Doodskleed - Corine Hartman

In 'Doodskleed' levert de eigenzinnige rechercheur Jessica Haider niet voor het eerst strijd in het belang van gerechtigheid. Is zo’n strijd gedoemd te mislukken als je het zicht op de werkelijkheid verliest en niet meer weet wie je vrienden en vijanden zijn?

Jessy krijgt eindelijk de ultieme opdracht waarvoor ze door elitekorps Saligia werd gerekruteerd. In Mexico, op de grens van Texas, Amerika, sterven vluchtelingen, kinderen vooral, aan een zich snel verspreidend virus. Jessy moet de veroorzaker ervan, Vincent Donnelly, uitschakelen. Maar is hij wel schuldig?

Terug in Edinburgh wordt Jessy opgepakt en ze belandt in de gevangenis. Door deze vrijheidsbeperking maar vooral het besef dat ze haar levensmissie kwijtraakt, verliest ze volledig haar grip op de werkelijkheid. Wie heeft haar verraden, wie kan ze nog vertrouwen? 

Cover 
De cover is weer zoals alle andere in de Jessica Haider-serie. Wit met een grote foto, dit keer een spin. De foto heeft altijd een link naar het verhaal. Ook nu weer.

Herkenbare series vind ik mooi, dus ook nu weer.

Mijn mening

Het is het laatste deel in de serie rondom Jessica Haider, gelukkig maar zou ik zeggen. Ik was er wel klaar mee. Althans zo dacht ik er over voordat ik 'Doodskleed' had gelezen.

In 'Doodskleed' gaat Jessica naar Mexico voor haar laatste en ultieme opdracht voor Saligia.

In dit boek zie je opeens een andere kant van Jessica, een kant die mij veel beter bevalt. Is ze in eerdere boeken extreem en onsympathiek. In dit boek is het tegenovergesteld. Ze is sociaal en maakt menselijke keuzes, keuzes die begrijpelijk zijn. Al blijft ze ergens ook wel de oude Jessica met haar cokegebruik en onrust in een rustigere periode. Het zoeken naar "sensatie".

Van de Haider-serie vind ik dit zeker het beste boek, juist omdat het extreme ontbreekt. En daarom is het bijna jammer dat de serie nu stopt. Ik denk dat het toch makkelijker is om je in te leven in een wat gematigder personage. 

Al is juist een wat extremer personage ook wel weer verfrissend.

Mooi vind ik dat je denkt te weten hoe het boek eindigt, maar dat dat niet beschreven wordt. Je hebt de ruimte om er je eigen draai aan te geven. Het zou meerdere kanten op kunnen gaan. En wie weet....

Aan het eind van het boek vraagt de schrijfster of wij, als lezer, in een recensie of boekbespreking, niets van het plot weg willen geven. Logisch, en dat is iets wat ik altijd probeer. Geen spoilers! Maar ik merk wel dat de opmerking mij in de weg zit bij het schrijven van deze recensie. Nogmaals, ik begrijp het, maar ik denk nu bij alles wat ik typ: hmmm, geef ik nu niet teveel weg?

Lastig.

Ik vind het een mooie afsluiter van een bijzondere serie, die verschillende reacties bij mij heeft opgeroepen.

4,5 sterren

Juul