De ijstweeling - S.K. Tremayne

De cover:
Twee meisjes hand in hand in een rode jurk en op de achtergrond een vuurtoren. Mooi om de eenvoud. Vooral de rode jurkjes, daar houd ik van, niet te veel maar één mooi detail in een kleur die eruit springt. Als je de achterflap hebt gelezen, raak je benieuwd.
Hoe zou jij reageren als één van je kinderen zegt dat ze haar overleden tweelingzusje is?

'Een onbreekbare band. Een ondragelijke werkelijkheid.'

Het verhaal:

Een jaar nadat één van hun identieke tweelingdochters overlijdt door een tragisch ongeluk, verhuizen Angus en Sarah Moorcroft samen met hun overgebleven dochter naar een klein en afgelegen Schots eiland, Torran eiland genaamd, wat Agnus heeft geërfd van zijn grootmoeder. Ze hopen daar een nieuw bestaan op te bouwen en het verleden een plek te kunnen geven. Wanneer de winter dichterbij komt en Agnus voor paar dagen naar het vaste land moet voor zijn werk, raakt Sarah steeds meer in een isolement. Kirstie, die beweert Lydia te zijn, gaat zich steeds vreemder gedragen…

Sarah schrikt enorm wanneer Kirstie vraagt: ‘Waarom blijf je me steeds Kirstie noemen, mama? Kirstie is dood. Ik ben Lydia.’ 

Wat is er echt gebeurd op de dag van het ongeluk? En hoe goed ken je je eigen kind?

Mijn mening:

Ik vraag me bij het begin van het boek al af waar dit heen gaat. Want het zal je maar gebeuren: je raakt een kind kwijt en de andere zegt dat ze niet zichzelf, maar haar zusje is. De spanning wordt goed opgebouwd en hierdoor wil je blijven lezen. Ook als je niet leest, blijf je ermee bezig. Het verhaal wordt vanuit de moeder verteld. Haar angst en onmacht lees je tussen de regels door. Want dan komt ook mijn moederhart aan bod: wat zou jij doen? Ze raakt op een gegeven moment heel achterdochtig naar alles en iedereen. Ik denk logisch want wat is nu waar?

Tot het eind aan toe houdt het boek mij in zijn greep. Ik kan alleen moeilijk beschrijven wat ik er nu echt van vind. Tijdens het lezen raak je steeds meer in de ban van het boek, de onmacht van de moeder voel je echt, maar ook de wanhoop van de vader. En steeds blijf ik me afvragen hoe het nu echt zit.

Het intrigeert me enorm, want er zit een bepaalde onwerkelijkheid in, dat het gewoon niet klopt. Wat moet je geloven? De personages zijn echt heel goed beschreven. Angus, de vader, Sarah de moeder, je blijft heel lang met een dubbel gevoel zitten.

En eigenlijk als ik het boek dicht sla heb ik nog geen antwoord. Dat vind ik helemaal niet leuk. Maar aan de andere kant maakt het ook wel weer heel luguber.

Dit is echt zo`n boek wat je misschien nog wel een keer moet lezen dat daardoor je meer opvalt, dat je misschien door het nogmaals te lezen, je er een andere kijk op krijgt.

Als ik het kort moet samenvatten is het een goed beschreven verhaal, maar je blijft met vragen achter wanneer je het boek dichtslaat. Wat is er gebeurd? De onwerkelijkheid maakt het spannend en luguber. En het plot blijft tot de laatste pagina`s verborgen waardoor je door wilt blijven lezen. Maar dan nog, ik blijf met vragen zitten…

Plot: 4

Leesplezier: 4
Spanning: 5
Schrijfstijl: 4

Conclusie: 4 sterren

Moon