Titel:
Vuurproef
Auteur:
Carina van Leeuwen
Uitgever:
A.W. Bruna fictie
336
pagina's
Uitgebracht:
januari 2014
Recensie
door Alexander Roessen
De
schrijfster
Carina
van Leeuwen werkte jaren als
operatieassistente in ziekenhuizen in binnen- en buitenland voordat
ze in 1991 naar de politie Den Haag overstapte. Na enkele jaren in de
uniformdienst werd ze een van de eerste vrouwelijke forensisch
rechercheurs. Ze maakte deel uit van het evaluatieteam (commissie
Posthumus) in de Schiedammer Parkmoord en was betrokken bij het
identificatieproces na de vliegramp in Tripoli. Sinds 2006 werkt ze
als forensisch coördinator in het Cold Case team van politie
Amsterdam.
(bron:www.carinavanleeuwen.nl)
Het
verhaal
Forensisch
rechercheur Renee Spaan houdt van haar werk, maar sinds haar
levenspartner zelfmoord pleegde, houdt de dood haar regelmatig uit
haar slaap. Een nieuwe zaak, die wijst op een afrekening in de Haagse
onderwereld, bezorgt haar nog meer kopzorgen: ze moet het lijk van
een onbekende man identificeren die op een rangeerterrein is
doodgeschoten en in brand gestoken. Het onderzoek voert Renee en haar
team vervolgens naar een verlaten villa, waar ze behalve kogelhulzen
de sporen van iets veel gruwelijkers vinden.
(bron:www.carinavanleeuwen.nl)
Omslag
Een
tunnel met de contouren van een dame, weglopend of vluchtend. Een
spannend ogende locatie, die achteraf verder niet in het boek
voorkomt. Zou ook te maken kunnen hebben met licht aan het einde van
de tunnel zien of iemand die naar het licht loopt.
Wat
ik er van vond
Op
de kaft wordt gesproken over een literaire thriller. Hier is in mijn
ogen geen sprake van, ik vind het meer een misdaad/spannend verhaal,
alhoewel van spanning niet echt sprake is.
De
schrijfster probeert je gelijk bij de keel te grijpen door de
lugubere ontdekking van een verkoold lichaam op een rangeerterrein.
Het overlijden van een tweede persoon brengt de hoofdpersoon, Renee
Spaan, via gedetailleerd forensisch onderzoek op het spoor van de
mogelijke dader en aanknopingspunten met een Cold Case. De locatie
van het verkoolde lichaam bezorgt Renee slapeloze nachten en opent
een wond waarvan ze dacht dat het geheeld was.
Het
geeft een goed kijkje in de wereld van forensisch onderzoek en het
wel en wee op een politiebureau; gebrek aan personeel,
administratieve achterstalligheid, onderlinge competitie, randzaken
die een mogelijk belangrijke zaak in de weg zitten waardoor zaken
niet of niet voldoende onderzocht kunnen worden. Ook gebrek aan
bewijs laat zien welke zaken prioriteit krijgen en hoe deze
beslissing tot stand komt. Wat lijkt op een bijzaak kan
doorslaggevend zijn voor de andere zaak, of gewoon een tragisch
hartverscheurende blik in het dagelijkse leven (die ik met een brok
in mijn keel heb gelezen).
De
karakters zijn goed uitgewerkt en laten de menselijke kant van een
politieagent zien, zonder over te gaan in onrealistisch drama. Het
gebruik van de stagiaire in het boek is handig omdat er diverse
handelingen wat verder uitgelegd kunnen worden, waar ik in het begin
enigszins moeite mee had maar toch al snel pakkend leest. De serieuze
kant van het beroep wordt regelmatig met, soms gortdroge, humor
onderbroken, wat erg prettig leest.
De
schrijfstijl is wat onwennig, veel herhaling en veel vaktermen, maar
hoe verder in het verhaal hoe beter het loopt. Het boek is handig
opgedeeld in dagen om aan te geven hoe lang een zaak kan lopen. Het
plot zit goed in elkaar en wordt netjes afgesloten, op naar deel 2.
Door
de detaillistische manier van schrijven en de focus te leggen op het
forensisch onderzoek mis ik wel wat spanning in het verhaal, ondanks
de hoeveelheden moorden is het meer een opsomming van gebeurtenissen.
omslag: 3
plot:
4
leesplezier:
4
spanning:
3
schrijfstijl:
3
Conclusie:
3,5 sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten