The times, they are changing

Dit zong Bob Dylan in 1964. Maar is nog steeds zeer actueel.

We leven nu in een tijd van terreur, van elkaar angst aanjagen, van weinig tot niks van elkaar tolereren.
In mijn dagelijks werk krijg ik hier ook zeker mee te maken. Maatregelen zijn aangescherpt en ik word betaald om ze te handhaven (ben beveiliger).

Ik vind deze tijd erg moeilijk. Alles waar ik van overtuigd was, ben ik nu niet meer zo zeker van.
Tot 5 jaar geleden was ik een naïef links meiske. Ik bleef geloven in het goede van de mens, ook na de aanslagen in New York, op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Ik zag wel dat er dingen in de samenleving veranderden, maar liet dat niet toe in mijn dagelijkse leven. Ik zat heerlijk op mijn roze wolk en keek door mijn roze bril. Ik vond dat vluchtelingen uiteraard een plekje hier in Nederland verdienen, dat een multiculturele samenleving alleen maar rijkdom met zich meebrengt en dat ik in een land woon waar iedereen mag zijn wie hij is (uiteraard binnen de grenzen van de wet).

Maar oh, wat had ik het mis op die wolk met die bril! Wat was ik naïef!
Ik vind nog steeds dat vluchtelingen hier een plekje verdienen. Als ik beelden zie van bootvluchtelingen breekt mijn hart. Helemaal met de nieuwste praktijk dat de bemanning het schip verlaat en de vluchtelingen aan hun lot overlaten. Zo onmenselijk!
Maar waar ik wel steeds meer moeite mee heb is dat er, te veel, zijn die zich niet aan passen aan de Nederlandse samenleving. Omdat ze niet willen of niet kunnen. In dat laatste geval denk ik dat er dan ergens in het Nederlandse systeem iets verkeerd zit.
Maar in mijn dagelijks werk zie ik teveel voorbeelden van mensen die zich niet aangepast hebben, en dat werkt heel veel frustratie in de hand. Aan beide kanten. En ik merk om mij heen daardoor ook veel onbegrip…

Multiculturele samenleving klinkt leuk. Een smeltkroes van culturen die naast elkaar leven en leren van elkaar. Mooi!
Maar steeds vaker krijg ik het gevoel dat, aan verschillende kanten, mensen zich superieur voelen aan anderen. My way or no way.
Aan de ene kant de mond vol hebben over respect, maar aan de andere kant vergeten dat iemand anders dus net zo goed recht heeft op respect. Al is die persoon anders, denkt die persoon anders en leeft die persoon anders.
En vooral: dat respect iets is dat je moet verdienen en dat je niet zomaar kunt opeisen.

Ik ben een idealist.
Ik geloof in mensen, niet in wapens.
Ik vind dat een ieder recht heeft op zijn mening, bij voorkeur wel zonder anderen te kwetsen.
Ik geloof dat we van elkaar en elkaars cultuur kunnen leren.
Ik geloof dat we met zijn allen naast elkaar in dit mooie land kunnen leven.

En als mensen mij daardoor naïef vinden, dan is dat maar zo!

Dus ja, the times, they are changing. Ik verander mee, maar blijf toch ook een beetje op een lichtroze wolk met een lichtroze bril zitten….Lekker puh!

Juul