Duorecensie: Paradijsvogels - Nathalie Pagie

Het is voorbij. Zonder dat iemand het merkt. Ik sluit mijn ogen en luister opnieuw. De voetstappen zijn weg, er is niemand, ik heb het me verbeeld.

Miriam: Journaliste Tara Linders krijgt van haar baas de opdracht om een commerciële reportage te maken over Aruba. Er is geld nodig voor de krant, die anders ten onder gaat en deze reportage levert een heel aardig bedrag op. Er ligt een ticket klaar met haar naam erop zodat Tara ter plaatse artikelen kan gaan schrijven voor de krant. Tara’s collega Diego zou meteen zijn koffer inpakken en gaan, maar Tara ziet het niet zitten. Uiteindelijk geeft ze toe, maar niet om de reden die haar baas denkt. Haar beste vriendin Marieke, met wie het contact wat verwaterd is, woont op Aruba en dit is een uitgelezen kans om haar weer eens te zien. Eenmaal op Aruba aangekomen, blijkt alles niet te zijn zoals Tara dacht. Met hulp van Diego duikt Tara dieper en dieper in een verhaal en dat wordt niet door iedereen op prijs gesteld…

Zij was die buitenstaander en niet zelden kwam haar dat goed uit. Afstand houden van mensen betekende dat ze niet aan hun verwachtingen hoefde te voldoen, dat ze haar eigen gang kon gaan, zonder anderen teleur te stellen, te beledigen of beschadigen.

Ink: Op de cover op zich een mooie relaxte foto waar veel mensen bij zullen denken ‘Oh ik wil daar zijn!’. Ik hou van sneeuw en ijs...

Diego en Tara werken bij de krant die noodlijdend is en een aanbod aanpakt om geld te krijgen met als tegenprestatie een commercieel stuk over Aruba. Tara wordt naar Aruba gestuurd, waar ook een goede vriendin Marieke woont. Heeft weinig zin in de opdracht maar de combinatie met haar vriendin weer zien maakt het al leuker. De 2 vriendinnen zijn wat uit elkaar gegroeid na de verhuizing van Marieke.

Miriam: Tara Linders is een loner, een einzelgänger. Een journaliste die zich in een artikel kan vastbijten en niet loslaat tot de onderste steen boven is, maar privé houdt ze zich afzijdig. Ze bokst graag en trekt zich daarna terug met hond Huub, een colaatje en een pizza. Een jeugd waarin ze na het verlies van haar ouders van pleeggezin naar pleeggezin is gegaan, maakt dat ze wantrouwig is tegenover mensen. Collega Diego is iemand die dan nog redelijk dicht bij haar staat.

Was Aruba echt one happy island of was dat imago slechts schone schijn? Met de terughoudendheid van de mensen die ze vandaag gesproken had, nam ze geen genoegen. Haar nieuwsgierigheid nam juist toe.

Ink: Tara springt voor mij er al heel snel uit als intrigerend en tof persoon. Is op zichzelf, heeft Huub haar hond en leeft op pizza's en cola, doet aan boksen en is iemand die wantrouwend tegenover mensen staat na ervaringen in een pleeggezinnen.

Tussendoor kleine hoofdstukjes met iemand die vast gehouden wordt in een lege oude gevangenis. Wie o wie...Vermoeden is er al snel. Maar ik blijk totaal fout te zitten. Mooi vooroordeel speelde er in de hersentjes en ik word verrast. Leuk!

Miriam: Diego Martinez, Tara’s collega, sinds een jaar vader van een tweeling die hij opvoedt samen met Yvonne. Een gedreven journalist, die zich net als Tara graag helemaal stort op een verhaal, op nieuws. Als Tara naar Aruba vertrekt, is hij jaloers, maar hij staat wel klaar voor Tara als ze zijn hulp nodig blijkt te hebben. Iets waar Tara nooit om zou vragen als het niet echt nodig zou zijn. Diego staat dag en nacht klaar voor Tara en zoekt uit wat ze hem vraagt uit te zoeken, tot groot ongenoegen van vriendin Yvonne.

