De leesweek van Miriam

Sorry, ik ben een beetje te laat. Eigenlijk had mijn stukje gisteren op het blog 'moeten' staan, maar dat lukte dus niet. En waarom lukte het niet? Ik kan natuurlijk zeggen dat ik echt echt echt mijn boek uit wilde lezen. Dat is nog niet eens gelogen, want De ultieme belofte heb ik gisteren uitgelezen en ik kon het het laatste stuk maar moeilijk wegleggen. Een mooi verhaal en ik moest weten hoe het afliep. Je hoopt dat het goed afloopt, maar eigenlijk kon dat al niet. Cryptisch? Nee joh, valt wel mee, maar het boek is een aanrader en dan begrijp je wel wat ik bedoel. Ik ga snel aan de slag met mijn recensie.

Het is een beetje een rare week geweest. 

Allereerst was daar het vrijgezellenfeestje in Noorwegen. Op vrijdag 29 januari jl. werd ik door manlief en kids naar Schiphol gebracht, waar ook Alex en Yfke mij kwamen uitzwaaien. Later hoorde ik van manlief dat het draakje het er niet zo mee eens was dat mama in het vliegtuig was gestapt en zij niet mee mocht. Tsja...ander keertje dan maar. 
Noorwegen was geweldig. Het was een dag later een enorme verrassing voor de bruid dat ik er was en de tranen hebben rijkelijk gevloeid. Het was dan ook al bijna twee jaar geleden dat ik die meiden gezien heb. We hebben een heerlijke dag gehad met lekker eten en veel alcohol. Ik kom niet veel verder dan 'takk' (dank je wel) en 'hvordan har du det' (hoe gaat het met je) en nog een aantal losse woordjes Noors. Men deed hun uiterste best om zoveel mogelijk in het Engels te doen (of iemand vertaalde even snel voor me), maar hoe later het werd, hoe meer alcohol erin ging en hoe moeilijker dat Engels voor de Noren werd. Maar ondanks dat ik er zo'n 75% van de tijd geen touw aan vast kon knopen, heb ik me geen seconde een buitenstaander gevoeld. Heel bijzonder vind ik dat. Op zondag ging ik weer naar huis aan het eind van de dag en die dag hebben we het ook heel rustig aan gedaan. Sommigen hadden last van een kater (ik niet gelukkig), dus het werd een dagje van opruimen en kletsen. Heerlijk. En hoe gaaf is het dan dat je bij het afscheid nemen gewoon kunt zeggen 'tot over tien dagen!' ? Dat is dus inmiddels nog maar drie nachtjes slapen :-)

Manlief zou vervolgens woensdagochtend naar Winterberg vertrekken voor twee dagen winterpret en werk (ik weer blij, want ik heb nog een paar afleveringen van The Bridge te kijken), maar twintig minuten na het uitzwaaien, stond ie weer voor de deur. WTF? Hij had een telefoontje gekregen dat hij maar weer om moest draaien, want veel zieken en belangrijker nog: geen vlokje sneeuw. Dat feestje ging dus niet door. En mijn Saga-feestje dus ook niet hmpf. 
Dat Winterberg niet doorging bleek uiteindelijk goed uit te komen, want in de nacht van woensdag op donderdag werd ik niet goed. En dermate niet goed dat manlief uiteindelijk 112 heeft gebeld. Het hartfilmpje dat gemaakt werd, was goed, maar de ambulancebroeders dachten toen aan een longembolie en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Ik kreeg een keuzemenu voorgeschoteld. Serieus! Waar wilt u naar toe? Nou ehm, liever nergens. Ja maar dat moet wel, dus waar wilt u heen? Woerden? Gouda? Leiden? Leiderdorp? Dan die laatste maar. Eenmaal in Leiderdorp aangekomen werden er foto's gemaakt en bloed afgenomen. Na laaang wachten kwam de dokter weer terug. Alle enge dingen waren uitgesloten, geen hartaanval, geen longembolie. Dat het waarschijnlijk een zware maagzuuraanval was geweest en ik een volgende keer maar een Rennie moest nemen. Komt ie weer: WTF? Zware drukkende pijn op de borst, een rechterarm die compleet uitviel en tintelingen in mijn nek en mijn gezicht. En dan laat ik het moeilijk ademhalen en niet kunnen slikken nog maar even buiten beschouwing. Maar goed, een Rennie dus. 
Toch nog maar even naar de huisarts geweest en zij kwam met een slokdarmkramp. Heb ik weer. Kramp in mijn kuit heb ik wel eens, maar even strekken en dat is weg. Ga maar eens een slokdarm strekken. Dat kan dus niet en het kreng schiet in een soort kurkentrekker. Verdomd vervelend kan ik je zeggen. Maar de meeste mensen die daar last van hebben, belanden dus de eerste keer op de eerste hulp. Heb ik weer. Nu een maandje maagzuurremmers slikken, zodat de boel tot rust kan komen en dan hopelijk blijft het weg. 
Geen aanrader.

Wel een aanrader: Het laatste licht van Jen Minkman. Ik heb net mijn recensie gerammeld (die had ik op het vliegveld in Oslo in een schriftje geschreven), dus die zal binnenkort op het blog verschijnen. En dan heb ik De ultieme belofte van Jodi Picoult gelezen, mijn eerste kennismaking met haar boeken en deze kennismaking smaakt naar meer. Een boek dat ik uit mezelf niet zo snel opgepakt zou hebben, maar ik ben heel blij dat ik het gelezen heb! 
Het volgende boek wat ik oppak is Tot op de bodem van Lisa Gardner. Ik wacht op de nieuwe van Jo Nesbo, Middernachtzon, maar totdat die binnen is, is niet lezen geen optie natuurlijk :-)

Fijne week allemaal!
Miriam