Thrillerlezersblog: Geduld

Zaterdagmiddag, 23 mei - 16:18 uur.

Nog steeds heb ik geen stukje geschreven voor mijn ‘Books & Sushi beurt’. Onderwerpen genoeg hoor, daar niet van….ik zou nu misschien eindelijk die column over geur eens kunnen gaan schrijven, maar dat is een vrolijke column en ik ben niet in een vrolijke bui…dus dat wordt hem niet.

Eigenlijk was het tot voor een aantal maanden terug best zeldzaam dat ik geen vrolijke bui had…normaal was mijn humeur best gelijkmatig en ben ik altijd wel in voor een grapje en een lach…de laatste tijd echter niet. Of het te maken heeft met ‘mijn vervelende klier’ zoals ik mijn schildklier noem weet ik niet, het zou zo maar eens kunnen. Een tijdje terug is de dosis van mijn schildkliermedicijn aangepast en sinds die tijd gaat het een beetje downhill. Eigenlijk voelt het alsof ik weer terug ben bij af…bij begin 2009 toen ik het medicijn voor het eerst kreeg. Mèn dat was een rollercoaster die door mijn lijf trok…eentje die jaren duurde. Pas ergens in 2013 had ik het gevoel dat het beter ging.

En nu, door die slechts minimale verhoging in de sterkte van het kleine witte pilletje, staat alles weer op zijn kop…soms letterlijk. Nee, daar word ik dus niet vrolijk van. Ik probeer met alle energie die ik vanuit mijn tenen omhoog kan sleuren om zo goed en zo kwaad als het kan de dagelijkse dingen te doen…zoals werken, eten en slapen. Helaas lukt dat zo om en om niet altijd, slapen doe ik sowieso maar een uurtje of 4 per nacht…niet dat ik geen slaap heb…ow nee…ik kan heel prima in slaap vallen, om vervolgens zo’n 4 uur later weer klaarwakker te zijn, als ik mazzel heb zijn het er zelfs 5.

Ook was ik eindelijk heel veel kilo’s afgevallen, nog een paar kilo en ik zat op mijn streefgewicht…ik had zelfs al bij Tiffany’s een beloning voor mezelf gekocht…een vlinderhangertje…(vlinder staat symbool voor de schildklier die een vlindervorm heeft). Het hangertje ligt nu doelloos in een doosje want die paar kilo’s die er nog af moesten zijn er helaas bij gekomen…helemaal vanzelf, daar hoefde ik niet eens moeite voor te doen. Het hangertje mag pas weer om als die kilo’s er af zijn.

Liet ik het dan allemaal maar gebeuren? Nope, natuurlijk niet…ik probeerde mezelf op te peppen met dingen die ik altijd zo leuk vond…shop- en boekenuitjes, een etentje hier en daar…een boek lezen, een film kijken…maar zelfs daar haalde ik de laatste tijd geen plezier meer uit…het werden zelfs een soort obstakels…en toen ik eenmaal zo ver was, wist ik dat er ‘iets’ moest gebeuren en dat dat ‘iets’ uit mezelf moest komen was me wel duidelijk.

Nu kan ik prima overleven, jong geleerd, oud gedaan etc. Ik weet dan misschien niet zo goed hoe ik een leuk leven voor mezelf creëer, maar overleven, ha daar draai ik mijn hand niet voor om…met twee vingers in de neus heb ik al aardig wat overleefd, ik heb mezelf vaak zat opgepikt en ben lachend verder gegaan…’eitje’.

Dat is dus wat ik op dit moment aan het doen ben…in die oppikfase ben ik niet altijd even leuk en gezellig, mede omdat ik dan puur met mezelf bezig ben, druk ben om voor mezelf te kiezen en de boel weer op poten te krijgen. Dat het gaat lukken, daar twijfel ik niet aan…hoe lang het gaat duren…geen idee…maar ik hoop dat men tot die tijd een beetje geduld met me heeft…want geduld heb ik heel hard nodig…ik heb dat namelijk zelf niet echt…