Titel: Peperkoekenhuis
Auteur: Carin Gerhardsen
Uitgever: Querido's Uitgeverij BV
257 pagina's
Verschenen: september 2009
Recensie door Lydia Buist
‘Peperkoekenhuis’ is het debuut van de
Zweedse auteur Carin Gerhardsen, ze
woont in Stockholm. Ze is wiskundige en
werkte lange tijd in de automatiseringsbranche. ‘Peperkoekenhuis’ is het eerste
deel van een trilogie. De serie speelt zich af in politiedistrict Hammer in
Stockholm.
De vierenveertigjarige Thomas leidt een
rustig leven - tot hij op een maandagochtend in de tram bij toeval iemand
herkent die hem jaren geleden, op de kleuterschool, het leven zuur gemaakt
heeft. Thomas volgt zijn voormalige plaaggeest naar diens huis en blijft,
totaal geobsedeerd, urenlang bij de voordeur posten.
De volgende dag worden hoofdinspecteur
Conny Sjöberg en zijn team, verbonden aan het politiebureau Hammarby in
Stockholm, op een bloedige moordzaak gezet. Een motief lijkt ver te zoeken.
Maar dan volgen meer moorden en blijkt dat de slachtoffers allemaal
tegelijkertijd op dezelfde kleuterschool hebben gezeten.
Is er iemand na veertig jaar nog uit op
wraak? En waarom? Een race tegen de klok begint.
Carin heeft met dit debuut een thema
gebruikt die je raakt, namelijk pesten. Helaas is pesten iets dat veel voorkomt
in onze maatschappij, op scholen, verenigingen, op straat. Dikwijls horen we op
het nieuws dat iemand zelfmoord heeft gepleegd naar aanleiding van pesten. In
deze tijd word er veel aandacht gegeven aan pesten, in de media, programma's
over pesten, pestprotocol op school, maar helaas gebeurt het nog te veel.
‘Hij
wilde maar één ding; geaccepteerd worden door de mensen om zich heen. Hij was
vierenveertig jaar en dat was nog steeds niet gebeurd.’
Het verhaal begint in 1968 in
Katrineholm. Een zesjarige jongen, Thomas en een zesjarig meisje Katarina zijn
op de kleuterschool dagelijks slachtoffer van pesten. De beschrijving van de
manier waarop zij werden gepest bezorgden mij kippenvel.
‘Een
kapotte jeugd kan nooit meer worden gerepareerd, nooit worden vergeten, nooit
worden veranderd, hij zal nooit voorbij gaan.’
De auteur kruipt in de huid van de
personages, je leert ze langzaam kennen. Thomas is jarenlang gepest door
leeftijdsgenoten, zowel lichamelijk als geestelijk. Achtendertig jaar later is
Thomas postbezorger bij een groot elektronicabedrijf. Hij is een zwijgzame man
die nooit met iemand in conflict raakt, nooit iemand tegen spreekt, hij is
eenzaam. Hij wil graag gewaardeerd worden, hij wil maar één ding: geaccepteerd
worden door de mensen om zich heen. Hij leidt een rustig leven.
Hoofdinspecteur Conny Sjöberg is
getrouwd en heeft vijf kinderen. Hij is de ideale ‘family man’, hij doet zijn
best om het juiste steentje bij te dragen in het gezin. Hij neemt zijn werk
serieus.
Langzaam wordt voor hem duidelijk dat
hij te maken heeft met een seriemoordenaar.
De gedetailleerde beschrijvingen, de goed
uitgewerkte gevoelens, hierdoor was het boek moeilijk weg te leggen. ‘Peperkoekenhuis’
is zeker een aanrader voor liefhebbers van Scandinavische
politiethrillers.
Ik geef dit boek 3 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten