Miriams tweede leesweek

En alweer een week voorbij. Dat gaat toch best heel snel. Dacht ik net nog 'he, lekker mijn stukje op tijd op het blog gezet', blijkt het dus al weer tijd voor de volgende te zijn.

Afgelopen zondag heb ik de kwart marathon in Egmond aan Zee hard gelopen. Nou ja, hard… 's Ochtends om iets voor acht stond de u wel bekende 'Annie' voor mijn deur en toen eindelijk het hele Bakker-huishouden wakker was, gingen Annie en ik  – met twee tussenstops, want ik was niet de enige debiel die ging rennen op een vroege zondagochtend – richting Heiloo. Heiloo? Ja Heiloo, want Egmond was voor alles wat niet in een pendelbus of op een fiets zat of liep, hermetisch afgesloten. In Heiloo parkeren en dan hop, het busje komt zo. Eenmaal in Egmond aangekomen krijg ik spontaan last van 'kouwe pies'. Fijn hoor, als de starttijd in zicht komt en je zo'n beetje bij elke Dixie die je tegenkomt moet plassen alsof je al uren niet geweest bent. Afijn, het zullen de 'oh hellup ga ik het wel halen want waardeloos getraind' zenuwen wel zijn. Die heb ik namelijk altijd voor zo'n hardloopevent. Na drie sanitaire stops vind ik het wel welletjes en gaan we richting start. Annie zien we bij de finish weer. Het valt qua weer wel mee eigenlijk. Ietsjes frisser wel dan in Alphen, droog en het windje was ook niet heel heftig. Oordopjes in, muziek hard aan en gaan!

Na het startschot ren je eerst 3 kilometer door Egmond, straatje in, straatje uit en zo richting het strand. Tot hier gaat het allemaal nog prima. En dan ga je het strand op voor de volgende 2,5 kilometer…… BAM! Windkracht 7 vol tegen! Ik ging nog net niet achteruit voor mijn gevoel. En dan is 2,5 kilometer heeeel erg ver kan ik je zeggen pfff Een stevig rocknummer op je oren doet wonderen, op de maat van de muziek de ene voet voor de andere en dan lukt het wel aardig. Bij de duinopgang dacht ik 'waar is de roltrap?', dat is een hele klim namelijk, maar goed, gewoon doorploegen dan maar in de voetstappen van degene die voor jou naar boven zwoegt. Daarna was ik er eigenlijk wel klaar mee, zij het dat het nog 5 kilometer naar de finish was. Detail. Dat heb ik gerend met een klein stukje wandelen tussendoor. Dan kom je d'r ook. Een uur en 15 minuten. Vijf minuten langzamer dan de vorige keer. Die wind he, die remde behoorlijk af. Waardeloos. 

Oh ja, lezen. Nou ja, ik ben dus nog bezig in Ritueel van Isa Maron en wat is ie lekker! Echt zoooo'n heerlijk boek! Nog 40 bladzijden te gaan, helaas…want dan is het weer wachten op Eindspel. Maandagavond las ik in bed een stukje waar ik de slappe lach van kreeg. Echtgenoot probeerde te slapen, maar dat gaat wat lastig als je vrouw in een deuk ligt. Ik heb het stukje voorgelezen, maar hij zag de humor niet zo, jullie wel? 

Hij herinnert zich de nieuwe plantenbak naast de schuur. Hoe hij haar lichaamsdelen op het worteldoek duwde, zwetend en mopperend omdat het niet in één keer lukte. Dit keer wilde hij siergrassen planten. Een hoge soort, die mooi zou afsteken tegen de zwart gebeitste planken.
Hij glimlacht tevreden als hij de deur van de douchecabine opentrekt.
Controle.
Dan vloekt hij als hij ziet dat haar hoofd nog naast de shampoo op de plank staat.
Hij moest iets anders bedenken.

 

Tot volgende week!

Miriam