Vrijheid

In de media kon je er niet omheen…70 jaar vrijheid vierden we stormachtig op 5 mei…met festivals en documentaires…70 jaar alweer dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog…maar andere oorlogen gingen gewoon door en er werden in die 70 jaar ook veel te veel nieuwe oorlogen gestart. Ik gebruik nog altijd de mok die ik op de lagere school kreeg ter ere van 25 jaar bevrijding…als een soort van tastbaar bewijs, want toen was het nog maar zo ‘kort’ geleden.

Een heel ander soort vrijheid en nog veel korter geleden was de vrijheid die op 6 mei ‘gevierd’ werd door Amanda Berry, Gina DeJesus en Michelle Knight. Op 6 mei 2013 schopte Amanda Berry zich in Cleveland, Ohio een weg naar de vrijheid door een schot in de voordeur in te trappen en bij een van de buren, Charles Ramsey genaamd, 911 te bellen. Ik weet nog dat ik in de auto zat toen ik het op de radio hoorde en eerst dacht dat het een grap was…maar het bleek een pijnlijke werkelijkheid. ‘Help me, I’m Amanda Berry. . . . I’ve been kidnapped, and I’ve been missing for ten years.’

Kippenvel kreeg ik bij de gedachte dat je als onschuldig tienermeisje op een dag een lift krijgt van de vader van een van je klasgenootjes en vervolgens 10 jaar lang aan de ketting wordt gelegd, verkracht wordt…het bericht krijgt dat je moeder op 43-jarige leeftijd is overleden aan een gebroken hart en ook nog eens een kind krijgt van je verkrachter. Als je het bij elkaar fantaseert en het in een thriller zet, wordt het waarschijnlijk bekritiseerd als te onwerkelijk.

Amanda Berry was niet de enige die in het huis opgesloten zat…toen ze op de bewuste dag in 2003 met de vader van heer klasgenootje mee naar huis ging, omdat hij zei dat zijn dochter haar graag wilde zien en spreken, liet Ariel Castro (een voormalig schoolbuschauffeur) haar door het sleutelgat kijken van de kamerdeur van zijn ‘huisgenote’.

Die huisgenote bleek later Michelle Knight te zijn, zij was het jaar ervoor al, op 21-jarige leeftijd door Castro gekidnapt en werd vreselijk misbruikt, uitgehongerd en geslagen. De FBI, die ervan overtuigd was dat ze zelf was weggelopen omdat haar zoontje uit huis geplaatst was, haalde haar zaak in 2003 uit de database van vermiste personen. Behalve haar moeder, die voortdurend flyers bleef plakken en uitdelen, zocht er niemand meer naar haar. Vijf keer raakte Michelle zwanger van Castro en vijf keer kreeg ze een miskraam omdat hij haar zo erg sloeg en uithongerde dat ze telkens de baby verloor.

Gina DeJesus was pas 14 jaar toen ze werd meegenomen door Castro..Castro kende haar familie goed en om die reden deed hij telkens een zak over haar hoofd als hij haar verkrachte…De meisjes werden meestal in de donkere kelder opgesloten…aan de ketting gelegd en het is heel waarschijnlijk dat ook Gina zwanger raakte en de baby’s verloor, net als Michelle.

Amanda Berry raakte ook zwanger, maar om een of andere reden liet Castro haar wel de zwangerschap uitdragen en beviel ze, met hulp van Michelle, in gevangenschap van dochter Jocelyn. En Jocelyn gaf haar kracht om te geloven in een dag dat er hulp zou komen, een dag dat ze weer vrij zouden zijn…mede door Jocelyn bleef ze hoop houden.

Hope is ook de titel van het boek dat Amanda en Gina samen met de Pulitzer prijswinnende journalisten Mary Jordan and Kevin Sullivan schreven. Het boek bestaat uit dagboekfragmenten geschreven door Amanda op papieren servetjes van McDonald’s, stukjes karton van de cereal box en op alles wat meer enigszins te beschrijven was. Michelle Knight schreef haar eigen boek: Finding Me: A Decade of Darkness, a Life Reclaimed: A Memoir of the Cleveland Kidnappings.

Deze meiden ‘vierden’ dus afgelopen 6 mei hun vrijheid, ze hebben allemaal zo goed en zo kwaad als het kon hun leven weer opgepakt…en al heeft Michelle er blijvende lichamelijke schade aan over gehouden en hebben ze alle drie ongetwijfeld psychisch nog het nodige te verwerken, ik vind ze zo dapper…zo sterk…ik hoop dat ze ooit echt vrij kunnen zijn.