Er ontstaat een plan. Het borrelt al een tijd en probeert me te roepen, maar ik durf er niet naar te luisteren. Een plan betekent hoop en aan hoop kun je pas beginnen als je er echt klaar voor bent.

En dan is er nog een derde persoon. Iemand die gevangen zit. Maar waar? En wie is het? Wie heeft deze persoon gevangen gezet en waarom?

Ink: Al is dit niet mijn genre, zoals de schrijfster mij zelf al meldde, ik fiets er vrij snel doorheen. En heb me echt prima vermaakt en ben ook nog even een paar keer op het verkeerde been gezet.

Pagie heeft een makkelijk toegankelijke schrijfstijl en door de hoofdpersoon van Tara zit ik lekker vanaf het begin in het verhaal. Tara en Diego worden neergezet als personen die je direct voor je ziet. Pagie is echt gegroeid sinds haar vorige boek De campus. Was De campus gewoon een aardig boek, beetje voorspelbaar en voor een veellezer van spannende boeken niet zo spannend. Dit keer bouwt ze de spanning goed op. Door kleine brokjes toe te werpen ontwikkelt het verhaal zich langzaam verder. Aan het eind leef je mee met de zoektocht en vallen alle puzzelstukjes mooi in elkaar.

Miriam: Nathalie Pagie neemt je met haar fijne, duidelijke schrijfstijl mee naar Aruba en weet zo’n helder beeld te schetsen dat het niet moeilijk is je in te leven in het verhaal en je een beeld te vormen van de omgeving. Haar schrijfstijl is niet veranderd, maar wat wél anders is, is wát ze vertelt. Was het verhaal in De Campus nog enigszins voorspelbaar, nu geeft Nathalie totaal niets weg. Ze strooit hier en daar een kruimeltje aan de hand waarvan je alleen maar richting plot wil blijven lezen. Er wordt niks te vroeg weggeven, echt heel goed!

Tara en Diego zijn een heel sympathiek duo. Het kan gewoon niet anders, dan dat je ze aardig vindt en ze beter wil leren kennen. Wat heeft Tara gemaakt tot wie ze nu is? Welke demonen zitten er in haar verleden? Een tipje van die sluier wordt door Nathalie opgelicht, maar als je het mij vraagt, zit daar veel meer. En Diego, hij wil het voor iedereen zo goed doen, maar faalt daarin behoorlijk en dreigt niet alleen zijn Yvonne, maar ook zichzelf te verliezen. Hardlopen is een uitlaatklep, maar zijn werk ook, daar is hij goed in en daarin kan hij knallen en hij aarzelt dan ook geen moment als Tara hem om hulp vraagt.
En wie is die persoon die er gevangen zit?

Ink: En wat ik vooral heel erg prettig vond was dat de voorspelbaarheid totaal weg bleef. Tijdens het lezen had ik de verwachting dat twee bepaalde personen in het boek toch wel tot elkander zouden komen en gelukkig liet Pagie dit cliché links leggen. Top! En misschien is dat wel het meest opvallend aan dit derde boek: de clichés waar je heel makkelijk in zou kunnen vervallen, laat ze weg.

Plot 4; leesplezier 5; schrijfstijl 4; originaliteit 3,5; psychologie 4; spanning. 3,5: 4 sterren

Miriam: Paradijsvogels. Niets is wat het lijkt op het zonovergoten Aruba, dat blijkt wel heel duidelijk uit dit boek van Nathalie Pagie. Intriges, duistere geheimen uit even zo duistere verledens, verdwijningen, drugs: Nathalie heeft het in een spannend jasje gegoten en een heel sterk verhaal neergezet. Door de korte hoofdstukken denk je heel makkelijk ‘ach, nog eentje dan’ en je vliegt door het boek heen. Pagie is ontzettend gegroeid als schrijfster en ik ben heel blij dat ze inmiddels alweer bezig is aan haar vierde boek en dat daar Tara en Diego ook weer de hoofdrol hebben. Kom maar op! 4 sterren!