorspelbaar wordt. Toch wordt je
nieuwsgierigheid genoeg gewekt waardoor die voorspelbaarheid wat meer
naar de achtergrond verdwijnt. De
schrijfster heeft in dit verhaal de nadruk meer gelegd op het
mysterie dan de romantiek, wat ik persoonlijk erg prettig vond. Niets
mis met romantiek, maar in De
crypte
was me het bouquetreeksgehalte iets te hoog.
Zet
een pot thee, kruip lekker op de bank en laat je meeslepen in de
wereld van geesten, begraafplaatsen en eeuwenoude geheimen.
Ik
had echter enorm veel vragen en zou geen rust vinden voordat ik de
antwoorden had gevonden.
Spanning
3,5
Plot
3
Psychologie
3
Leesplezier
3,5
Schrijfstijl
3,5
Originaliteit
3
3,5
sterren voor Grafstilte
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten