Vergeven

Eigenlijk wilde ik een stukje schrijven over geur (dat houden jullie tegoed), maar toen las ik een online artikel over een Joodse dame, Eva Kor genaamd, die alle ellende van Auschwitz had overleefd en nu tegen een van de voormalige SS bewakers van het kamp ging getuigen.

Eva Kor, 81 jaar inmiddels, zat in Auschwitz gevangen samen met haar tweelingzus Miriam en zij waren overgeleverd aan de experimenten door Josef Mengele. Eva kreeg o.a. vloeistof ingespoten waardoor ze bewusteloos raakte, nog steeds heeft ze geen idee wat voor vloeistof dat geweest kan zijn.

Ondanks alle ellende die ze heeft doorstaan in het kamp was ze toch naar de rechtszaal gekomen waar de 93-jarige Oskar Groening terecht stond. Oskar Groening stond bekend als de ‘boekhouder van Auschwitz’ en is mede verantwoordelijk voor de dood van meer dan 300.000 joden. Toen de twee elkaar ontmoette in de rechtszaal in Lueneburg en Eva zich aan hem voorstelde pakte Oskar haar hand en viel daarna flauw. Even later omhelsden ze elkaar en Oskar gaf Eva een zoen op haar wang. ‘Het was niet gepland’ zei ze. ‘Elkaar vermoorden heeft nog nooit iets goeds gebracht.’

Eva schreef er het volgende over op haar blog: ‘Alles waar hij van beschuldigd wordt heeft hij gedaan. Ik heb de nazi’s en iedereen die me gekweld heeft vergeven. Niet omdat ze het verdienen, maar omdat ik niet wilde blijven leven met de last, geen slachtoffer wilde blijven. Ik heb Oskar ook verteld dat het me er niet van weerhoudt om hem te beschuldigen en dat hij nog steeds verantwoordelijk is voor zijn daden en dat hij die verantwoordelijkheid ook moet nemen.’ Ze zei ook nog dat er niks goeds kan ontstaan uit boosheid en dat ze vast kritiek zal krijgen op haar reactie, maar dat is dan maar zo.

Poeh, dacht ik. Dan ben je sterk en moedig om na zulke gruweldaden zo vergevingsgezind te zijn. Dan heb je een groot hart en een enorme drang om te overleven, om inderdaad niet altijd het slachtoffer te blijven. Daar is heel veel kracht en wijsheid voor nodig.

Vergeven…niet een van mijn sterkste kanten moet ik bekennen. Er zijn een aantal mensen in mijn leven die mij en/of mijn naasten behoorlijk gekweld hebben en nog altijd roep ik weleens ‘als die of die voor mijn auto komt dan ga ik niet remmen.’ Gelukkig is dat nog nooit gebeurd ;) Ik geloof ook in karma…karma is a bitch en je krijgt wat je geeft. Uiteindelijk komt het goed…en geloof me niks is zo leuk als karma dan inderdaad toeslaat en je gniffelend vanaf de zijlijn toekijkt…een heerlijk gevoel is dat kan ik je vertellen.

Maar uiteraard heb ook ik wel eens iemand vergeven…mijn eigen vader zelfs…niet dat het makkelijk was en ow wat heb ik hem ooit van alles toegewenst. Toen hij ziek werd dacht ik in eerste instantie ‘net goed’ en daar schrok ik van, want ik dacht dat ik hem allang vergeven had….we hadden het er namelijk al jaren ervoor uitgebreid over gehad. Toen hij na een paar weken nog niet beter was en het er naar uit zag dat hij nog wel een tijdje ziek zou blijven, had ik zoiets van ‘nu is het wel genoeg hoor, word nu maar weer beter.’

Dat werd hij helaas niet, hij is na 4 maanden op 70-jarige leeftijd overleden…en tijdens die laatste 2 maanden toen hij niet meer kon praten omdat hij afasie had en de woorden die hij opschreef ook niet de woorden waren die hij eigenlijk bedoelde te zeggen, toen hij alles probeerde om aan mij duidelijk te maken dat hij zo’n spijt had, dat hij het echt heel erg vond, dat hij ook niet goed het waarom kon bevatten…toen heb ik hem keer op keer verteld dat ik hem echt had vergeven. Mijn pap, hij is zachtjes uit het leven gegleden met mij naast zijn bed…ik heb hem gezegd dat het goed was…en daarom kan ik hem nu ook gewoon missen, daarom denk ik niet met haat en bitterheid aan hem terug en dat geeft een hoop rust.

Vergeven…omdat je geeft om jezelf…

Ann