Uiteindelijk werd het 21 november 2015. De ene ging Sint binnenhalen, een ander was echt erg ziek en Corien die nog liever friet ging bakken bij Mr Ed. Maar wat we wel al eerder ontdekten zorgt een kleine afvaardiging wel voor een intiemer gesprek met zijn allen.
In een gezellig Barista Café op het Stationsplein in Almere hadden
we een High Tea gepland met Linda Jansma. Rond 1 uur komen we bijna allen tegelijk
binnenlopen en nemen plaats aan de grote tafel.
De eerste pot thee komt al snel op tafel en vele zullen die middag nog volgen.
Drie grote etagères met zoet, hartig enz. worden voor onze neuzen geplaatst en intussen ontwikkelt een amicaal gesprek. Van alles komt aan bod:
Er zitten nogal wat kattenliefhebbers aan tafel en we kletsen o.a. over Frodo.
Fro houdt erg van kikkers en een bepaalde kikker komt vaak in de tuin kijken en Fro lijkt daar heel blij van te worden. Zij speelt er graag mee. Linda verhaalt nog over een kikker die ooit echt dood leek; lag languit doodstil. Pa Jansma had hem in de container gegooid. De volgende dag wil Linda wat weggooien in de container, als er een kikker naar boven springt! Zien jullie het voor je?
Naast katten is Linda gek op honden. Ze vindt dat je genoeg tijd moet hebben voor een hond en daarom heeft ze het nog niet aangedurfd. Ze denkt en praat met veel liefde over haar laatste hond Timmie.
Natuurlijk spreken we over Almere, de woonplaats van Linda, Amsterdam de geboorteplek en Friesland waar ze graag heen wil verhuizen. Ze baalt nog steeds van het laatste huis waar ze waren gaan kijken en ze graag gewild hadden. Helaas waren er andere mensen hen net voor. Momenteel is er geen huis op het oog. Met Almere heeft Linda ondanks het lange wonen inmiddels, niet veel.
Ook terugdenkend aan de tijd dat ze s'ochtends vroeg naar kantoor moest fietsen roepen niet bepaald warme herinneringen op bij de schrijfster. Daarna werkte zij een periode bij een dierenarts. Had het daar wel enorm naar de zin en volgde de opleiding dierengeneeskunde. Wegens omstandigheden moest ze daar helaas weg en kon ze ook niet haar studie afmaken. De vrijheid die schrijven en haar eigen trimsalon geven vindt ze heerlijk.
Het schrijven levert een goed belegde boterham op.
Ook praten we over de jury voor de Schaduwprijs waar Linda dit jaar opnieuw in zit. Linda is zo'n veellezer dat ze alle debuten gaat lezen en al aardig onderweg is. Vorig jaar had de jury vier boeken op de shortlist, maar vond dat teveel in verhouding met de hoeveelheid ingezonden boeken. Dus viel er op het laatste moment een boek af. Dan praat je al snel over boeken die je fijn vond en wat minder. Linda schreef vroeger vele recensies, maar nooit over Nederlandse collega's. Het zal altijd gedoe opleveren als je een Nederlandse schrijver niet goed vindt. Nou, daar weten wij van het Thrillerlezersblog alles van! Een eerlijke mening, als het negatief is, wordt inderdaad niet op prijs gesteld.
Intussen worden alle buikjes (of buiken) voller door alle thee en lekkere dingen. Ook al raken er een paar van slag bij het eten van een hartige muffin. Bij het koffiedrinken de volgende dag in Barista te Breda las ik dat er spinazie, parmezaanse kaas en zongedroogde tomaatjes inzaten. Klinkt op zich toch best lekker? Maar bij een bruine muffin verwacht je een lekkere chocolade muffin. Linda vond het op een kaasuienbroodsmaak lijken. Daar werd de muffin niet echt smakelijker van. Bij een aantal verdween die al snel uit de mond in een servet... Maar er was genoeg wat wel snel in de bekkies rond maalde.
Vier uur later en puffend werd het tijd om weer eens alle kanten van het land te gaan opzoeken. Het werd al donker en bijzondere kerstbomen schitterden ons tegemoet op het stationsplein.
Een heerlijke middag en een bijzondere vrouw (nog) beter leren kennen. Dank je wel voor dit nieuwe pareltje aan mijn Thrillerlezersblogketting mevrouw Jansma!
Ink
De eerste pot thee komt al snel op tafel en vele zullen die middag nog volgen.Drie grote etagères met zoet, hartig enz. worden voor onze neuzen geplaatst en intussen ontwikkelt een amicaal gesprek. Van alles komt aan bod:
Er zitten nogal wat kattenliefhebbers aan tafel en we kletsen o.a. over Frodo.
Fro houdt erg van kikkers en een bepaalde kikker komt vaak in de tuin kijken en Fro lijkt daar heel blij van te worden. Zij speelt er graag mee. Linda verhaalt nog over een kikker die ooit echt dood leek; lag languit doodstil. Pa Jansma had hem in de container gegooid. De volgende dag wil Linda wat weggooien in de container, als er een kikker naar boven springt! Zien jullie het voor je?
Naast katten is Linda gek op honden. Ze vindt dat je genoeg tijd moet hebben voor een hond en daarom heeft ze het nog niet aangedurfd. Ze denkt en praat met veel liefde over haar laatste hond Timmie.
Natuurlijk spreken we over Almere, de woonplaats van Linda, Amsterdam de geboorteplek en Friesland waar ze graag heen wil verhuizen. Ze baalt nog steeds van het laatste huis waar ze waren gaan kijken en ze graag gewild hadden. Helaas waren er andere mensen hen net voor. Momenteel is er geen huis op het oog. Met Almere heeft Linda ondanks het lange wonen inmiddels, niet veel.
Ook terugdenkend aan de tijd dat ze s'ochtends vroeg naar kantoor moest fietsen roepen niet bepaald warme herinneringen op bij de schrijfster. Daarna werkte zij een periode bij een dierenarts. Had het daar wel enorm naar de zin en volgde de opleiding dierengeneeskunde. Wegens omstandigheden moest ze daar helaas weg en kon ze ook niet haar studie afmaken. De vrijheid die schrijven en haar eigen trimsalon geven vindt ze heerlijk.Het schrijven levert een goed belegde boterham op.
Intussen worden alle buikjes (of buiken) voller door alle thee en lekkere dingen. Ook al raken er een paar van slag bij het eten van een hartige muffin. Bij het koffiedrinken de volgende dag in Barista te Breda las ik dat er spinazie, parmezaanse kaas en zongedroogde tomaatjes inzaten. Klinkt op zich toch best lekker? Maar bij een bruine muffin verwacht je een lekkere chocolade muffin. Linda vond het op een kaasuienbroodsmaak lijken. Daar werd de muffin niet echt smakelijker van. Bij een aantal verdween die al snel uit de mond in een servet... Maar er was genoeg wat wel snel in de bekkies rond maalde.
Vier uur later en puffend werd het tijd om weer eens alle kanten van het land te gaan opzoeken. Het werd al donker en bijzondere kerstbomen schitterden ons tegemoet op het stationsplein.
Een heerlijke middag en een bijzondere vrouw (nog) beter leren kennen. Dank je wel voor dit nieuwe pareltje aan mijn Thrillerlezersblogketting mevrouw Jansma!
Ink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten